Մոսկովյան Политком.ru լրատվական-վերլուծական կայքում քաղաքագետ Սերգեյ Մարկեդոնովը «Декоммунизация: made in Armenia» ծավալուն հոդվածով անդրադարձել է Երևանի ավագանիում «Ելք» խմբակցության առաջարկությանը մայրաքաղաքի բոլշևիկյան շրջանի գործիչների անունները կրող փողոցների անվանափոխության վերաբերյալ:
Մինչ Հայաստանում որոշ փորձագետներ այս նախաձեռնությունը համարում են կեղծ օրակարգ, իշխանամերձ մտավորականները սվիններով են ընդունում «Ելք»-ի առաջարկը՝ մոսկովյան փորձագիտական ու նաև նրանց հետևում կանգնած պաշտոնական շրջանակներում գերիշխում է այն կարծիքը, որ այս ամենն ուկրաինական սցենարի երևանյան դրսևորումներն են և տեղավորվում են ԱՄՆ-ի հակառուսական քաղաքականության համատեքստում:
Բնականաբար, այս վարկածը շարժում է հայաստանցիներիս ծիծաղը, որովհետև Հայաստանի և Ուկրաինայի իրավիճակները միանգամայն տարբեր են և նույնիսկ չունեն որևէ նմանություն: Ուկրաինայում պետական մակարդակով վարվում է ռուսական ազդեցությունից, օկուպացիայից ձերբազատվելու քաղաքականություն, և դեկոմունիզացիան դրա բազմաթիվ դրսևորումներից ընդամենը մեկն է:
Հայաստանի իշխանությունների քաղաքականությունը միանգամայն տեղավորվում է Եվրասիական գծի մեջ և բոլոր սկզբունքային հարցերում համաձայնեցված է Մոսկվայի հետ: Նույնիսկ ավելին՝ Հայաստանում դեռ չկա խորհրդարանական որևէ խմբակցություն, որն ապագաղութացումը հռչակած լինի քաղաքական առաջնահերթություն:
Էդմոն Մարուքյանը հնչեցրել է Հայաստանի անդամակցությունը ԵՏՄ-ում չեղարկելու գործընթաց նախաձեռնելու մտադրությունը, սակայն դա առայժմ ոչ թե «Ելք» դաշինքի, այլ միայն «Լուսավոր Հայաստան» կուսակցության օրակարգն է: Իհարկե, հրաշալի կլիներ, եթե գործ ունենայինք Մարկեդոնովի նկարագրած իրավիճակի հետ, և փողոցների անվանափոխության նախաձեռնությունը մաս կազմեր ապագաղութացման մեծ օրակարգի, սակայն դա, մեղմ ասած, այդպես չէ: Պարզապես Մոսկվայում գիտակցում են, որ իրենց վարած քաղաքականության հետևանքով Հայաստանում հակառուսական տրամադրությունները հասել են մի մակարդակի, որը կարող է Հայաստանում իսկապես նպաստել հակագաղութային շարժման ծավալմանը:
Սակայն Հայաստանի ամբողջ խնդիրն այն է, որ երկրում չի կայանում այլընտրանքային քաղաքական կենտրոն՝ իր հստակ օրակարգով, արժեհամակարգով ու արտաքին կողմնորոշմամբ:
Մարկեդոնովը Ռուսաստանի հայաստանյան քաղաքականության ձախողման քաղաքականության պատճառը համարում է այն, որ Մոսկվան գերադասում է մեր երկրում աշխատել միայն իշխանության և նրա հետ սերտաճած բիզնեսի հետ: Քաղաքագետը Ռուսաստանի իշխանություններին առաջարկում է աշխատել Հայաստանի հասարակության հետ, սակայն Մարկեդոնովն անտեսում է այն հանգամանքը, որ Մոսկվայում չունեն պոզիտիվ օրակարգ ձևավորելու ռեսուրս, իսկ առանց դրա հնարավոր չէ որևէ բան առաջարկել Հայաստանի հասարակությանը:
Սակայն ռուսաստանյան փորձագիտական շրջանակների կարծիքը լսելով՝ ակամայից գալիս ենք եզրակացության, որ Մոսկվայում շատ ավելի ադեկվատ են գնահատում Հայաստանում ստեղծված իրավիճակը՝ զարգացման հնարավոր սցենարներով, քան մեր ընդդիմությունը, որը, չնայած «մետության» բացառմանը, շարունակում է օտար համարվել ռուսական իշխանության համար:
