Խորհրդարանի ապրիլի 2-ի ընտրության պաշտոնական արդյունքից հետո փորձագիտական հանրության գնահատականների զգալի մասը կենտրոնացած է բնականաբար նոր խորհրդարանի վրա, խորհրդարանում նոր դասավորության կամ այսպես ասած նոր ստատուս-քվոյի վրա, որտեղ ներկայացված է չորս ուժ: Միևնույն ժամանակ, սակայն, հանրության աչքից կարծես թե «անարդարացիորեն» դուրս է մնում ընտրության այն հատվածը, որն այսպես ասած դուրս մնաց խորհրդարանից: Բանն այն է, որ խորհրդարանից դուրս էլ ձևավորվել է բավականին ուշագրավ մի ստատուս-քվո: Դուրս են մնացել ուժեր, որոնք տարիներ շարունակ հանդիսացել են հայաստանյան քաղաքական պալիտրայի հիմնական գույները, տարբեր կարգավիճակներով, տարբեր ճամբարներում:
Բոլոր այդ ուժերը, գրեթե առանց բացառության կամ եզակի բացառություններով, այս կամ այն կերպ հանդիսացել են նաև իշխանության ուղղակի, թե անուղղակի գործընկերը, կամ ավելի շուտ իշխանական համակարգի: Խոսքը մասնավորապես և ՀԱԿ-ի մասին է, և ՕՐՕ դաշինքում ընդգրկված ուժերի, և «Հայկական վերածննդի»: Ապրիլի 2-ից հետո ստեղծված իրավիճակում այդ «արտախորհրդարանական» ստատուս-քվոն, այնուհանդերձ, արժանի է ուշադրության՝ նկատի ունենալով այն իրավիճակը, որ ստեղծվել է խորհրդարանում կամ դրա մեծամասնությունը կազմող համակարգային երեք ուժերում՝ ՀՀԿ, ՀՅԴ, «Ծառուկյան» դաշինք: Այստեղ ակնհայտ է, որ բավական մեծ անորոշություն է, անգամ չեն կարողանում հստակ սահմանել այն անձանց, որոնք պետք է վերցնեն մանդատները, չեն կարողանում որոշակիացնել ՀՀԿ-ՀՅԴ կոալիցիայի հարցերը:
Այս իրավիճակում, խորհրդարանից դուրս հայտնված ուժերը իշխանական համակարգի հետ այս կամ այն կերպ գործակցության իրենց «կենսափորձով» կարող են հանդիսանալ այսպես ասած հավասարակշռող այն ռեսուրսը, որի օգնությանը իշխանությունը կարող է դիմել ցանկացած պահի, երբ հարկ կլինի այսպես ասած՝ «դրսից տղա» բերելու տարբերակով ազդել ներքին գործընթացների վրա: Այս տեսանկյունից ուշագրավ է, որ խորհրդարանից դուրս են մնացել ուժեր, որոնք ինքնին, իհարկե, անկասկած, ունակ չեն որևէ լուրջ և էական քաղաքական ազդեցության, և այդ իմաստով, իրավացիորեն հանրության մոտ դիտարկվում են որպես «զորացրվածներ», բայց սրան զուգահեռ, նրանք այնպիսին են, որ իշխանության այսպես ասած թեթև հպումով կարող են որոշակի «սուբյեկտություն» ձեռք բերել և այդպիսով «ազդել» իշխանության համակարգի ներսում ուժերի հարաբերակցության և հարաբերությունների ընթացքի վրա: Իսկ որ նրանցից որևէ մեկը այդ թեթև հպումից ոչ միայն վատ չի զգա, այլ ապրիլի 2-ից հետո գուցե և կսպասի դրան, երևի թե կասկածից վեր է: Եվ այս տեսանկյունից է, որ արժե այդ ուժերին և դրանցում տեղի ունեցող կամ խմորվող, առաջին հայացքից այլևս ոչինչ չնշանակող գործընթացները, այնուամենայնիվ, պահել տեսադաշտում: Այդ, այսպես ասած արտախորհրդարանական դաշտը խորհրդարանական դաշտի հայելին է՝ ծուռ, թե շիտակ՝ տվյալ դեպքում էական չէ:
