ԵԿՄ համագումարից հետո Սերժ Սարգսյանը փետրվարի 20-ին հանդիպում է ունեցել Զինված ուժերի ղեկավար կազմի հետ, որի ընթացքում նրանց է ուղղել բավականին թափանցիկ զգուշացում պարունակող մեսիջներ: Մասնավորապես, Սերժ Սարգսյանը հայտարարել է, թե ոչ ոք չփորձի բանակում ծավալել կուսակցական քարոզչություն:
Առաջին հայացքից Սարգսյանի հայտարարությունը տրամաբանական է՝ նկատի ունենալով այն, որ բանակը պետք է լինի ապաքաղաքական կառույց և չմիջամտի քաղաքական գործընթացներին, ինչը Սահմանադրության և օրենքի պահանջ է:
Ավելին՝ ընդհանրապես պետական կառավարման համակարգը չպետք է ներգրավվի քաղաքական գործընթացների մեջ, ինչը, սակայն, մեղմ ասած՝ այդքան էլ այդպես չէ, և պետական համակարգը ըստ էության հանդիսանում է իշխանության վարչական ռեսուրս, որը վերածվում է ընտրական արդյունքի մի հսկա մասի: Այդ տեսանկյունից էլ առաջին հայացքից Սերժ Սարգսյանի զգուշացումը և հորդորը տրամաբանական է ոչ միայն զուտ բանակի, այլև ընդհանրապես պետական ապարատի առումով:
Սակայն ուշագրավ է Սերժ Սարգսյանի ձևակերպումը, որտեղ խոսվում է ոչ թե բանակն իշխանության քաղաքական շահերին չծառայեցնելու, այլ հենց կուսակցական գործունեությունը բանակ չտեղափոխելու մասին: Իսկ այստեղ արդեն տողատակը դառնում է բավականին ուշագրավ, եթե նկատի ենք առնում այն, որ իշխող կուսակցությունից բացի՝ կա մեկ այլ կուսակցական հարթակ, որը նախընտրական շրջանում բավականին ուղիղ առնչություն ունի բանակին:
Խոսքը պաշտպանության նախկին նախարար Սեյրան Օհանյանի գլխավորած դաշինքի մասին է: Իհարկե, Սեյրան Օհանյանը ներկայումս պաշտոնաթող է, բանակի հետ պաշտոնական որևէ առնչություն չունի, սակայն անկախ այդ հանգամանքից՝ բանակի հրամկազմում, անկասկած, կարող են լինել մարդիկ, որոնք կարող են համակրել Օհանյանի քաղաքական գործունեությունը: Անշուշտ, օրերս տեղի ունեցած մամուլի ասուլիսում Սեյրան Օհանյանն ինքը նաև հայտարարեց, որ բանակը չպետք է միջամտի քաղաքականությանը և պետք է զերծ լինի որևէ քաղաքական ներգրավվածությունից: Բայց մյուս կողմից էլ՝ նույն ասուլիսում նախկին նախարարն արեց բավական ուշագրավ մի հայտարարություն, որի ենթատեքստում նկատելիորեն ուրվագծվում էր նաև զինվորականության, բանակի ղեկավար կազմի շրջանակում որոշակի դրական տրամադրվածություն և համակրանք առաջացնելու ակնկալիքը:
Սեյրան Օհանյանի այդ հայտարարությունն, իհարկե, կարող է թելադրված լինել նաև սեփական նախարարական գործունեության ընթացքի վերաբերյալ մեղադրանքներին հակադարձելու նպատակադրումով, բայց Սերժ Սարգսյանն ըստ երևույթին, դրանից բացի, որոշակիորեն նշմարել է նաև քաղաքական աջակցության մեսիջներ, մասնավորապես՝ այն հայտարարությունների տեսքով, որ Սարգսյանը ապրիլից հետո անարդարացիորեն թիրախավորել էր բանակը՝ կոռուպցիայի դեմ պայքարի մասով:
Սեյրան Օհանյանը հայտարարեց, որ համաձայն չէր կադրային մի շարք պաշտոնանկությունների հետ և ընդհանրապես կարծում էր, որ բանակը չպետք է լիներ հետապրիլյան հակակոռուպցիոն քայլերի թիրախ: Սերժ Սարգսյանն այդ հայտարարությունն ըստ ամենայնի ընկալել է իբրև մարտահրավեր և բանակի տարբեր շրջանակներում համակրանք առաջացնելու հայտ, ինչին էլ թերևս շտապել է արձագանքել և արգելակել այդ հայտը և նախընտրական շրջանում կանխարգելել բանակի հրամկազմի տրամադրությունների հնարավոր «ապակենտրոնացումը», հնարավոր սաբոտաժը: Սարգսյանն այդ կապակցությամբ հնչեցրել է ուղղակի սպառնալիք, որ «միջկուսակցական քննարկումների փորձերը ուղղակի պատժվելու» են:
Այդ ամենով հանդերձ, ինչ խոսք, կասկածից վեր է, որ բանակը չպետք է լինի միջկուսակցական պայքարի ասպարեզ, ինչը առաջին հերթին, իհարկե, ենթադրում է այն, որ իշխանությունը, բանակը զերծ պահելով այդ հեռանկարից, նաև առաջին հերթին հենց իր օրինակով պետք է ցույց տա, որ բանակը մշտապես հեռու է պահելու քաղաքականությունից, այդ թվում նաև՝ քաղաքականության իր բաժնեմասից: Առավել ևս, որ ապրիլի պատերազմը գործնականում ցույց տվեց, որ բանակի իրական և գլխավոր բաժնետերը Հայաստանի քաղաքացին է, Հայաստանի հասարակությունը, որը անկախ իր քաղաքական համակրանքներից և հակակրանքներից՝ ապրիլի պատերազմին մեկ մարդու նման անմիջապես կանգնեց բանակի կողքին և օգնեց լուծել գերկարևոր խնդիրներ:
