«Սասնա ծռերի» հուլիսյան գործողություններից հետո Կարեն Կարապետյանին Հայաստանի վարչապետի պաշտոնում հրավիրելուց հետո նախագահականում կատարած մի շարք ուշագրավ նշանակումները սկսում են ավելի առանցքային և կարևոր նշանակություն ունենալ մեր երկրի բնականոն ընթացքի համար, քան կարելի էր ենթադրել։ Կարեն Կարապետյանին Մոսկվայից բերելու օրերից սկսած Հայաստանում տեղի ունեցող գործընթացները զարգանում են անտրամաբանական կորով և շատ դժվար է տրամաբանական ընթացք գտնել ներքին կադրային վերադասավորումներում:
Միգուցե հենց դա է այն, ինչի վրա իր հաշվարկն է կառուցում Սերժ Սարգսյանը` անակնկալի բերել իշխանական համակարգին, և միևնույն ժամանակ կատարել առաջին հայացքից իրարամերժ քայլեր, որպեսզի համակարգը չհասցնի ադապտացվել որևէ մի իրավիճակի, չհասցնի որևէ սցենար կամ հետագծի նախանշել և շարժվել դրանով:
Այլ կերպ ասած, անցնղ ժամանակահատվածում մենք տեսանք, որ Սերժ Սարգսյանը բացահայտորեն պատերազմ է հայտարարել Հայաստանի իշխանական համակարգին, ինչը ենթադրում է թերևս երկու բան` կամ Սարգսյանն իր համար արդեն հստակ կառուցել է իշխանական ամուր համակարգ և այժմ պարզապես կատարում է փոխարինման մեխանիկական գործողությունը, կամ էլ Սարգսյանը համակարգում անելանելի վիճակում է հայտնվել և այլ ելք չկա, քան բացահայտ առճակատման գնալը:
Իհարկե երկրորդ տարբերակը մեղմ ասած քիչ հավանական է, որովհետև այդպիսի փոփոխություններից հետո մենք թերևս ականատես կլինեինք համակարգային հարվածների, որ կհասցնեին Սերժ Սարգսյանին: Սակայն տեսնում ենք, որ նա մեկ շաբաթ շարունակ ուղղակիորեն մատի վրա պտտեցնում էր պետական կառավարման համակարգը, այնպիսի արհեստավարժությամբ և ինքնատիրապետմամբ, ինչպես ասենք ինտերյերը կդասավորեն կամ կվերադասավորեն:
Այն, որ Սերժ Սարգսյանը 2017-ին ընդառաջ միանձնյա իշխանություն ձևավորելուն այլընտրանք չուներ որևէ դեպքում, ակնհայտ էր այն ճանապարհից, որով նա եկավ իշխանության: Սերժ Սարգսյանին միաձույլ մոնոլիտ իշխանությունը անհրաժեշտ էր այն պատճառով, որ նա այլևս չուներ սյուների համակարգ: Նա իշխանությունը կարող էր դնել ցրված սյուներից առավելագույնը մեկի վրա, հետևաբար իշխանությունն էլ պետք է մեկը լիներ: Եվ սա Սերժ Սարգսյանի համար ըստ էության ավելին է, քան իշխանության համար պայքարը: Սերժ Սարգսյանի համար սա պայքար է քաղաքական գոյության համար, որովհետև կորցնելով իշխանությունը նա այլևս դրան չի արող հավակնել որևէ կարգավիճակով կամ մասով, ի տարբերություն ասենք Ռոբերտ Քոչարյանի կամ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի:
Սերժ Սարգսյանը իր հեռանալու դեպքում չի կարող այդպիսի հավակնություններ ունենալ, երբեք: Տեր-Պետրոսյանն ու Քոչարյանը կարող են այլևս երբեք չգալ իշխանության, բայց նրանք իրենց պաշտոնները թողնելուց հետո այս կամ այն կերպ կարողացել են ռեալ հավակնություն դրսևորել վերադարձի համար: Իսկ ահա Սերժ Սարգսյանն այժմ իշխանությունը տնօրինում է թերևս առաջին և վերջին անգամ: Եվ ուրեմն պետք է ամենավայրենի օրենքներով ոչնչացնել Հայաստանում որևէ բան բարեփոխելու հույսը, պետք է ոչնչացնել երբևէ ժողովրդավար երկիր ունենալու հեռանկարը։
Այդ փոփոխությունները մեծ գին են պահանջում երկրից և Սերժ Սարգսյանից։ Երկրում նոր «Սասնա ծռեր» և Մարտի 1 հասունացնելուց առաջ Սերժ Սարգսյանը հուսանք հասկանում է, որ այս անգամ հետևանքների համար վճարելու են ոչ թե, կամ ոչ միայն անմեղ ոստիկանները, այլ իր անմիջական շրջապատը, եթե ոչ ավելին։
