«Ազգային անվտանգություն» կուսակցության նախագահ Գառնիկ Իսագուլյանի հուլիսի 29-ի ասուլիսի ընթացքում հնչեցին հետաքրքրական հայտարարություններ, որոնց թվում ոչ միայն նրանք, որ վերաբերում էին Ալեք Ենիգոմշյանի կենսագրական էջերին: Թե ինչ խնդիրներ էր լուծում Գառնիկ Իսագուլյանը Ենիգոմշյանի մասին բացահայտումներով, երևի թե միայն իրեն է հայտնի, գոնե առայժմ: Եվ առայժմ գոնե, քանի դեռ ամեն ինչ այդ առումով շոշափելի և հստակ չէ, թե ինչ է տեղի ունեցել ներքին շերտերում, որ Գառնիկ Իսագուլյանը որոշել է հանդես գալ աղմկոտ բացահայտումներով, հանրային շահի տեսանկյունից այդ բացահայտումները քիչ արժեք են ներկայացնում:
Փոխարենը, շատ ավելի արժեքավոր շեշտադրումներ էին առկա Գառնիկ Իսագուլյանի այն հայտարարության մեջ, թե ինչ կկատարվեր, ինչ արյուն և կորուստ կարող էր լինել, եթե հանկարծ ՊՊԾ գնդի դեմ հարձակման պայմաններում գնդում լիներ առաջին աստիճանի պաշտպանության ռեժիմ, եթե հանկարծ ներսում համարեին, որ հարձակվողները ոչ թե հայրենակիցներ են, այլ հակառակորդ պետության դիվերսանտներ: Սա իսկապես առանցքային հարցադրումներից մեկն է, բայց, իհարկե ավելի շատ ոչ այն կոնտեքստում, որ այն դնում է ԱԱ կուսակցության նախագահը, ըստ էության մեղադրանքը ուղղելով «Սասնա ծռերին»: Այս մասով գրեթե բոլորի դիրքորոշումները արդեն հայտնի են, թե ով է դատապարտում, ով է աջակցում, ով է հերոսացնում և այլն: Այստեղ անտեսվել է մեկ այլ դրվագ, որը առկա է Գառնիկ Իսագուլյանի տողատակում և գուցե Իսագուլյանն էլ նրբորեն փորձում է հենց այդ առանցքային դրվագը բերել հրապարակ, հարցադրման տեսքով:
Իսկապես, ի՞նչ կլիներ, եթե հարձակվողները լինեին հակառակորդ պետության դիվերսանտներ: Ի վերջո, մենք տեսականում իրավունք չունենք չդիտարկել այդ հարցադրումը: Եվ փաստորեն ստացվում է, որ նրանք կարող էին մի բեռնատարով գրավել մի ամբողջ ՊՊԾ գունդ: Եվ այստեղ էլ առաջանում է մյուս հանգամանքը, որ առկա է Իսագուլյանի հարցադրման մեջ՝ ինչո՞ւ ՊՊԾ գունդը պաշտպանված չէր բավարար մակարդակով: Հիմա գուցե կարող ենք ասել, որ դա նույնիսկ լավ էր, այլապես լինելու էր արյունահեղություն, զոհեր: Բայց, ի վերջո, մենք պետք է հարցերը դիտարկենք լայն և ավելի ընդգրկուն կտրվածքով, ի վերջո, պետության խնդիրները հենց դա են նաև պահանջում, ստեղծված իրավիճակում: Եվ հենց այստեղ առաջ է գալիս հարցը, թե ինչո՞ւ Երևանի ՊՊԾ գունդը բավարար մակարդակով պաշտպանված չէր, ինչո՞ւ էր այն այդքան մատչելի, լինելով զինատեսակներով այդքան հագեցած: Սրանք պետական անվտանգության խնդիրներ են, որ պետք է դրվեն համապատասխան պետական գերատեսչությունների առաջ, դրանց պատասխանատուների առաջ:
Ակնհայտ է դարձել, որ Հայաստանի պետական անվտանգության համակարգն ունեցել է մի ահռելի բաց, թիկունքում: Եվ դեռ պարզ չէ, թե էլ ինչ բացեր են եղել, և որտեղ, ու դեռ պարզ չէ՝ դրանք մինչև հիմա առկա են, ծածկվել են, թե ոչ: Եվ սա մի պետությունում, որը գտնվում է պատերազմի մեջ, որը նոր է հաղթահարել հակառակորդի ագրեսիան: Պարզվում է, որ այդ պետությունը ոչ միայն խնդիրներ է ունեցել սահմանի, առաջնագծի հարցում, որոնք «ծածկել» է զինվորների կյանքի գնով, այլ խնդիրներ ունի նաև թիկունքային անվտանգության հարցերում: Ընդ որում, այս հարցում պատասխանատվությունը պետք է լինի ոչ թե ներիշխանական շրջանակների առաջ, այլ հասարակության, որի ահռելի միջոցները գնում են ոստիկանությանը, որն էլ փաստորեն պետության, հասարակության անվտանգությունն ապահովելու փոխարեն, զբաղված է ընդամենը հասարակության հանդեպ ռեպրեսիվ միջոցներով իշխանության անվտանգությունն ապահովելով: Սա լայն խնդիրն է, որ ի հայտ է եկել «Սասնա ծռերի» հուլիսի 17-ի գործողությունից հետո և որը սպասում է հրապարակային պատասխաններ, իհարկե, երբ առանց զոհի հանգուցալուծվի ներկայիս դրամատիկ խնդիրը:
