Հարվարդի և Օքսֆորդի համալսարանի գիտնականները երթադրել են, թե որքան կարող է գոյություն ունենալ կյանքը, դրա համար պիտանի աստղերի շուրջը: Հետազոտության արդյունքները հրապարակված են arxiv.org կայքում:
Աստղի շուրջը կյանքի գոյությունը ուղղակիորեն կախված է հենց աստղի կյանքի տևողությունից: Բացառություն է կազմում այն, երբ աստղը դադարում է գոյություն ունենալ անբնական պատճառներից՝ օրինակ երկրային մարմինների հետ բախումից:
Հետազոտողների տվյալներով՝ կյանք կարող է ծագել աստղի շրջանում, եթե այն 0.08-3.7 անգամ ծանր է Արեգակից, ընդ որում՝ որքան թեթև է աստղը, այնքան երկար կարող են գոյություն ունենալ կենդանի օրգանիզմները:
Արեգակի նման աստղերը էվոլյուցիայի ընթացքում ունենում են զարգացման տարբեր փուլեր (դեղին թզուկ, սուբհսկա, կարմիր հսկա), ապա 10 միլիարդ տարի հետո վերածվում են սպիտակ թզուկի: Այդ փուլերից ցանկացածում աստղը կարող է մոտակա մոլորակներում պայմանները դարձնել կյանքի համար անպիտան:
Աստղերի գոյացման պրոցեսը սկսվել է Մեծ պայթյունից 30 միլիոն տարի հետո: Մոլորակային համակարգերը սկսվել են առաջանալ շատ ավելի ուշ՝ երբ գերնոր պայթյունները ձևավորել են աստղերի նոր սերունդ: Գիտնականները համարում են, որ դա էլ հանդիսանում է Տիեզերքում կյանքի գոյության սկիզբը, որը սահմանափակվում է ամենակայուն աստղերի կյանքի տևողությամբ, ինչը կազմում է մոտ 10 միլիարդ տարի:
