«Առաջին լրատվական»- ի զրուցակիցն է Շիրակի թեմի առաջնորդ Միքայել եպիսկոպոս Աջապահյանը:
-Սրբազան, մենք ունենք ռեալ պատերազմական իրավիճակ, որը պահանջում է մոբիլիզացիա: Համախմբում կարծեք թե կա հասարակության շրջանում, բայց իշխանությունների մոտ չկա: Չկան խաղի նոր կանոններ: Կարծիք կա, որ հիմա, ավելի քան մինչև ապրիլի 1-ը, մեզ պետք է այդ մոբիլիզացիան, ինչո՞ւ չի ստացվում՝ ըստ Ձեզ:
-Այսինքն՝ իշխանության մոտ դուք մոբլիզացիա չեք տեսնում:
-Իշխանություն և հասարակություն մոբիլիզացիա չկա:
-Իսկ ե՞րբ է եղել:
-Ժամանակն է, որ հիմա լինի: Ըստ Ձեզ՝ ի՞նչն է խանգարում:
-Խանգարում է, ինչպես միշտ ասել ենք, նախ՝ այս խաղաղության, մենք միշտ պատերազմական վիճակի մեջ ենք եղել, այս թվացյալ խաղաղության ժամանակահատվածում 22-ամյա խաղաղության մսխումը, փչացումը, և այդ 22-ամյա խաղաղության մեջ իշխանություն և հասարակություն անջրպետի մեծացումը:
-22-ամյա սխալների պտուղնե՞րն ենք քաղում հիմա:
-Դեռ չենք քաղում, բայց կարող ենք քաղել: Բարեբախտաբար չքաղեցինք, բարեբախտաբար հասարակությունը, տվյալ պարագայում զինվորը, զինվորի թիկունքում կանգնած նրա ծնողը, թիկունքում կանգնած աշխատավորը, ռանչպարը ունեցան աննախադեպ բարձր գիտակցություն, որ հայրենիքը չնույնացրեցին իշխանության հետ: Սա շատ քիչ դեպքերում է պատահում, և դրա համար մենք հպարտ պետք է լինենք, և պետք է ուրախ լինենք, որ ունենք մի ժողովուրդ, ունենք մի զինվոր, որը չի նույնացնում հայրենիքը իշխանության հետ: Շատ ցանկալի է և երանելի վիճակ կլինի, եթե հայրենիքը նույնանա իշխանության հետ կամ իշխանությունը իրեն նույնացնի հարենիքի հետ, բայց այսօր չունենք այդ վիճակը, և դա կարող էր ճակատագրական լիել: Երևի դրա վրա էլ հաշվարկել էր թշնամին, որովհետև թշնամական մամուլին կամ թշնամական վերնախավի արտահայտություններին հետևել եք, միշտ ասվում էր, որ ժողովուրդը դժգոհ է իշխանությունից, ժողովուրդը արտագաղթում է, Հայաստանում մարդ չի մնացել, Հայաստանում զինվոր չի մնացել: Երևի թե հաշվարկ կար արված, որ դիմադրություն չի լինելու: Բայց փաստորեն, պարզ զինվորը, կարիքի մեջ մեծացած զինվորը հայրենիքը վեր դասեց ամեն ինչից:
-Սրբազան, որտեղի՞ց այդ գիտակցությունը զինվորի մոտ, երբ ամեն օր տեսնում է կոռումպացված իշխանություն…
-Ես ուրիշ առիթներ էլ եմ ունեցել ասելու, որ որոշակիորեն տեսնում եմ այստեղ եկեղեցվո դերը: Եկեղեցին, փաստորեն, այս 22 տարում բավական ճիշտ, հայրենասիրական, աստվածասիրկան կրթություն, այսպես թե այնպես, տվել է: Դուք չեք ուզում դա նկատել, բայց ես դա նկատում եմ: Կոնկրետ շիրակցիների առումով՝ ես դա նկատում եմ: Ուրիշներն էլ իրենց տարածքներում թող այդ նույնը նկատեն: Ես բոլոր շիրակցի զինվորների՝ և՛ զոհվածների և՛, փառք Աստծո, ողջ մնացածների վերաբերմունքի մեջ և նրանց հարազատների վերաբերմունքի մեջ տեսնում եմ եկեղեցվո դերակատարությունը: Որովհետև եկեղեցին առաջիններից մեկն է, որ միշտ հայրենիքը վեր է դասել իշխանություններից և երբեք չի նույնացրել հայրենիքը և իշխանությունը, իշխանություններն իրենք պետք է նույնանան իրենց կամքով, բայց եթե նույնիսկ չեն նույնանում, եկեղեցին ամեն դեպքում մնում է հավատարիմ հայրենիքին, և հայրենասիրական դաստիարակությունը և աստվածասիրական դաստիարակությունը եկեղեցում երբեք չի նվազել, երբեք չի պակասել:
-Բայց չէ որ տարիներ շարունակ խոսվել է նաև հասարակություն-եկեղեցի անջրպետի մասին նույնպես:
-Հասարակություն-եկեղեցի անջրպետ չկա և չի եղել: Եղել է որոշակի հեռացվածություն պատմական բերումով, բայց անջրպետ, որպես այդպիսին, չի եղել: Դուք մի քանի, այսպես ասած, պսեվդո-մտավորականների կամ պսեվդո-ժուռնալիստների կարծիքը մի՛ ներկայացրեք իբրև հասարակության կարծիք եկեղեցվո նկատմամբ:
-Եկեղեցու նկատմամբ ոչ, բայց գոնե եկեղեցականների նկատմամբ. եկեղեցականները նույնպես պարբերաբար սկանդալների կիզակետում են հայտնվել, և նաև գիտենք նրանցից ոմանց ցոփ ու շվայտ կյանքը, սրբազան:
-Դուք ասացիք ոմանց, դա նշանակում է չնչին փոքրամասնություն: Եթե ասեիք շատեր, դա կլիներ ողբերգական, բայց ասացիք՝ ոմանց: Նախ ես համաձայն չեմ այդ գնահատականին, դա էլ հարց է, բայց եթե նույնիսկ ոմանց, դա ընդամենը ոմանց է:
-Գուցե այդ ոմանք էլ պիտի շրջվեն դեպի հասարակությունը այս քառօրյա պատերազմից հետո:
-Շրջված են, դուք ուղղակի իրենց նայում եք ուրիշ խոշորացույցով, ուրիշ անկյունից: Եթե նայեիք այլ անկյունից, կտեսնեիք, որ նրանք էլ որևիցե կերպ հայրենասիրության և աստվածասիրության պակաս չունեն: Չունեն:
-Սրբազան, մենք պատերազմի մասին պիտի մտածենք ամեն օ՞ր:
-Մեր ծնված օրից մինչև գերեզման:
-Այդպես դժվար չէ՞ ապրելը:
-Այս է մեր ճակատագիրը, մեր ճակատագիրը այլ չէ: Ինչ է, դուք ուզում եք տեղափոխվել Ալթայի երկրամա՞ս: Սա է չէ՞ մեր երկիրը: Սա է չէ՞ մեր հայրենիքը:
-Մենք միշտ ունենալո՞ւ ենք թշնամիներ:
-Անշուշտ: Ալիևը ի՞նչ է հայտարարել. որ Երևանն էլ է չէ՞ Ադրբեջան, ուրեմն Արաքսից այն կողմ Թուրքիայինն է, Արաքսից այս կողմ Ադրբեջանինն է, մենք չկանք՝ ըստ իրենց, ուրեմն սա պարտադրված պատերազմ է: Դուք երբեմն եվրոպական երազներով եք տարվում՝ ասելով, որ Գերմանիան էլ Ֆրանսիայի հետ էր թշնամի, այսօր, տեսեք, բարեկամ են. այս համեմատություններն եք բերում, զարմանալի է նույնիսկ այդ համեմատությունները բերելը, դուք այդ քաղաքակիրթ ազգերին համեմատում եք բարբարոս ազգի հե՞տ: Ի՞նչ համեմատության եզր կարող է լինել:
-Մենք պիտի քաղաքակրթե՞նք նրանց, պիտի պարտադրե՞նք խաղաղություն: Մեր աշխատանքը ո՞րը պիտի լինի:
-Մեր աշխատանքը մեր հայրենիքը շենացնելը և մեծացնելը պետք է լինի:
Հարցազրույցն ամբողջությամբ՝ տեսանյութում:
