«Տաշիր» մրցանակաբաշխության կազմակերպիչներն ըստ երևույթին անցել են հակագրոհի և փորձում են հասարակությանը կրկին «իր տեղը դնել», թերևս համարելով, որ քննադատելով և պարսավելով ժանտախտի ժամանակ խրախճանք հիշեցնող Տաշիր 2011-ը, հասարակությունը գերազանցել է իր լիազորությունները:
Մամուլում հայտնվել են կարծիքներ, թե տեղի ունեցածը, այսինքն հասարակական սուր արձագանքը, չարության և նախանձի դրսևորում է` ոչ ավելի, կամ էլ ներիշխանական պայքար, երբ ինչ որ մի իշխանական թև փորձում է մրոտել Սամվել և Կարեն Կարապետյաններին, որոնք Հայաստանում անկասկած հանդիսանում են իշխանության մեկ այլ թև: Պարզ է, որ տրվում է պատասխան հասարակությանը: Եվ նաև ակնհայտ է, թե ինչու է այդ պատասխանը տրվում հիմա, և ոչ թե ասենք այն ժամանակ, երբ հանրությունը Տաշիրի տաք հետքով արտահայտում էր իր արդարացի վրդովմունքը, որ ներկայիս ծանրագույն ազգային վիճակում, ազգային կապիտալի կրող մեծահարուստները կարող են շռայլ և թանկարժեք նվերներ բաժանել մարդկանց, որոնք մեղմ ասած չունեն այդ նվերների կարիքը, այն դեպքում, երբ Հայաստանում հազարավոր, հարյուր հազարավոր մարդիկ, այդ թվում հազարավոր երեխաներ ունեն բնակարանի, հագուստի, հացի, դեղորայքի, կրթության կարիք: Տաշիրի կազմակերպիչները սպասեցին, մինչ հանրային վրդովմունքը կհանդարտվի, որպեսզի նոր միայն սկսեն պատասխանել:
Հայաստանում հասարակական դժգոհության վարքագիծը գրեթե միշտ է այդպիսին` ինչ որ բան հարուցում է հանրային զայրույթ, ընդ որում միանգամայն արդարացի և հիմնավոր, բայց այդ զայրույթը շատ արագ մարում է և հասարակությունը հաշտվում է իրականության հետ, հարմարվում է դրան: Այսինքն, հասարակության համար կարծես թե բավական է լինում բորբոքվելն ու դժգոհություն արտահայտելը, իսկ ինչ որ բան փոխելու համար հետևողական լինքը կարծես թե չի ստացվում, գոնե առայժմ, գոնե դեպքերի մեծ մասի պարագայում: Եվ թերևս այդ ամենը շատ լավ հաշվարկելով էլ «տաշիրցիները» մտածել են, որ կգոռան, կաղմկեն, կբղավեն, ու երբ հանդարտվեն, արդեն կլինի հակագրոհը և հանրությանը կմեղադրեն չարության ու նախանձի, կամ էլ իշխանության որոշ թևերի իրենց դեմ կազմակերծած «սև քարոզչության» ջրաղացին ջուր լցնելու համար, այդպիսով փոշիացնելով իրենց խրախճանքի թողած մեղմ ասած գաղջ նստվածքը: Ավելին, այդ պայմաններում պարզապես հանրությանը նետված մարտահրավեր է, երբ հարյուրօրյա պաշտոնավարման կապակցությամբ ասուլիս տվող քաղաքապետ Կարեն Կարապետյանը հայտարարում է, որ Երևանի կրկեսը տրվում է «Տաշիր-»ին:
Տաշիրն իհարկե չպետք է ջնջվեր աշխարհի երեսից` ի վերջո ամեն ոք, նույնիսկ շատ փող ունեցող մարդն էլ կարող է սխալվել, ու թերևս հենց ամենից հաճախ շատ փող ունեցողներն էլ սխալվում են, բայց խնդիրն այն է, որ «Տաշիր»-ը նախ պետք է ներողություն խնդրեր հայ հասարակությունից, որ թույլ է տվել մի բան, որը հանրության մոտ արժանացել է ոչ միարժեք ընկալման: «Տաշիր»-ը գոնե պետք է փորձեր հանրությանը այս անգամ ոչ թե համբալի, այլ հաշվետվություն պահանջող սուբյեկտի տեղ դնել և բացատրություն տալ կատարվածի կապակցությամբ: Դրանից հետո միայն կհստակեցվեր հասարակության և այդ մեծահարուստների փոխհարաբերությունն ու հանրությունը կորոշեր` ընդունել բացատրությունները, թե ներկայացնել հավելյալ պահանջներ:
Մինչդեռ այսօր հասարակությանն են ներկայացվում պահանջներ` հակագրոհի տեսքով: Այդ ամենին հանրային արձագանքը թերևս պետք է չուշանա, այդ ամենի հանդեպ հասարակությունը թերևս պետք է անտարբեր չլինի, անցանկալի նախադեպեր չստեղծելու համար:
