ԼՂՀ ՊԲ-ն երեկ հաղորդագրություն է տարածել այն մասին, որ ավարտվել է Քարվաճառ ներթափանցած ադրբեջանական դիվերսիոն խմբի վնասազերծումը և սպանել են խմբի, այսպես ասած, վերջին անդամին: Պաշտպանության նախարարությունն էլ երեկ համացանցի սեփականությունն է դարձրել դիվերսանտների հայկական տարածքում կատարած նկարահանումները, որպես նրանց դիվերսիոն գործողությունների ապացույց: Տեսագրություններում երևում է, թե ինչպես են ադրբեջանցիները նախ հորթի միս ճաշակում հայկական տարածքում, հետո նկարահանում Քարվաճառի ճանապարհը:
Պաշտպանության նախարարությունը այդ տեսագրությունները ներկայացրել է որպես ապացույց դիվերսիոն գործողությունների, մինչդեռ տարածված տեսանյութը մի քանի հարցեր է առաջացնում առաջին հերթին հայաստանյան իրավապահներին: Ի մասնավորի՝ արդյո՞ք Հայաստանի անվտանգության համար պատասխանատու կառույցները կարող են երաշխավորել, որ Քարվաճառի ճանապարհին, տարածքում չկան, չեն կարող լինել այլևս դիվերսանտներ: Եթե մի քանիսը անարգել ներթափանցել և խորացել են հայկական տարածքում, արդյո՞ք կա երաշխիք, որ ևս մի քանիսը չեն կարող նույնն անել և մինչև հայտնաբերվելը կրկին վնասներ հասցնել խաղաղ բնակիչներին:
Այսինքն` տեսանյութը, ըստ էության, մի կողմից ապացույց լինելով, մյուս կողմից` դառնում է մտահոգությունների աղբյուր և ըստ էության` կարող է նաև տագնապի ու խուճապի պատճառ դառնալ, որը ամենևին չի վերանա դիվերսանտների վնասազերծման մասին հայտարարություններով: Մինչդեռ Քարվաճառի դեպքում մենք ունենք կարևորագույն խնդիրներ՝ այդ տարածքը ռազմավարական իմաստով խիստ կարևոր է բնակեցման տեսանկյունից, և մարդիկ այնտեղ պետք է ունենան ապահովության երաշխիքներ:
Հետևաբար` այստեղ պարզաբանումների հարցը դառնում է Քարվաճառում բնակեցման ռազմավարական խնդրի համար գերկարևոր մի հարց: Մինչդեռ, ինչպես երևում է, պատկան մարմինները այդ խնդիրներով զբաղվելու փոխարեն, զբաղված են շատ պարզունակ և անվտանգության հրամայականների հետ, ըստ էության, միայն ու միայն առերևույթ կապ ունեցող գործողություններով` իրավիճակը, ըստ էության, անուղղակիորեն կամ ուղղակիորեն վերածելով շոուի:
Իսկ հարցերը մնում են, հետևաբար մնում են նաև տագնապները: Իսկ տագնապը տվյալ դեպքում կդառնա դիվերսանտների գործողությունների, այսպես ասած, արդյունք, այսինքն` եթե Հայաստանի իշխանությունները հանգամանալից հաշվետվությամբ չցրեն հասարակության տագնապն ու մտահոգությունները, դժբախտաբար կարող ենք ասել, որ դիվերսանտները ինչ-որ առումով հասել են իրենց նպատակներին, չնայած վնասազերծվել են:
Այսինքն` ուշ են վնասազերծվել: Մինչդեռ հաջորդ անգամ, միգուցե ուշացման արդյունքում հայկական կողմի համար հետևանքները լինեն ավելի ծանր, քան այսօր: Եվ ուրեմն հասարակությանն այսօր ապացույցներ չէ, որ պետք են, այլ երաշխիքներ՝ անվտանգության պատասխանատու երաշխիքներ:
