Վերջերս շատ է խոսվում քաղաքում նորարությունների, կատարվող լուրջ սանիտարական աշխատանքի, ծաղիկներ են տնկվում, օբյեկտներ են բացվում, «լենթեր» են կտրում: Նույն օբյեկտի համար երբեմն երկու անգամ բացում են կազմակերպում: Բայց ամբողջ աշխարհում հայտնի է, որ ճարտարապետական որևէ օբյեկտ բացելուց հետո այն պետք է խնամել, հետևել, որպեսզի քարը չկեղտոտվի, երկաթը չժանգոտի, ի վերջո դրա շահագործելը հաճելի լինի: Վերջերս մեծ շուքով բացվել են մի քանի վերգետնյա անցումներ, բայց այդ անցումներով փողոց հատելն արդեն անտանելի է դարձել, թեպետ դրանց տարիքն ընդամենը մի քանի ամսական է: Եվ չնայած որ դրանք բացօթյա են և ստորգետնյա անցումներին բնորոշ գարշահոտը չունեն, միևնույնն է` զզվելի է: Արդեն մի քանի անգամ փորձում եմ խուսափել Խանջյան-Թումանյան խաչմերուկի վերգետնյա անցումից, բայց ցավոք չեմ կարող: Զեյթունից 150կմ/ժ արագությամբ եկող մեքենան ինձ հաստատ վրաերթի կենթարկի, եթե ինձ թույլ տամ անցումից հրաժարվեմ: Բայց…
Հուսով լինեմ, որ գոնե այս հրապարակումից հետո քաղաքապետարանում մեկը տեղից «դինդիրմիշ» կլինի: Իսկ մեր տարբեր հեռուստաալիքների «մայրաքաղաք» հաղորդաշարեր ունեցող ալիքները Ամալյա տատիկի պատուհանի տակն ասֆալտ անելու մասին «սովետական ձայներով» վարվող ռեպորտաժից բացի, հնարավորություն կունենան ասելու, որ նայեք, Գագիկ Բեգլարյանի բարձր հովանավորությամբ մաքրվել է, լվացվել է նրա ժամանակ կառուցված հանճարեղ կառույցներից մեկը` Խանջյան-Թումանյան խաչմերուկի հոյակերտ վերգետնյա անցումը:
