Արդարադատության նախկին նախարար, ԱԺ նախկին փոխնախագահ, նախկին ՀՀԿ-ական Արփինե Հովհաննիսյանը ֆեյսբուքյան գրառումով անդրադարձել է Հաց բերողի՝ Արթուր Սարգսյանի մահվան հանգամանքին, մասնավորապես այն տարածված կարծիքին, որ Հաց բերողին մահացու հիվանդության պայմաններում կալանավորելն է ծանրացրել նրա վիճակն ու փաստացի սպանել նրան: Արփինե Հովհաննիսյանը, խոսելով այդ հարցում իր հասցեին հնչող մեղադրանքների մասին, որ եղել են թե՛ հեղափոխությունից առաջ, թե՛ դրանից հետո են շարունակվում, ներկայացրել է իրադարձությունների որոշակի ժամանակագրություն, որի միջոցով փորձել է ցույց տալ, որ այդ ժամանակ, լինելով արդարադատության նախարար, ինքը որևէ իրավասություն չուներ Հաց բերողի կալանքի, կամ կալանքից ազատման հարցում, ինչպես այդպիսի որևէ հարցում իրավասություն չունի, օրինակ, արդարադատության որևէ նախարար: Արփինե Հովհաննիսյանն այդ առումով կոչ է արել հարցնել ներկայիս նախարար Ռուսլան Բադասյանին:
Ավելի հետաքրքիր է, սակայն, այն, որ նախկին նախարարը մատնացույց է անում այն անձանց շրջանակը, որոնք պատասխանատու էին՝ նշելով, որ ինքը՝ որպես նախարար, ընդամենը կարողացել է հասնել նրան, որ փորձաքննության արդյունքում հասնի Հաց բերողի կալանքից ազատելու որոշման, ինչը, սակայն, հաջորդ օրն իսկ արժանացել է կրկնակի փորձաքննության դատախազության և քննչական կառույցի նախաձեռնությանը, որի արդյունքում Արթուր Սարգսյանը կրկին կալանավորվել է: Այդպիսով, նախկին նախարարը փաստացի մատնացույց է անում այդ հարցում նախկին գլխավոր դատախազ Արթուր Դավթյանի պատասխանատվությունը՝ հիշեցնելով, որ նա պաշտոնավարում է նաև այժմ և ստացել է բարձր կոչում, և նաև ԱԱԾ պատասխանատվությունը՝ որպես նախաքննության մարմին: Իսկ ԱԱԾ պետն այն ժամանակ Գեորգի Կուտոյանն էր, որին այդ պաշտոնում Սերժ Սարգսյանը նշանակել էր բավականին անսպասելի, քանի որ Կուտոյանը համակարգում չէր, այլ Սերժ Սարգսյանի աշխատակազմում: Այսինքն՝ Գեորգի Կուտոյանը, անշուշտ, կարևորագույն ներքին և արտաքին քաղաքական իրավիճակում ԱԱԾ պետի պաշտոնին էր հայտնվել Սերժ Սարգսյանի համար իրապես վստահելի գործիչ լինելու պատճառով:
Այդ ամենով հանդերձ էլ, Արփինե Հովհաննիսյանի գրառումից առաջանում է մեկ այլ պարզ հարց՝ իսկ որտե՞ղ էր այդ ընթացքում նախագահ Սերժ Սարգսյանը, եթե հաշվի առնենք, որ խոսքը ոչ թե շարքային դեպքի, այլ հանրային մեծ հնչեղություն ունեցող իրավիճակի մասին էր, որի վերաբերյալ գրում էին, խոսում էին, բողոքում էին: Սերժ Սարգսյանն անհաղո՞րդ էր այդ ամենին, թե՞ նրան մեկուսացրել էին այդ զարգացումներից: Խոսքը, իհարկե, մի ժամանակահատվածի մասին էր, երբ Հայաստանում վճռվում էր վարչապետի և իշխանության հետագա դասավորման հարցը, որում ամենևին երկրորդական նշանակություն չունեին նաև հանրային տրամադրությունները: Իսկ դրանց առումով Հաց բերողի հարցը կամ, այսպես ասած, գործը, անշուշտ, տրամադրություն ձևավորող էական գործոններից մեկն էր, շաղկապված նաև ՊՊԾ գնդի գրավման ոչ վաղ անցյալի իրադարձությունների հետ:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի
