«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է Արցախի նախագահ Բակո Սահակյանի աշխատակազմի ղեկավարի տեղակալ Դավիթ Բաբայանը։
-Պարոն Բաբայան , ինչպե՞ս, ընդհանուր առմամբ, կամփոփեք Վաշինգտոնում տեղի ունեցած հանդիպումը Հայաստանի և Ադրբեջանի արտգործնախարարների միջև։ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի տարածած հայտարարությունը պաշտոնական Ստեփանակերտի համար որքանո՞վ է գոհացուցիչ։
-Հայտարարության մեջ տեղ են գտել այն դրույթները, որոնք իրատեսական են։ Այսինքն՝ աշխատել որոշակիորեն լարվածությունը թուլացնելու, մարդասիրական ինչ-որ նախաձեռնություններ իրականացնելու և այլ հանդիպումներ նախաձեռնելու ուղղությամբ։ Ակնհայտ է, որ հիմնական շեշտը դրվում է խաղաղության և կայունության պահպանման վրա, ինչը նույնպես շատ կարևոր է։
-Շատ է քննարկվում այն հարցը, որ բոլորովին մոռացվել են Վիեննայի ու Սանկտ-Պետերբուրգի պայմանավորվածությունները և վերջին հանդիպումների ընթացքում դրանց անդրադարձ չի լինում։ Կիսո՞ւմ եք այս մտահոգությունները։
–Այդ պայմանավորվածությունները ձեռք են բերվել և դա փաստաթուղթ է։Անկախ նրանից՝ նշվում է, թե ոչ, ուշ թե շուտ որոշ էլեմենտների անդրադարձ լինելու է։Այն, որ հիմնական շեշտը դրվում է մարդասիարական քայլերի, խաղաղության պահպանման, զինադադարի ռեժիմի պահպանման վրա՝ դա ևս բխում է այդ պայմանավորվածություններից։
-Հայտարարության մեջ անդրադարձ եղավ նաև ինժեներական աշխատանքեր չկատարելու անհրաժեշտության մասին։ Սա ուշացած դիտարկում չէ՞։
–Երբևիցե ուշացած չէ, չնայած Ադրբեջանը լայնածավալ ինժեներական աշխատանքներ է իրականացրել և շարունակում է իրականացնել։Թող մեր միջազգային գործընկերներն էլ ամրագրեն, որ այսպիսի գործողությունները չեն նպաստում խաղաղության և կայունության ամրապնդմանը։Լավ կլիներ, որ իրենք ավելի շուտ, նույնիսկ առանց այսպիսի հանդիպումների ֆիքսեին, բայց այնուամենայնիվ ավելի լավ է մի քիչ ուշ, քան երբեք։
-Բայց նկատելի է, որ կա լարվածության աճ, հռետորաբանության սրացում՝ նկատի ունեմ Զաքիր Հասանովի այն հայտարարությունը, որ միջազգային հանրությունն է իրենց խանգարում դիմել պատերազմական գործողությունների։ Դուք սա ինչի՞ հետ եք կապում։
–Սա որևէ բանի հետ կապ չունի, սա պարզապես հետևանք է Ադրբեջանում հայատյացության պետականաշինության փիլիսոփայությունից։ Մի երկրում, որտեղ ատելություն կա հայ ժողովրդի նկատմամբ՝ այլ բան սպասել պարզապես հնարավոր չէ, հենց այդպիսի մոտեցումներ ու գործողություններ էլ պետք է անեն։
-Այսպիսի հանդիպումները, Մինսկի խմբի ջանքերը համարու՞մ եք զսպող գործոն։
-Անկասկած։ Իհարկե նման հանդիպումները առաջին հերթին նպաստում են տարածաշրջանում խաղաղության ու կայունության պահպանմանը։Իսկ սա այն գործոններից է, որը չպետք է ույլ տա, որ ուժային ինչ-որ գործողություն տեղի ունենա։
-Իսկ այս հանդիպումների մանրամասները, բովանդակությունը Ստեփանակերտին ներկայացվու՞մ է։
-Ընդհանրապես ցանկացած հանդիպումից առաջ, հանդիպումից հետո իհարկե պաշտոնական Երևանը տեղեկացնում է պաշտոնական Ստեփանակերտին։ Չնայած մենք միշտ ասել ենք, ողջունել այդ ամենը, բայց տեղեկացնելը քաղաքական և իրավական կատեգորիա չէ։Մենք պետք է վերականգնենք Ստեփանակերտի լիարժեք մասնակցությունը բոլոր փուլերին։Սա արդեն իրավական ու քաղաքական կատոգերիա է, մանավանդ որ ֆիքսվել է 1994 թվականի ԵԱՀԿ Բուդապեշտի հիմնադիր գագաթաժողովի ժամանակ։
-Ի դեպ՝ սրա մասին որևէ խոսք չկար հայտարարության մեջ։
-Պարզ է, նույնիսկ եթե չկա՝ չի նշանակում, որ չի քննարկվել։ Ադրբեջանն, ըստ ամենայնի, փորձելու է խոչընդոտել այդ ամենին, տապալել, հիստերիայի մեջ ընկնել, բայց ուղղակի կամ անուղղակի ձևով համանախագահների այս կամ այն այցելության ժամանակ պաշտոնական Երևանն ու Ստեփանակերտը խոսել են այդ մասին։
