Սերժ Սարգսյանի պատկերացմամբ, Հայաստանի չորրորդ նախագահը պետք է լինի մի անհատ, ով երբեք քաղաքականությամբ չի զբաղվել և կուսակցության անդամ չի եղել: Խոսքը պետք է գնա մի մարդու, մի անհատի մասին, ով անցած ճանապարհ ունի, ունի ճանաչում և՛ երկրի ներսում, և՛ դրսում, կարող է պատշաճ մակարդակով, ըստ արժանվույն ներկայացնել Հայաստանն արտերկրում, այսինքն՝ կատարել իր ներկայացուցչական ֆունկցիաները և՛ երկրի ներսում, և՛ երկրից դուրս:
Ապագա նախագահը, Սերժ Սարգսյանի պատկերացմամբ, պետք է տիրապետի օտար լեզուների, ունենա լայն կապեր թե՛ սփյուռքում, թե՛ Հայաստանում, վայելի հեղինակություն և որ ամենակարևորն է՝ անկողմնակալ մարդ լինի, ով երբեք քաղաքականությամբ չի զբաղվել և կուսակցության անդամ չի եղել: Այս մասին Սերժ Սարգսյանն ասել է երեկ նախագահական նստավայրում թեյի սեղանի շուրջ մի խումբ մտավորականների հետ հանդիպման ժամանակ:
Նոր Սահմանադրությամբ` նախագահի պաշտոնն ավելի շատ արարողակարգային, ներկայացուցչական է, մյուս կողմից` նույնիսկ «խուզված» լիազորություններով նախագահը մնում է իշխանության վերնախավի կարևոր ներկայացուցիչ, այսպես կոչված` «պոլիտբյուրոյի» անդամ:
Պակաս էական չէ այն հանգամանքը, որ խորհրդարանական մոդելը ենթադրում է իշխանության բազմակենտրոն համակարգ և հակակշիռների ձևավորվան հարցում կարևոր դեր է վերապահված նախագահի ինստիտուտին: Սերժ Սարգսյանի ներկայացրած չափանիշներում խիստ ուշագրավ է ապագա նախագահի` երբեք քաղաքականությամբ չզբաղվելու պահանջը:
Գլոբալ իմաստով` Սարգսյանը վերածնում է կառավարման, այսպես կոչված, խորհրդային մոդելը, որտեղ իշխանության իրական կենտրոնը գտնվում է կուսակցական «պոլիտբյուրոյում», իսկ պետական առանցքային պաշտոններում նշանակվում են, քաղաքական իմաստով, անմեղսունակ մարդիկ, ովքեր, ըստ էության, մարիոնետի դեր են կատարելու: Այս միտումը նկատելի էր դեռ անցած տարվա մայիսին, երբ խորհրդարանի նախագահ ընտրվեց Արա Բաբլոյանը:
Հիմա Սերժ Սարգսյանն, ըստ էության, փնտրում է` նոր «Արա Բաբլոյան», այս անգամ` երկրի նախագահի պաշտոնի համար: Սերժ Սարգսյանը ստեղծում է բրգաձև իշխանություն` Խորհրդային «գենսեկների» տրամաբանությամբ, երբ համակարգը հնարավորինս ապաքաղաքականացված ու անձնավորված է` քաղաքական և բարոյական լեգիտիմության մեծ դեֆիցիտով:
Իշխանության նման կոնֆիգուրացիան անսահմանափակ է դարձնում Սերժ Սարգսյանի իշխանությունը` պետական ինստիտուտների արժեզրկման հաշվին: Նման իշխանության պարագայում միանգամայն երկրորդական է դառնում այն հանգամանքը, թե ապրիլից հետո ինչ կարգավիճակ կունենա Սերժ Սարգսյանը: Եթե նա զբաղեցնի վարչապետի պաշտոնը, ապա գործ կունենանք ֆորմալիզացված անձնակենտրոն իշխանության հետ: Պատկերն ավելի տխուր է լինելու, եթե Սարգսյանը երկիրը ղեկավարի ՀՀԿ առաջնորդի կարգավիճակում` վարչապետի, Ազգային ժողովի և երկրի նախագահի պաշտոններում, ըստ էության, նշանակելով մարդկանց, ովքեր երբեք քաղաքականությամբ չեն զբաղվել:
Սկզբունքորեն կառավարման խորհրդարանական մոդելը պետք է մեծացներ կուսակցությունների կշիռը: Դրան Հայաստանի քաղաքական համակարգը չի ձգում` Երրորդ հանրապետության սահմանադրական կարգի ավերակների վրա վերադառնալով խորհրդային կառավարմանը: