Թեև առաջիկա աշնանային շրջանի և ընդհանրապես 2018 թվականի ապրիլին Սերժ Սարգսյանի հնարավոր վարչապետության դեմ փողոցային պայքարի մասին հնչել են տարբեր հայտարարություններ ընդդիմադիր տիրույթներից, այդուհանդերձ՝ կասկածից վեր է, որ հիմնական ներքաղաքական զարգացումները, դրանց ծանրության կենտրոնը լինելու են իշխանության դաշտում, մասնավորապես՝ ՀՀԿ-ում: Այստեղ ուժերի հարաբերակցությունը, տարբեր թևերի միջև գործակցությունը, միավորումները կամ բաժանարար գծերն են որոշելու, թե ինչպիսի հանգուցալուծում է լինելու 2018 թվականի ապրիլի համար:
Սակայն դիտարկելով խնդիրը փոքր-ինչ ավելի լայն՝ արժե թերևս արձանագրել, որ իրականում գործընթացները ծավալվում են 2018-ին ոչ թե հանգուցալուծելու, այլ դիրքավորվելու համար՝ 2018-ից մեկնարկելիք արդեն դիրքային պայքարի համատեքստում: Բանն այն է, որ 2018-ը, այսպես ասած, սահմանադրորեն, օրենսդրորեն պարտադրված վերջին փոփոխության ժամկետն է: Այսինքն՝ դրանից հետո արդեն կառավարության փոփոխությունները ենթակա են լինելու բացառապես իրավիճակին, որ կստեղծվի այս կամ այն ներքին կամ արտաքին առիթի դեպքում:
Ակնհայտ է, որ Հայաստանի իշխող համակարգը, 2018-ի հիմնական հավակնորդները չունեն լիարժեք ռեսուրս՝ սկզբունքային հանգուցալուծման համար: Նրանց ռեսուրսները բավարար կարող են լինել դիմանալուն, սակայն հաղթելուն, նոր իրավիճակ ստեղծելուն այդ ռեսուրսները խիստ անբավարար են՝ մի շարք պատճառներով: Ընդ որում, խոսքը ռեսուրսների համախառն ներկապնակի մասին է, որ ներառում է թե՛ հանրային վարկանիշ, թե՛ ֆինանսներ, թե՛ ներիշխանական խարիզմա, թե՛ արտաքին լեգիտիմություն, թե՛ անվտանգություն-ղարաբաղյան խնդիր: Չկա մի թև կամ հավակնորդ, որն այդ ռեսուրսային համախառն բազայում տնօրինի վճռորոշ առավելություն ենթադրող չափաքանակի, այսպես ասած՝ «հսկիչ փաթեթի»: Դա էլ իր հերթին նշանակում է, որ 2018-ին ավելի հավանական է ոչ թե հանգուցալուծումը, այլ դիրքավորումը՝ արդեն սահմանադրական պահանջներից ազատ քառամյակի համար:
Պայքարը իշխանության մեջ ոչ թե վարչապետի պաշտոնի համար է, այլ 2022 թվականի խորհրդարանական մեծամասնության: Ըստ այդմ, վարչապետի պաշտոնի որևէ թեկնածուի դեմ, որևէ հավակնորդի դեմ պայքարը նվազագույնը վրիպում է, առավելագույնը՝ հանրությանը քաղաքական բուն զարգացումներից էլ ավելի հետ գցելու փորձ, երբ իշխանությունը 2022-ի մեծամասնության համար դիրքային պայքարում ինքն իր հետ կմնա «հպարտ միայնության» մեջ:
Չի բացառվում, իհարկե, որ հենց դա կարող է լինել 2022-ի խորհրդարանում որևէ ընդդիմության հայտնվելու գինը կամ պայմանը: Այսինքն՝ իշխանությունն իր հետ խորհրդարան կվերցնի այն ընդդիմությանը, որը առավելագույնս կնպաստի հանրությանը հետ պահելուն և իշխանությանը դիրքային պայքարի հարցում ինքն իր հետ մենակ թողնելուն՝ ազատելով ավելորդ հանրային հարցադրումներից կամ խանգարող հանգամանքներից: Համենայնդեպս առայժմ, դատելով գործընթացի թե՛ տրամաբանությունից, թե՛ շոշափվող տրամադրություններից և մոտեցումներից, 2022 թվականի խորհրդարանական կոնֆիգուրացիայում տեղ ունենալու այլ տարբերակ ընդդիմադիր դաշտում չի դիտարկվում՝ լինի հրապարակավ, թե, այսպես ասած, մտքում:
Տողատակում իրավիճակը շարունակում է մնալ իշխանական կոնֆիգուրացիայում առավել ընդունելի առաջարկով տեղավորվելու մարտավարությունը: Համենայնդեպս, քանի դեռ ընդդիմադիր դաշտում գործընթացները կառուցվում են 2018-ի վարչապետի խնդրի շուրջ, երբ ավելի ու ավելի հստակ է, որ այդ խնդիրն իշխանության օրակարգում այլևս առաջնայինը չէ, և խաղն այդ հարթության վրա արդեն ընթանում է առավել երկարաժամկետ սցենարով:
