Գյումրու «Պատվո բլուր» հուշահամլիրի տարածքում տեղի է ունեցել 19-րդ դարում ռուս-թուրքական պատերազմներում զոհված զինվորականների հիշատակին նվիրված միջոցառում։
Արարողությանը ներկա են եղել մարզային ու քաղաքային իշխանությունների ներկայացուցիչները, ՌԴ հյուպատոս Ալեքսանդր Կոպնինը, պաշտոնատար այլ անձինք, 102-րդ ռազմաբազայի և սահմանապահ ջոկատի զինվորներ և սպաներ: Շիրակի փոխմարզպետ Սեյրան Պետրոսյանը, Գյումրիի քաղաքապետ Սամվել Բալասանյանը և հյուպատոս Ալեքսանդր Կոպնինը հադես են եկել հայ-ռուսական դարավոր բարեկամությունը փառաբանող սրտակեղեքիչ ելույթներով:
Զինվորականների հիշատակը հարգելու մեջ դատապարտելի ոչինչ ինքնին չկա, սակայն ուշադրություն դարձրեք, թե վերջին մի քանի օրերին ինչով են զբաղված Հայաստանում Ռուսաստանի դեսպանատունը և նրա ստորաբաժանումները:
Հայաստանը վերածել են ռուսական կայսրության թանգարանի. մի քանի օր առաջ Օշականում նշում էին պարսիկների դեմ տարած հաղթանակը, այսօր գլուխ են խոնարհում ռուս-թուրքական պատերազմների նահատակների առաջ: Ռուսական կողմը, մեր պաշտոնյաների օգնությամբ, Հայաստանը ներքաշում է պատմության հորձանուտի, ճահճի մեջ: Այն պատմության, որում Հայաստանը զրկված է եղել պետականությունից` պաշտոնապես լինելով ռուսական կայսրության մաս:
Ռուսները մեր ոչ պատվաբեր անցյալը դարձնում են մեր ներկան, ագրեսիվ քարոզչության միջոցով մեր մեջ սպանում են ապագայի տեսլականը` Հայաստանի հասարակությանը համոզելով, պարտադրելով, որ ռուսական օկուպացիան նրա համար «անայլընտրանք» է:
Ռուսաստանն իրեն թույլ է տալիս բարեկամություն անել Թուրքիայի և Իրանի հետ, բայց մեր գիտակցության մեջ թարմացնում է այս պետությունների «բարբարոս» կերպարը, որպեսզի կերտի «փրկչի» իր իմիջը:
Օշական, Գյումրի. այս միջոցառումները պատահականություն չեն, դրանք Ռուսաստանի կայսերական քաղաքականության, այսպես կոչված, մշակութային դրսևորումներն են, որոնք Հայաստանի հասարակությանը պետք է լրացուցիչ անգամ համոզեն, որ իր երկիրը կայսրության ծայրագավառ է և, որ ամենակարևորն է` օկուպացիոն այդ վիճակը ելք չունի:
Մեր հարևան Վրաստանի իշխանությունները դեռ տարիներ առաջ կանխատեսել էին ռուսական քաղաքականության մեծապետական բնույթը և, ըստ էության, մերժելի են համարում ցանկացած իրադարձություն, որն ասոցացվում է ռուսական, սովետական օկուպացիայի հետ:
Մեր իշխանությունները այդ միջոցառումները կազմակերպում են պետական մակարդակով` սպանելով հենց պետության գաղափարը: Սրան զուգահեռ` բոլշևիկների և ռուսական անուն կրող փողոցների անվանակոչության նախաձեռնությանը հայտարարվել է «խաչակրաց պատերազմ»` դարձյալ պետական մակարդակով: Պետությունը հոգեբանորեն, բարոյապես կորցրել ենք` այդ մասին բարձրաձայնելու քաջությունը չունենալով:
