ԵԽԽՎ Բյուրոյի երեկվա նիստում որոշվել է վերսկսել Լեռնային Ղարաբաղի հարցով ենթահանձնաժողովի աշխատանքը, որը դադարեցվել էր դրա նախկին ղեկավար լորդ Ռասել Ջոնսթընի մահից հետո: Այդպիսով, ԵԽԽՎ նախագահ Մևլութ Չավուշօղլուն կարողացավ հասնել իր նպատակին և վերաբացել հանձնաժողովը, ինչին այդպես դեմ էր հանդես գալիս Հայաստանը:
Սա ԵԽԽՎ-ում հայաստանյան պատվիրակության և ընդհանրապես հայաստանյան դիվանագիտության հերթական խայտառակ պարտությունն է: Սակայն այդ պարտությունը միանգամայն օրինաչափ է:
Մասնավորապես ԵԽԽՎ հայաստանյան պատվիրակության առումով պարզ է, որ եթե մի ամբողջ պատվիրակություն իր գլխավոր խնդիրը համարում է ԵԽԽՎ-ում Հայաստանի ժողովրդավարական «ալիբին» ապահովելը, որ չլինեն անցանկալի բանաձևեր կամ արդեն իսկ ընդունված բանաձևերի կատարման վերաբերյալ անցանկալի պահանջներ և քննադատություն, որ չլինի կոշտ դիրքորոշում քաղբանտարկյալներին ազատ արձակելու հարցում, Մարտի 1-ի սպանությունների բացահայտման հարցում, ապա մնացյալ հարցերում, մասնավորապես Ղարաբաղի` այդ պատվիրակությունը տապալվելու է փառավորապես:
Եվ այստեղ ամենևին պետք չէ մեղադրել Չավուշօղլուին:
Ի վերջո, Հայաստանի պատվիրակության ղեկավար Դավիթ Հարությունյանը ակտիվ մասնակցություն է ունեցել Չավուշօղլուի համար ԵԽԽՎ նախագահի ընտրության հաջող արդյունք ապահովելու հարցում: Եվ այդ առումով Չավուշօղլուն կարծես թե ազնիվ է հայկական կողմի հանդեպ. նա իրեն մատուցած այդ ծառայության դիմաց բավական լոյալ է Հայաստանի ժողովրդավարությանը վերաբերող խնդիրներում:
Իսկ երկու երնեկ մի տեղ չի լինում: Այնպես որ, Հայաստանը Ղարաբաղի հարցով ենթահանձնաժողովի աշխատանքների վերսկսման համար, նաև այն բանի համար, որ ԵԽԽՎ Բյուրոյի նիստին մասնակից որևէ այլ երկրի պատվիրակ դեմ չի եղել ենթահանձնաժողովի աշխատանքի վերսկսմանը, պետք է, թերևս, մեղադրի միայն ու միայն իրեն:
Բազմիցս ենք ասել, որ Հայաստանում առկա հակաժողովրդավարական վարչակարգի գինը Ղարաբաղն է: ԵԽԽՎ-ի երեկվա որոշումը այդ պարզ ճշմարտության ցավալի, բայց հստակ դրսևորումն է` ԵԽԽՎ-ն «հանձնում է» իշխանությանը ժողովրդավարությունը, դրա դիմաց «ստանում» Ղարաբաղը:
Այսինքն` Հայաստանի իշխանությունը ԵԽԽՎ հետ պարզ բարտեր է իրականացրել և որևէ մեկին իրավունք չունի մեղադրելու: Մխիթարություն կարող է լինել այն, որ ԵԽԽՎ-ն Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման գործընթացում չունի վճռորոշ դերակատարում:
Սակայն դա շատ թույլ մխիթարություն է, որովհետև եթե ժամանակի մեջ ենք դիտարկում այս ամենը, ապա նկատելի է, որ ԵԱՀԿ-ից բացի, որի Մինսկի խմբի շրջանակում է ընթանում հարցի կարգավորման գործընթացը, մնացյալ այլ կառույցներում հարցի շոշափման դինամիկան Հայաստանի համար, մեղմ ասած, աննպաստ է: