Լրագրող Անուշ Մկրտչյանը E էլեկտրոնային ամսագրի (ejournal.am) իր բլոգում այսօր գրում է.
Հերիք չի մենք մեր մշակութային արժեքների ձեռքն էինք «կրակն ընկել» (հնարավորինս անտեսում ու փչացնում ենք), հիմա էլ Ռոդենը մեր ձեռքն ընկավ: Բա մերոնց կտանջենք, եվրոպացուն՝ չէ՞ : Չէ, ես շատ ուրախ եմ, որ հայ ժողովուրդը Ռոդենի արվեստին ծանոթանալու համար ստիպված չէ Փարիզ մեկնել, բայց դեռ մեծ հարց է, թե երևանյան ծանոթությունն ինչպես է անցնում:
Ինչո՞ւ էդ խեղճ Ժյուլ Բաստիեն Լըպանժին «бедный родственик»-ի պես տնկեցիք երթևեկելի փողոցի մեջտեղը: Ու որպեսզի եվրոպացին իրեն մենակ չզգա, շրջապատեցիք եղնիկներով: Իհարկե, հույս կա, որ եղնիկները մի օր կհոգնեն ու կփախչեն, բայց էդ եվրոպացին էլի մենակ ու անուշադրության մատնված իրեն կզգա: Ինքն այդքան փոքր ու մի մեծ հրապարակի ու փողոցի խաչմերուկում կորած:
Մշակութային քաղաքականության ու նպատակների բացակայության հերթական դեպք. ինչների՞ս էր պետք այդ արձանը, եթե մի կողմից պետք է մնար անձրևի, փոշու, ձյան ու արևի տակ, մյուս կողմից էլ՝ մարդկային Անուշադրության կենտրոնում: Տանեիք գոնե պատկերասրահ. սրանից էլ լավ առի՞թ էր պետք պատկերասրահի երբեմնի փոշին սրբելու համար: Թե չէ մի քիչ էլ որ մնա, պատկերասրահը Փարավոն Միրզոյանի ֆրեսկայով է իր PR-ն ապահովելու (թու, թու, թու՝ Типун мне на язык):
Հետաքրիր է, գոնե մի օր այս երկրում ամեն ինչ, ամեն ոք իր տեղում կլինի՞, լավ, գոնե կեսը:
P.S. Գիտեմ, թեման հնացած է, բայց արձանը տեղափոխելու հույսն էլ օր օրի նվազում է:
