Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնի Միջեկեղեցական հարաբերությունների գրասենյակի վարիչ Տ. Հովակիմ եպիսկոպոս Մանուկյանը, «Առաջին լրատվական»-ի հետ խոսելով Սուրբ Ծննդի մասին, ասաց, որ 4-5-րդ դարերից սկսած հայերը նշել են այս տոնը. այն պահից, երբ մեր եկեղեցին ազատություն ստացավ: Հարցին` տոնը հասարակական-քաղաքական նշանակություն կարո՞ղ է ունենալ, Հովակիմ սրբազանը նշեց, թե չի կարծում, որ հասարակական-քաղաքական նշանակություն ուղղակի իմաստով ունենա, բայց մարդկանց մեջ տոնն իր խորհրդով ավելի շատ ջերմություն, սեր, ուրախություն է սերմանում, նաև մղում է մարդկանց ավելի լավ աշխատելու, միմյանց հանդեպ հանդուրժող լինելու, սիրով լցվելու, ինչն արդեն իսկ դրական հետևանքներ կունենա:
Ըստ նրա`Սուրբ Ծննդյան տոնն ավանդաբար նշում ենք, ավանդությունը պահպանում ենք, բայց խորապես չենք ընկալում այդ մեծ խորհուրդը` որպես օրինակ նշելով Սուրբ Ծննդյան պահքի օրերը (դեկտեմբերի 30, 31, 1, 2, 3, մինչև 5-ի երեկոյան), երբ ճրագալույցի պատարագից հետո նոր տոնական սեղանի շուրջ քեֆ կարելի է անել, բայց մենք իրականում չենք պահում այդ պահքը:
Պատճառը, ըստ Հովակիմ սրբազանի, Խորհրդային Միության տարիներին Ամանորի, միջոցառումների, հանդեսների շեշտադրում էր: «Ժողովուրդը մեծ խանդավառությամբ ամանորյա, Սուրբ Ծննդյան տոներին գալիս է եկեղեցի, մոմավառություն է կատարում, հավատացյալների մեծ մասը գալիս է հաղորդություն ստանում, այս ամենը փաստում է, որ բավականին առաջընթաց կա, բայց ընտանիքներում ավանդույթներն ամբողջությամբ պահելու ավանդույթ չկա»: