«Գազպրոմ»-ի Մերձավոր արտերկրների հետ աշխատանքի վարչության պետ եւ «ՀայՌուսգազարդ»-ի վարչության նախագահի տեղակալ Անատոլի Պոդմիշալսկին երեկ Երեւանում հայտարարել է, որ 2011 թվականի ապրիլի 1-ից Հայաստանը պետք է անցնի Ռուսաստանից գազի գնման շուկայական գնի: Պոդմիշալսկին նաեւ ասել է, որ հնարավոր այլ տարբերակներ կարող են լինել, եթե առաջիկա 2-3 ամիսներին դրա վերաբերյալ բանակցություն ընթանա: Իսկ բանակցություն, ըստ ամենայնի, կընթանա, քանի որ այսօր Սանկտ Պետերբուրգ է մեկնում վարչապետ Տիգրան Սարգսյանը, որը այնտեղ հանդիպելու է ՌԴ վարչապետ Վլադիմիր Պուտինին: Մի քանի օր առաջ էլ Սարգսյանը Պուտինի հետ հեռախոսազրույց էր ունեցել: Գրեթե կասկած չկա, որ Սարգսյան-Պուտին հանդիպման օրակարգում կլինի գազի խնդիրը: Իսկ պրակտիկան ցույց է տալիս, որ այն լուծելու, այսինքն` Ռուսաստանից հնարավորինս էժան գին ստանալու համար Հայաստանը պարբերաբար գնում է ինչ-որ զիջումների` կա՛մ տնտեսության, կա՛մ քաղաքականության բնագավառում: Բայց լուծումը, այդ ամենով հանդերձ, լինում է ժամանակավոր, քանի որ Ռուսաստանը ամեն տարի սահմանում է գազի նոր գին, եւ Հայաստանը ստիպված է լինում մտածել նոր զիջումների մասին:
Այդպիսով, ստացվում է շատ հակասական մի պատկեր: Հայաստանի իշխանությունը մի կողմից փորձում է այդ ամենը ներկայացնել որպես հասարակությանը գազի թանկացման սոցիալական բեռից հնարավորինս ազատելու ուղղությամբ կատարված մեծ ջանք, մինչդեռ իրականում հասարակությունն, այնուամենայնիվ, ընկնում է թանկացման լուրջ բեռի տակ, ինչի վկայությունն այն է, որ Հայաստանում նվազել են գազի սպառման ծավալները, ինչը ուղղակիորեն կապված է բնակչության անվճարունակության հետ: Ստացվում է, որ իրականում տարիներ շարունակ իբր լուծվում է գազի խնդիրը, բայց ոչ մի հարց էլ չի լուծվում, բացի նրանից, որ այդ խնդրի ֆոնին Հայաստանը տարեցտարի նորանոր զիջումներ է ստիպված լինում կատարել Ռուսաստանին, որ ամեն տարի գոնե մի 10, 20 կամ 30 դոլարով ավելի քիչ թանկացնեն գազը: Այսինքն` խնդիրը պահանջում է հիմնարար լուծում: Այդպիսին կարող է լինել այն, որ Հայաստանն ընդհանրապես հրաժարվի գազի գնի վերաբերյալ այդ, ըստ էության, նվաստացուցիչ բանակցություններից եւ համաձայնի վճարել շուկայական գինը: Դա, իհարկե, կարող է բերել գազի գնի էական թանկացման, այդ թվում եւ Հայաստանի շարքային սպառողների եւ նաեւ ձեռնարկությունների համար: Բայց այդպիսով գոնե Հայաստանը կձերբազատվի Ռուսաստանից կախվածության մի շատ ազդեցիկ լծակից: Ի վերջո, այդ լուծումը կվկայի, թե ունի՞, արդյոք, Հայաստանի իշխանությունը որեւէ հարցում արդիականացման իրական կամք: Բանն այն է, որ գազի գնի շուկայականացման պայմաններում տնտեսության դիմադրողունակություն ապահովելու համար անհրաժեշտ է գնալ լուրջ եւ արմատական արդիականացման, ինչը ենթադրում է մրցակցային, իրապես ազատական տնտեսության ձեւավորում: Այդպես թե՛ Հայաստանի տնտեսությունը կմտնի որակապես նոր փուլ եւ թե՛ Հայաստանը կձերբազատվի Ռուսաստանից կախվածության բազում թելերից գոնե մեկից: Բայց ամբողջ հարցն այն է, թե արդյո՞ք իշխող «վերնախավը» պատրաստ է այդ քայլերին: Չէ՞ որ դրանք ենթադրում են իրենց անձնական սեփականության վերածած Հայաստանի տնտեսության «մասնավորեցում», այսինքն` հանրայնացում, բաց տնտեսական համակարգի ձեւավորում, որը մրցակցության շնորհիվ կկարողանա դիմադրողունակ լինել նաեւ գազի գնի ճնշմանը:
