Facebook-ի օգտատեր Հասմիկ Հրաչյանը գրում է.
Երևանը վերջերս իմն է: Ես կարող եմ նստել ամենաբանուկ խաչմերուկներում, բարևել ամեն անցորդի, անգամ՝ սեղմել նրանց ձեռքերը: Ինձ սխալ չհասկանաք. ես դա չեմ անի որևէ կուսակցության ղեկավարի կամ էլ մեկ անգամ Եվրոպայում եղած երիտասարդի նման: Երևանն ուղղակի վերջերս իմն է. ամեն անկյունը քաղաքի լիքն է ծանոթ ոտնաձայներով ու ինչ-որ արտասովոր քնքշությամբ:
Անցյալ ձմեռ՝ հերթական սեսիոն քննությունների ժամանակ, մեր տան երկրորդ հարկում նստած՝ ոտքերս պատուհանագոգին հենած, կարդում էի գեշտալտ թերապևտ Ֆրեդերիկ Պերլզի դասախոսությունը «այստեղ և հիմա»-ի մասին: Այն, ինչ կարդում էի ինձ հիացնում էր, ու երազում էի մի օր ինքս էլ այդպես ապրել: Հիմա ապրում եմ:
Անցյալը, որն առաջ տխրություն էր, այսօր կարոտ է. ամենացավոտ անցյալն անգամ անցյալ է այլևս:
Ապագան, որը լեցուն էր երկրաշարժերի, ավտովթարների, կորուստների ու մոլագարության սարսափով, այսօր մի տեսակ զուսպ ժպտում է, նա չի բացառում որևէ տեսակի աղետ. կընդունի, եթե լինեն:
ներկան, որը մատնված էր անվերջ մոռացության, այսօր միակ գործողն է: Ներկան, որը միշտ երջանիկ էր ապագայում, հիմա այսօրն է:
Մանկությունը, որի սահմանն ընդունված է համարել 10-11 տարեկանն ինձ մոտ միայն հիմա է վերջացել: Եվ ով ասաց, թե տարիներ են պետք մեծանալու, թե ժամանակ է պետք փոխվելու համար:
Սերերը, որոնք «մեծական» էին թվում երեկ, այսօր սիրտդ պայթելու աստիճան մանկական են… երազանքներդ, որոնք անիրականանալի էին, հիմա շարժոմ են շրթունքներդ ու դեմքդ թեթևակի ձախ են թեքում… նույնիսկ տունը, որն առաջ մեծ էր՝ հիմա այնքան փոքր է թվում, որ սենյակ մտնելիս գլուխդ կախում ես ՝ առաստաղին չխփելու համար:
Հիմա փոքր է ամբողջ աշխարհը: Հիմա չկա անհնարին ոչինչ ու օվկիանոսներ են ոտքերի տակ…Քո վրձնով դու ներկել ես աշխարհս…
