Հետաքրքրական է, որ ընդդիմության հերթական հանրահավաքից առաջ իշխանական ճամբարում տեղի է ունենում որոշակիորեն աղմկահարույց մի իրադարձություն: Օրինակ՝ ընդդիմության սեպտեմբերի 9-ի հանրահավաքից առաջ պաշտոնանկ արվեց նախագահի աշխատակազմի ղեկավար Կարեն Կարապետյանը: Սեպտեմբերի 23-ի հանրահավաքից առաջ տեղի ունեցավ հայտնի դետեկտիվը երևանյան փողոցներում, երբ իբր ձերբակալվեց հանցավոր ավազակախումբը, որի մեջ կային պաշտոնյաների զավակներ: Եվ ահա, հոկտեմբերի 28-ի հանրահավաքից առաջ էլ առկա է քաղաքապետ Կարեն Կարապետյանի պաշտոնանկության հարցը:
Ինչի մասին է խոսում այդ ամենը: Արդյո՞ք իշխանությունն այդպիսով փորձում է, այսպես ասած, հասարակական ուշադրության էներգետիկան ցրել և շեղել ընդդիմության հանրահավաքից, թե գործ ունենք ընդամենը պարզ զուգադիպությունների հետ: Բանն այն է, որ ընդդիմության հանրահավաքներն ինքնին կարծես թե դադարել են իշխանության համար քաղաքական մեծ վտանգ ներկայացնելուց և հազիվ թե կարիք լինի դրանցից շեղել հանրային ուշադրությունը: Ավելի շատ թերևս պետք է ենթադրել, որ իշխանությունն այդպիսի զուգորդումներով փորձում է ընդգծել ներկայիս ներքաղաքական ֆոնը՝ հանրությանը ցույց տալով իր առավելությունը:
Բանն այն է, որ այսօր ներքաղաքական ինտրիգները առավելապես իշխանության գործողությունների մեջ են թաքնված կամ առկա, քան ընդդիմության: Ընդդիմությունը կարծես թե հայտնվել է դիտորդի դերում: Այստեղ, թերևս, կա մի այլ հանգամանք: Չի բացառվում, որ հանրահավաքներից առաջ ինչ-որ ինտրիգային անակնկալներ մատուցելով՝ իշխանությունն ընդամենը փորձում է ազդել ընդդիմության հռետորաբանության վրա և բովանդակային իմաստով նվազեցնել դրա հրատապությունը: Այսինքն՝ հանրահավաքներից առաջ դաշտ նետված նոր ինտրիգով իշխանությունը, փաստորեն, նոր ուղղություն է տալիս զարգացումներին, համենայնդեպս՝ գոնե առերևույթ տեսանկյունից, ինչի հետևից ընդդիմությանը հանրահավաքի ընթացքում, իհարկե, շատ դժվար է լինում ճկունությամբ հասնելը, քանի որ հանրահավաքը զգալի միջոցառում է իր կազմակերպչական մասշտաբով և ենթակա չէ այնպիսի ճկունության, ինչպիսին, ասենք, կարող են ունենալ իշխանական գրասենյակային որոշումները:
Սակայն, անշուշտ, միամիտ կլինի կարծել, որ իշխանությունում տեղի ունեցող խմորումները սրանով են առավելապես պայմանավորված: Ավելին՝ սա գուցե և ընդամենը հարակից էֆեկտն է, որ ունենում են ներիշխանական լուրջ խմորումների արդյունք հանդիսացող գործընթացները: Սակայն խնդիրը այն է, որ նման էֆեկտներն ինքնին նշանակալի ազդեցություն են թողնում քաղաքական գործընթացի վրա, ինչը վկայում է այն մասին, որ գործընթացը ներկայումս, առավել քան երբևէ, հայտնվել է իշխանության վերահսկողության ներքո: Թեև սա ամենևին չի նշանակում, որ իշխանության համար ամեն ինչ երաշխավորված է, որովհետև գործընթացը վերահսկելը, տվյալ փուլում, իշխանությանը չի ազատում իրավճակը փոխելու պատասխանատվությունից, որովհետև որքան էլ իրավիճակի վերահսկողության ղեկը անցնի ձեռքից ձեռք, խնդիրներն ու դրանց համար իշխանության պատասխանատվությունը շարունակում են մնալ հրատապ:
