Մոսկվա կատարելիք պետական այցից առաջ հարցազրույց տալով ռուսական «էքսպերտ» ամսագրին և դիֆերամբներ ձոնելով Ռուսաստանի դերին Կովկասի և Հայաստանի կյանքում՝ Սերժ Սարգսյանը հետաքրքրական մի հայտարարություն է արել. «Ավանդաբար ռուսերենը մեզ համար եղել է պատուհան դեպի աշխարհը, որի միջոցով մենք շփվել ենք ոչ միայն Ռուսաստանի, այլև մյուս երկրների ու մշակույթների հետ: Հուսով եմ և հավատացած, որ այդ հարստությունը մենք երբեք չենք կորցնի: Ընդհանրապես ես համարում եմ, որ յուրաքանչյուր մարդ պետք է գերազանց տիրապետի իր մայրենի լեզվին և ևս երկու օտար լեզուների»:
Առաջին հայացքից սա մի սովորական հայտարարություն է: Բայց երբ հիշում ենք, որ այն ոչ թե ինչ-որ գիտնական է անում, այլ երկրի նախագահի պաշտոնը զբաղեցնող գործիչը, ապա սովորական արտահայտությունը դառնում է փոքր-ինչ տարօրինակ: Բանն այն է, որ այդ երկիրը, որը ներկայացնում է Սերժ Սարգսյանը, անկախ երկիր է: Հետևաբար, այդ անկախ երկիրը, որն իր 20-ամյակն էր նշում օրերս մեծ շուքով և ինչի առիթով նույն Սերժ Սարգսյանն անկախության, ազատության և ինքնիշխանության մասին շքեղ ճառեր էր արտասանում, պետք է որ ունենա աշխարհի իր պատուհանը: Ավելին՝ Սերժ Սարգսյանն էր, որ ինչ-որ առիթով հայտարարեց, թե «գիտնականների և գենետիկների մի խումբ պարզել է, որ հայոց լեզուն 8000 տարեկան է»:
Մի՞թե առնվազն զարմանալի չէ, որ այդ հազարամյա լեզվի կրող պետության նախագահը աշխարհի հետ կապի պատուհան է հռչակում ռուսերենը: Բա ո՞ւր մնաց 8000 տարին: Իսկ ո՞ւր էին ռուսներն ու ռուսերենը, երբ հայ ժողովուրդը իր մայրենի լեզվով կարողանում էր հաղորդակցվել աշխարհի հետ և Աստվածաշունչ թարգմանել: Սա ամենևին ազգային սնապարծություն չէ, սա պարզապես պատմական իրողությունների ամրագրում է՝ առ այն, որ հայ ժողովուրդը աշխարհի հետ հաղորդակցվելու համար ամենևին էլ չի ունեցել ռուսերենի կարիքը, ու դրա կարիքը առաջացել է միայն հայ ժողովրդի գաղութացման հետևանքով, ինչի հերթական ալիքը Ռուսաստանը փորձում է իրականացնել այսօր՝ իր տարբեր դիվանագետների միջոցով հայտարարելով, թե ռուսերենն անհրաժեշտ է հայերին և Հայաստանի համար անվտանգության լեզու է: Իսկ Հայաստանի նախագահը փոխանակ այդ դիվանագետներին սաստելու, թե հայ ժողովուրդը ինքը կորոշի որն է իր անվտանգության լեզուն, փաստորեն բավական թափանցիկ ակնարկով խրախուսում է նման դիվանագիտական «ինքնագործունեությունները»:
Ու այդ անմնացորդ խոնարհումների պայմաններում, որ ռուսների առաջ կարող են իրենց թույլ տալ անկախ Հայաստանի ղեկավարները, ինքնաբերաբար սնապարծության տպավորություն են թողնում հայոց լեզվի մասին հիշատակումները. լեզու, որի շնորհիվ Հայաստանում մշակութային վերածնունդ է եղել դեռ եվրոպական մշակութային վերածննդից ու ռուսական ֆիզիկական ծննդից առաջ: