Ֆրանսիական Le Mondе թերթն անդրադարձել է ԵՄ-ին «Արևելյան գործընկերություն» ծրագրում ներառված երկրների անդամակցության հեռանկարներին.
«Կարելի՞ է եվրոպական երկրներ համարել այնպիսի երկրների, ինչպիսիք են Հայաստանը, Վրաստանը, Ադրբեջանը, Մոլդովան, Ուկրաինան, Բելառուսը։ ԵՄ-ի բարիդրացիական հարաբերությունների գծով քաղաքականությունը չի սահմանափակվում միայն մեկ ուղղությամբ՝ դեպի հարավ։ Հենց այդ մասին էր ցանկանում հիշեցնել ներկայումս ԵՄ-ում նախագահող Լեհաստանը՝ իր մոտ ընդունելով «Արևելյան գործընկերություն» ծրագրի գագաթնաժողովը։
ԵՄ-ի ներկայիս նախագահողը կարծում է, որ այդ քաղաքականությունը չպետք է սահմանափակվի միայն Միջերկրածովյան երկրների միությամբ։ Լեհական առաջնորդները կարծում են, որ պակաս կարևոր չէ հետխորհրդային երկրների հետ «դինամիկ» հարաբերություններ հաստատելը։
Սակայն Արևմուտքը բավականաչափ լրջություն չի ցուցաբերում արևելյան հարևանների նկատմամբ։ Դրա մասին է վկայում այն, որ վարշավյան գագաթնաժողովին չէին մասնակցում ո՛չ Մեծ Բրիտանիայի վարչապետ Դևիդ Քեմերոնը, ո՛չ էլ Ֆրանսիայի նախագահ Նիկոլա Սարկոզին։ Դժվար չէ բացատրել Արևմուտքի այդ դիրքորոշումը հետխորհրդային 6 երկրների նկատմամբ։
Չէ՞ որ եթե հետխորհրդային այդ 6 երկրները ճանաչվեն եվրոպական երկրներ, ապա նրանք տեսականորեն կարող են հավակնել ԵՄ-ին քաղաքականապես ինտեգրվելուն։ Թունիսը երբեք չի դառնա ԵՄ անդամ, մինչդեռ եվրոպական համարվող Արևելքի մի շարք երկրներ մի գեղեցիկ օր կցանկանան քաղաքական առումով ինտեգրվել ԵՄ-ին։ Սակայն չպետք է մոռանալ Հարավի ու Արևելքի միջև մշակութային տարբերության մասին։
Կարելի՞ է Հարավային Կովկասը դիտարկել որպես եվրոպական տարածք։ Այս հարցին պատասխանելը բարդ է, քանի որ հարցն ինքնին բաղկացած է 3 բաղադրիչից. մշակույթ, քաղաքականություն, ժողովրդագրություն։ Եվ վերջապես Եվրոպան ի՞նչ ընդհանրություն կարող է ունենալ Ալիևի կլանի հետ, որը «Կնքահայր» ֆիլմից Կոռլեոնեի ընտանիքի պատճենն է։
Հարցերը շատ են, դրանց լուծումը չի պահանջում շտապողականություն։ Ժամանակ դեռ կա»։
Հիշեցնենք, որ WikiLeaks-յան բացահայտումներից մեկում նշված էր, որ 2009 թվականի սեպտեմբերին Բաքվում ամերիկյան առաքելության ղեկավարի տեղակալ Դոնալդ Լուն գաղտնի հաղորդագրություն է ուղարկել Վաշինգտոն, որում Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը նմանեցվել է «Կնքահայր» ֆիլմի երկու մաֆիոզ բոսսերին՝ իմպուլսային Սաննի Կոռլեոնեին և նրա եղբորը՝ սառնասիրտ ու հաշվենկատ Մայքլին.
«Ալիևի վարած արտաքին քաղաքականությունն ի ցույց է դնում նրա այն կողմը, որը բնորոշ է «Մայքլ Կոռլեոնեին»՝ պրագմատիզմով, զսպվածությամբ և Արևմուտքին ինտեգրվելու հակվածության օգտակարությամբ։
Մինչդեռ նրա ներքին քաղաքականությունը, հատկապես այն, որ 2009 թվականին բանտում հայտնվեցին բլոգերներ Էմին Միլլին ու Ադնան Հաջիզադեն, ի ցույց է դնում «Սաննի Կոռլեոնեի» ներքին էությունը, որին բնորոշ են հեղինակության մեծացումը և քաղաքական հայացքների լայն շրջանակ ունեցողների հանդեպ տածած թշնամությունը։
«Մայքլ-Սաննի» այս երկվությունը բարդացնում է Բաքվի հանդեպ մեր մոտեցումը և անբարենպաստ ազդեցություն ունենում՝ խանգարելով ամերիկյան շահերի և ամերիկյան արժեքների կարևոր փոխազդեցությանը։
Արտաքին քաղաքական հարցերի վերաբերյալ Ալիևի առողջ մոտեցման և ներքաղաքական հարցերի հանդեպ տխրահռչակ մոտեցման այս տարբերությունն ակնհայտորեն հարց է առաջացնում, թե ինչպե՞ս են այդ երկու իրողությունները գոյակցում միմյանց հետ»։