Լրատվամիջոցներից մեկը գրում է, որ նախօրեին Բագրատ արքեպիսկոպոս Գալստանյանի եւ Ստեփանակերտի քաղաքկան էլիտայի փակ հանդիպումն անցել է ջերմ մթնոլորտում, արցախցիներն ասել են, որ Հայաստան տեղափոխվելուց հետո առաջին անգամ են արժանանում նման վերաբերմունքի: Սրբազանը խոսել է, որ տեղյակ է Վարդան Օսկանյանի գլխավորած՝ Արցախի հարցով միջազգային հանձնաժմբի աշխատանքներից, ողջունում է եւ գտնում, որ դա պիտի արվի պետական մակարդակով:
Ինչ վերաբերում է Արցախի վերջին նախագահ Սամվել Շահրամանյանին, ապա նա ներկա չի եղել, որովհետեւ Սրբազանը նախկին նախագահների ձեւաչափով հանդիպում է նախաձեռնում: Քանի որ Արցախի երեք նախկին նախագահներն առեւանգված են եւ գտնվում են Բաքվի բանտում, հասկացվում է, որ Բագրատ Գալստանյանը նախաձեռնում է Լեւոն Տեր-Պետրոսյան-Ռոբերտ Քոչարյան-Սերժ Սարգսյան- Սամվել Շահրամանյան հանդիպում: Ռուսներն ասում են՝ շիլան յուղով չես փչացնի, հանդիպումներ, քննարկումներ կարելի է անցկացնել ու, թերեւս, պետք է անցկացվեն՞
Խնդիրն այն է, թե այն մարդիկ, ում հետ քննարկումներ է ունենում «Տավուշը հայրենիքին» շարժման առաջնորդը, ներկայացուցչական ի՞նչ մանդատ ունեն: Արցախում խորհրդարանական ընտրություններ տեղի են ունեցել չորս տարի առաջ: Եւ արդյոք վստահության այն քվեն, որ կուսակցությունները եւ Ազատ հայրենիք-ՔՄԴ դաշինքն ստացել են, մնում է անփոփո՞խ: Ընտրություններից չորս ամիս հետո պատերազմ է սկսվել, իսկ երք տարի անց՝ ԼՂՀ լուծարում, հարյուր հազար մարդու բռնատեղահանություն, որ այսօր ցրված են աշխարհով մեկ: Եւ ոչ ոք չի կարող ասել, որ խորհրդարանական ընտրություններում հինգ տոկոսի շեմը հազիվ հաղթահարած կուսակցությունն այսօր ներկայացնում է իր ապագայի մասին բռնատեղահանված միջին-վիճակագրական արցախցու պատկերացումները:
Կա շատ էական հանգամանք. առնվազն 2022 թ. ապրիլի 14-ից, երբ Արցախի Ազգային ժողովը մերժեց ԼՂ կարգավիճակի հարցում «նշաձող իջեցնելու» գաղափարը, Ստեփանակերտում քաղաքական կյանքը մտել է «նիկոլականների եւ հականիկոլականների» միջեւ պայքարի հուն: Այսօր, երեւում է, Ստեփանակերտի ամբողջ վերնախավը «հականիկոլական է»: Համենայն դեպս, Բագրատ արքեպիսկոպոս Գալաստանյանի հետ հանդիպման մասնակիցների «երանգապնակից» այդ տպավորությունն է ստեղծվում: Հարց է առաջանում՝ ինչու՞ նրանք Ստեփանակերտում ԱԺ 33 պատգամավորով միասնական-«հականիկոլական» չէին, բայց Երեւանում կարողացան համախմբվել:
Նրանք համախմբվե՞լ են, թե՞ նրանց համախմբել են: Եթե «համախմբել» են, ապա՝ ո՞վ եւ քաղաքական ի՞նչ նպատակի շուրջ: Իսկ եթե ավելի պարզ ասվի, ապա ենթադրյալ, հավանական կամ նույնիսկ «անխուսափելի» իշխանափոխությունից բռնատեղահանված միջին-վիճակագրական արցախցու շահը ո՞րն է: Զուտ էմոցիոնալ «բավարարվածությու՞նը» կամ «հրճվանքը»՝ որ «Նիկոլի վերջը տեսա՞վ»: Եթե իրենք են համախմբվել, ապա ու՞մ անունից: Ընտրողները նրանց այս մանդատով օժտե՞լ են:
«Մոբիլիզացիան՝ մոբիլիզացիա»-հանդիպմանը ներկա են գտնվել նույնիսկ շրջանային վարչակազմի նախկին ղեկավարները, որ, բնականաբար, ստացած «ինստրուկտաժն» իջեցնելու են իրենց ենթականերին, մերձավոր շրջապատին,- բայց եթե շարժումն իրոք ծավալվի եւ հասնի կրիտիկական չափի, հետեւանքների համար Ստեփանակերտի էլիտա՞ն է պատասխան տալու, թե՞ Հայաստանում կյանքը զրոյից սկսող միջին-վիճակագրական արցախցին: Տարածված տեսանյութում լրագրողը անցյալ տարվա սեպտեմբերի 20-ին Եվլախում Ադրբեջանի ներկայացուցիչների հետ «բանակցած» արցախցի պատգամավորին հարցնում է, թե ի՞նչ են քննարկել, հետեւում է «եկեք այս պահին դրանից չխոսենք» պատասխանը:
Քաղաքական այս «պատասխանատվությամբ» փաստացի Հայաստանում իշխանափոխության տանող շարժման մասնակից եւ դերակատար դառնալու իմաստը ո՞րն է: Հաայստանի հանրային կյանքում ի՞նչ արձագանք է ունենալու Բագրատ արքեպիսկոպոս-Ստեփանակերտի էլիտա «խորհրդավոր ընթրիքը»: Թե հաշվարկն այն է, որ վաղն էլ կարող են ասել՝ ուզում էինք լավ բան անել, բայց դես «էսպես ստացվեց, եկեք էս պահին դրա մասին չխոսե՞նք»:
