Հայաստանի Անվտանգության խորհրդի քարտուղարը Կատարի մայրաքաղաք Դոհայում մասնակցելով Համաշխարհային անվտանգության ֆորումին, ներկայացրել է Հայկական խաչմերուկ ծրագրի մանրամասներն ու առավելությունները, նաեւ դրական ազդեցությունը ռեգիոնալ կայունության եւ խաղաղության համար: Այդ մասին հայտնում է ԱԽ գրասենյակը: Օրերս, Հայաստանում Հնդկաստանի դեսպանը հարցազրույց տալով Արմենպրեսին հայտարարել էր, որ Դելին Իրանի Չաբահար նավահանգստի առնչությամբ Հայաստաննից սպասում է կոնկրետ առաջարկների: Չաբահար նավահանգիստը պատկանում է Իրանին, որը օրեր առաջ Հնդկաստանի հետ կնքեց այն տասը տարով շահագործելու, արդիականացնելու մասին համաձայնագիր:
Դրա նպատակը Չաբահարը հյուսիս հարավ եւ արեւելք-արեւմուտք երթուղային հանգույց դարձնելն է, որի աշխարհաքաղաքական նշանակությունը թերեւս չունի ավելորդ բացատրության կարիք: Այդ համատեքստում, անկասկած է, որ, օրինակ թե Իրանը, թե Հնդկաստանը դիտարկում են նաեւ Հայաստանը: Բայց, ինչպես հնարավոր է եզրակացնել Հնդկաստանի դեսպանի հայտարարությունից, Դելիին հետաքրքիր են ոչ թե Խաղաղության խաչմերուկի վերաբերյալ տեսական մեկնությունները՝ առավելությունների եւ ազդեցության վերաբերյալ, այլ կոնկրետ առաջարկներ: Այլ կերպ ասած, նրանք ակնկալում են Խաղաղության խաչմերուկը տեսնել ոչ թե բուկլետի կամ բրոշյուրի, այլ այսպես ասած իրական գետնի վրա՝ կոնկրետ առաջարկի, քայլերի տեսքով:
Թերեւս բացառություն չէ որեւէ այլ երկիր, որը կարող է հետաքրքրություն ունենալ Կովկասով անցնող ճանապարհների առնչությամբ: Այն, որ Հայաստանը պարբերաբար, անընդհատ շեշտադրում է հաղորդուղիների ապաշրջափակման հարցում տարածքային ամբողջության ու ինքնիշխանության ասպեկտների աներկբայությունը, անշուշտ կարեւոր է, բայց խոշոր հաշվով, ինքնիշխանությունն էլ ոչ թե դեկլարացիա է, այլ գործնականություն, հենց այնպիսի առաջարկների տեսքով, որոնք կարող են վկայել Հայաստանի կարողունակությունը: Հակառակ պարագայում, Հայկական խաչմերուկի վերաբերյալ Երեւանի «տեսաբանությունը» այլեւս կարող է հոգնեցնել ու ձանձրացնել արտաքին գործընկերներին:
