Հայաստանի եւ Ադրբեջանի արտգործնախարարների հանդիպումը կկայանա փետրվարի 28-29-ին Բեռլինում, հայտարարել է Հայաստանի արտգործնախարարությունը: Հանդիպումը կայանալու է ըստ Մյունխենի պայմանավորվածության, որ ձեռք է բերվել Գերմանիայի կանցլեր Շոլցի գլխավորությամբ եռակողմ հանդիպմանը: Ի՞նչ են քննարկելու Արարատ Միրզոյանն ու ֆոնին Ֆրանսիայի ակտիվությունն ու Հայաստանին սատարող Ջեյհուն Բայրամովը, եթե նկատի ունենանք այն հանգամանքը, որ նույն Բայրամովը այսօր լրագրողների հետ հանդիպմանը հայտարարել է, թե Գերմանիայի պայմանավորվածությունների հայտարարությունները առաջացնում են խնդիրներ:
Իսկ նրա ղեկավար Ալիեւն էլ հայտարարել է, թե՝ «չնայած Հայաստաը փորձում է նետվել ինչ որ մեկի գիրկը», ակնհայտորեն նկատի ունենալով Ֆրանսիային, այդուհանդերձ «պետք է հասկանա, որ միակ ճանապարհը Ադրբեջանի բոլոր պայմաններն ընդունելն» է:Ադրբեջանից հնչող այդ հայտարարությունների ֆոնին ի՞նչ են քննարկելու Բեռլինում, եւ այդ քննարկումները որքանո՞վ կարող են լինել հավասարակշռված, առանց որի չի կարող լիել իրական խաղաղության որեւէ առարկայական գործընթաց: Խաղաղության համար կարեւորագույն նախապայմանը հավասարակշռությունն է՝ կամ անմիջականորեն հակամարտ կողմերի միջեւ, կամ դրա բացակայության պայմաններում այն բովանդակային հավասարակշռությունը, որ կապահովվի միջնորդ երկրների ներգրավվածությամբ:
Այդ տեսանկյունից ակնառու է երկու պարագայում էլ հավասարակշռության բացակայությունը, ինչը առնվազն հարց է առաջացնում, թե ինչ կարող է անել Գերմանիայի կանցլեր Շոլցը իր միջնորդությամբ, եթե ակնառու է այն, որ գործնականում ակտիվ միջնորդական ջանքից հրաժարվել է Միացյալ Նահանգները՝ օվյեկտիվ ու սուբյեկտիվ պատճառներով, առանձնահատուկ մարտավարություն է որդեգրել Ֆրանսիան՝ դարձյալ հասկանալի պատճառներով, բոլորովին այլ դիրքում է Ռուսաստանը, իր խնդիրներն ու նպատակներն ունի Թուրքիան, այդ ամենին «վերեւից» է փորձում նայել Բրիտանիան, եւ դեռեւս Մյունխենից առաջ «կարգավորման պատրվակով արտառեգիոնալ դերակատարների ամրապնդման» հեռանկարի վերաբերյալ իր «անհամաձայնությունն» է հայտնել Իրանը:
Եթե խոսենք Լուկաշենկոյի ձեւակերպումներով, որ նա արել էր իհարկե հակամարտության առնչությամբ Նիկոլ Փաշինյանին բաժին ընկած խնդիրների մասին, ապա պետք է թերեւս հարց տանք՝ իսկ ի՞նչ է «ջարդվելու» Շոլցի «գլխին», որի ուսերին են թողնում չափազանց բարդ իրավիճակում գտնվող խնդիրը:
