Հայաստանի և Ֆրանսիայի միջև ռազմա-տեխնիկական գործակցության պայմանագիրը, որի համար հոկտեմբերի 22-ին Ֆրանսիայի պաշտպանության նախարարի հրավերով աշխատանքային այցով Փարիզ է մեկնել Հայաստանի պաշտպանության նախարարը, անկասկած կարևոր իրողություն է Հայաստանի զինված ուժերի սպառազինության համալրման և արդիականացման, Հայաստանի պաշտպանունակության բարձրացման տեսանկյունից: Միևնույն ժամանակ, հաշվի առնելով այն դերն ու նաև ռազմավարական հավակնությունը, որ ունի Ֆրանսիան միջազգային հարաբերություններում, այդ պայմանագիրը ըստ էության նշանակում է հայ-ֆրանսիական քաղաքական հարաբերության նոր մակարդակ:
Եվ այստեղ շատ կարևոր է հասկանալ, թե բացի ռազմա-տեխնիկական գործակցության այդ պայմանագրից, հայ-ֆրանսիական միջպետական լայն հարաբերությունը իր այդ նոր մակարդակում ինչպիսի համալրում է ստանալու նաև քաղաքական բովանդակության իմաստով: Սա է գլխավոր խնդիրը, որը կանխորոշելու է նաև հայ-ֆրանսիական քաղաքական հարաբերության նոր մակարդակի «միջազգային փոխարժեքը», դրանում Հայաստանի սուբյեկտության ծավալը, ըստ այդմ ձևավորելով նաև այդ հարաբերության նոր մակարդակի հանդեպ այլ խաղացողների ուշադրության և հետաքրքրության ելակետերը:
Ֆրանսիան Հայաստանի հետ գործակցության աստիճանը խորացնում է բնականաբար իր ռազմավարական պատկերացումների, շահերի, հետաքրքրությունների հիմքով, և սա միջազգային «աքսիոմ» է: Հետևաբար, այն ենթադրում է նաև, որ Հայաստանն էլ հանդիպակաց դիրքորոշումը պետք է ձևավորի իր բովանդակությամբ: Այլ կերպ ասած, Հայաստանն ի դեմս Ֆրանսիայի փնտրում է նոր խնամակա՞լ, թե՞ փնտրում է քաղաքական կարևոր գործընկեր, որի հետ հարաբերությունը կառուցելով համարժեք քաղաքական բովանդակության՝ լրջմիտ բովաբդակության ու ռազմավարության վրա, Հայաստանն այդ կերպ ձևավորում է նաև քաղաքական այդ գործոնի միջոցով գործընկերային այլ ուղղությունների նոր մակարդակի և հնարավորության նախադրյալ: Հայկական քաղաքական ներկայիս վերնախավն ունա՞կ է Ֆրանսիայի հետաքրքրությունների սպառող լինելու փոխարեն լինել այդ հետաքրքրությունների գործընկեր: Սա է առանցքային հարցը:
