Գրեթե ամբողջ Հայաստանը այս օրերին ապրում էր ֆուտբոլով, խոսում ֆուտբոլի մասին, քննարկում, գնահատում, վերլուծում, հիանում և հպարտանում Հայաստանի հավաքականի տպավորիչ ու փայլուն հաղթանակով: Առկա մթնոլորտը իսկապես հիշեցնում էր համազգային միասնականության մի մանրակերտ, որի առանցքը տվյալ պարագայում ֆուտբոլն էր:
Իսկ ինչ էր տեղի ունեցել:
Տեղի էր ունեցել այն, որ մեր հավաքականի ֆուտբոլիստները փոքր հրաշքի պես մի բան էին արել` նրանք, չլինելով հանդիպման ֆավորիտ, կարողացել էին իրենց խաղով, իրենց աշխատանքով, նվիրվածության և կամքի շնորհիվ հաղթել ֆավորիտ համարվող Սլովակիայի հավաքականին, որի հնարավորությունները պատկերացնելու համար բավական է հիշել, որ սլովակները նախորդ տարի աշխարհի առաջնությանը խմբային մրցաշարից դուրս թողեցին այն ժամանակ աշխարհի չեմպիոն Իտալիայի հավաքականին: Բայց Հայաստանի հավաքականը, որ նախորդ տարի հաղթել էր Սլովակիային Երևանում, կարողացավ այս անգամ է՛լ ավելի տպավորիչ հաղթանակ տանել Սլովակիայում` ապացուցելով, որ բանը հաջողակությունը կամ բախտը, կամ էլ պատահականությունը չէ, այլ աշխատանքը, համառությունը, նվիրվածությունը, որոնք բերում են լիովին արդարացի արդյունքի:
Եվ իրականում հենց այդ արդարացիությունը, այդ արդարությունն էր ֆուտբոլային տոնի առանցքը, որ ապրում էր հայ երկրպագուն և նույնիսկ ոչ երկրպագուն, այսինքն` մարդիկ, որոնք ֆուտբոլ չեն էլ նայում սովորաբար: Բայց թե՛ նրանք, թե՛ մոլի ֆուտբոլասերները, թե՛ մինչև այդ Հայաստանի հավաքականի խաղի խիստ քննադատները, թե՛ աջերը, թե՛ ձախերը ապրում էին հաղթանակով և համախմբվել էին այդ ուրախության, դրա պատճառած բերկրանքի շուրջ: Եվ դա արդարության բերկրանքն էր, աշխատանքի բերկրանքը, կամքի, նվիրվածության և համառության, անսպասելին իրական դարձնելու, անհնարինը հնարավոր դարձնելու բերկրանքը: Ահա դա է ազգային միասնության իրական, առարկայական, կենսունակ մոդելը, ոչ թե միասնականության և համախմբվածության մասին տարատեսակ կենացներն ու ելույթները կամ շուրջպարերը:
Այլ կերպ ասած` ի դեմս ֆուտբոլային այդ իրադարձության, մենք փաստացի ստանում ենք ազգային համախմբման և միասնականության բանաձևի բաղադրիչները` աշխատանք, նվիրում, կամք և արդարություն: Կկարողանանք մենք ապահովել այդ բաղադրիչները մեր կյանքի որևէ բնագավառում, ուրեմն կկարողանանք համախմբել, իրապես համախմբել հայկական ներուժը, համազգային էներգիան և հասնել իսկապես տպավորիչ արդյունքների: Չենք կարողանա, ուրեմն ինչքան էլ ամպագոռգոռ բառեր հնչեցնենք և ելույթներ ունենանք, միևնույն է, ազգային ներուժը մնալու է չիրացված, մսխվելու է ժամանակի և տարածության մեջ:
Եվ այս իմաստով հատկանշական է նաև, որ երեկ Հայաստանում բացվել է նաև Համահայկական բանկը, որն իբր պետք է ֆինանսներ ներգրավի համայն աշխարհից, Հայաստանում զարգացման ծրագրեր ֆինանսավորելու համար: Ու երևի խորհրդանշական է, որ բանկը բացվում է Հայաստանի ֆուտբոլի հավաքականի հաղթանակից անմիջապես հետո, երբ տրամադրությունները դեռ շատ թարմ էին, և երբ արդիական է ազգային միասնության կամ այսպես ասած` համահայկականության բանաձևի բաղադրիչները, որ մեզ մատուցեց ֆուտբոլային հաղթանակը. համահայկական ուժը չի լինելու անվանումների կամ խորագրերի մեջ, այլ լինելու է Հայաստանում դրսևորվող աշխատանքի, նվիրումի, կամքի և արդարության մեջ: Դրանից ավելի համահայկական բան լինել չի կարող, ու դրանից պակաս էլ համահայկական բան լինել չի կարող: