Չնայած Լաչինի միջանցքի ապարգելափակման միջազգային կոչերին, Ադրբեջանը ոչ միայն չի բացում միջանցքը, Ադրբեջանի նախագահ Ալիևը ոչ միայն հայտարարում է, թե չեն բացի, մինչև չհասնեն իրենց «բնապահպանական խնդիրների լուծմանը, այլ նաև փաստացի խափանում Հայաստանից Արցախ էլեկտրաէներգիայի մատակարարումը: Արցախն արդեն մոտ մեկ օր է անցել է բացառապես ներքին ռեսուրսներին, որոնք իհարկե չեն բավականացնում կայուն էներգամատակարարման համար և Արցախի հանրությունն ապրում է հովհարային անջատումների պայմաններում: Այս քայլը ևս մեկ անգամ վկայում է, որ Ադրբեջանն իր գործողություններում առնվազն համոզված է միջազգային հանրության լռության հարցում: Խոսքը վերաբերում է գործողությունների լռությանը, ոչ թե զուտ հռետորաբանության: Միայն գործողությունները ցույց կտային, որ կա Ադրբեջանին պատասխանատվության ենթարկելու պատրաստակամություն և կամք:
Առայժմ այդ հարցում չկա որևէ տեղաշարժ, և ավելին՝ Ադրբեջանն ըստ ամենայնի համոզված է, որ չի էլ լինելու, եթե գնում է էներգամատակարարման խափանման, թույլ չտալով Արցախի էներգետիկներին մոտենալ Լաչինի միջանցքի Բերձոր-Աղավնո հատվածում վնասված էներգաենթակառուցվածքին և նորոգել այն, վերականգնելով Արցախի էներգամատակարարումը: Եթե անգամ Ադրբեջանն ինքը չի վնասել ենթակառուցվածքը, հետո պատճառաբանելով եղանակային պայմանները, ապա անկասկած է, որ թույլ չտալով մոտենալ վնասված հատվածին, Բաքուն այդ իրավիճակը փորձում է դարձնել քաղաքական սակարկության, շանտաժի հերթական միջոց: Իսկ դա էլ հենց նշանակում է, որ Ադրբեջանը բավականին ինքնավստահ է միջազգային հանրության գործուն ճնշման բացակայության հարցում:
Ռուսաստանի մասին խոսելը թերևս ընդհանրապես ավելորդ է, քանի որ կասկածից վեր է, որ Մոսկվան, առավել ևս այն պարագայում, երբ Բաքուն ունի միջազգային հանրության «լոյալության» համոզվածություն, որևէ կերպ չի գնա Ադրբեջանի հանդեպ կոշտ խոսակցության: Ավելին, Մոսկվան դրան չի գնում անգամ անմիջականորեն իր մաշկի վրա եղած խնդրի՝ ուկրաինական պատերազմի հարցում Բաքվի երկակի պահվածքի պայմաններում:
Ակնառու է, որ կա փետրվարի 22-ի ռուս-ադրբեջանական դաշնակցային հռչակագիրը և քանի դեռ երկու կողմում չկա հղում այդ հռչակագրի խախտման որևէ փաստի, ուրեմն տեղի ունեցող թեկուզ երկակի իրողությունները միանգամայն «հռչակագրային-դաշնակցային» շրջանակում են: Մյուս կողմից, Արևմուտքն էլ իհարկե իր հերթին ունի հարց՝ իսկ ինչու՞ պետք է ինքը հակադրվի և հակամարտի Ադրբեջանի հետ: Եվ դա ևս միանգամայն տրամաբանական հարց է: Անտրամաբանական է այն, որ այդ իրավիճակում մուրճի և սալի արանքում հայտնվում են Հայաստանն ու Արցախը, բայց դա դեռ բավական չէ, հայտնվելով այդ իրավիճակում, ելքերի վերաբերյալ դիսկուրսում փրկություն է դիտվում կամ մուրճը, կամ սալը: Դա է տարօրինակն ու ցավալին:
