Ակնհայտ է, որ հայկական բանակում տիրող իրավիճակի հարցը դարձել է արդիական քաղաքական օրակարգում ընդգրկվելու առաջնահերթ խնդիր: Բանակում արձանագրվող սպանություններն ու ինքնասպանությունները, բռնության տասնյակ այլ դեպքերը վկայում են, որ հայկական զինուժում բարեփոխումները դարձել են հրամայական: Իսկ զինուժի բարեփոխումները, այն էլ էական, առանցքային, համակարգային և արժեհամակարգային բարեփոխումները, քաղաքական խնդիր են, հետևաբար պետք է լինեն քաղաքական օրակարգի մաս և արժանանա նախ և առաջ քաղաքական որոշման:
Այսինքն, կարծես աներկբա է, որ հայկական բանակի բարեփոխման խնդիրը պետք է լինի Հայաստանում սպասվելիք առաջիկա ընտրական գործընթացի թիվ մեկ օրակարգային խնդիրներից մեկը և քաղաքական բոլոր ուժերը պետք է շահագրգռված լինեն այդ հարցը առաջնային պլան բերելու և քաղաքական լրջագույն քննարկման արժանացնելու հարցում: Բանն այն է, որ հարցը ունի իսկապես լուրջ և լայն հանրային հնչեղություն, հետևաբար քաղաքական ուժը, որը առաջնորդվում է հանրային պահանջներով, պետք է որ ամեն ինչ անի հասարակական հնչեղության այդ հարցը օրակարգային քննարկման ենթարկելու համար: Այդ տեսանկյունից, բանակի խնդիրը կարող է համարվել նաև առաջիկա քաղաքական քննարկումների օրակարգային ինդիկատոր:
Այսինքն, ուժը, ով պատրաստակամություն կհայտնի քննարկել հարցը հրապարակային մակարդակում, հանրությանը հրապարակային և համալիր լուծումներ առաջարկել բանակի բերափոխումների վերաբերյալ, կարող է համարվել իսկապես հանրային քաղաքականության, կամ քաղաքականության հանրայնացման հետևորդ: Իսկ ուժերը, որոնք կխուսափեն հարցից, բերելով տարբեր պատրվակներ, հատկապես շատ տարածված «թշնամու ջրաղացի» պատրվակը, ակնհայտորեն ի ցույց կդնեն հանրային քաղաքական օրակարգի ձևավորման գործում իրենց անկարողությունն ու իրենց քաղաքական ոչ ադեկվատությունը:
Ընդ որում, բանակի ինդիկատորային նշանակությունը քաղաքական ասպարեզում, կարելի է փաստացի համարել սկսված, որովհետև հայկական բանակում խաղաղ պայմաններում արձանագրվող բռնությունների, սպանությունների և ինքնասպանությունների շղթան ուղղակիորեն պարտադրում է այլևս ժամանակ չկորցնել և հարցը դնել իսկապես հրապարակային քննարկման: Խնդիրը տվյալ դեպքում ոչ միայն լուծումներն են համակարգային առումով, այլ նաև կոնկրետ այսրոպեական խնդրի լուծումը: Այն է, քարոզչական լայն ֆոնի շնորհիվ զգաստացնել համապատասխան անձանց, քաղաքական իշխանությանը, հրամանատարների, սպաների, ենթասպաների, որպեսզի քարոզչական այդ բարձր ֆոնի շնորհիվ գոնե զգաստանան և այդպիսով որոշակիորեն կանխարգելվի հետագա ամենաթողությունը, մինչև որ կգտնվեն համակարգային լուծումներ: Իսկ դրանց որոնումները, ընդ որում ակտիվ հասարակական-քաղաքական որոնումները պետք է սկսել անհապաղ: