Կոալիցիա-Կոնգրես երկխոսության հերթական ռաունդը տեղի չունեցավ: Կոալիցիան հայտարարել է, որ դա իր համար անակընկալ է, Կոնգրեսի բացատրությունը կլինի ընթացիկ ժամերին, սակայն ամենայն հավանականությամբ խնդիրը Կոնգրեսի ակտիվիստ Տիգրան Առաքելյանի կալանքն է: Հանդիպման նախորդ ռաունդում, Կոնգրեսի համակարգող Լևոն Զուրաբյանը հանդիպումից հետո հայտարարեց, թե համոզմունք ունի, որ Տիգրան Առաքելյանի ազատ արձակման հարցը լուծվելու է:
Փաստորեն այդ հարցը համենայն դեպս մինչև այսօրվա հանդիպումը, լուծում չունեցավ: Եվ Կոնգրեսի դեմարշը թերևս պայմանավորված է հենց դրանով: Թե ինչու դեմարշի մասին նախապես չհայտարարվեց, թերևս կարելի է պայմանավորել տակտիկական նկատառումներով: Սակայն այստեղ էականն իհարկե այլ է: Ընդհանրապես առաջանում է երկխոսության լրջության հարցը: Ակնհայտ է, որ այն կրելով լուրջ քաղաքական շղարշ, իրականում դեռևս չի վերածվել լուրջ քաղաքական պրոցեսի, որտեղ իրապես կլինի քաղաքական տեքստ և բովանդակություն:
Ո՞վ է սրա հիմնական մեղավորը, ո՞ւմ մեղքով է երկխոսություն մնում այդպիսի մակարդակի վրա, նույնպես երևի թե էական չէ, քանի որ ներկայումս էականը դրա հետագա ընթացքի հարցն է: Ու այդ իմաստով երևի թե որոշելու խնդիր ունի առաջին հերթին ընդդիմությունը` արժե՞ արդյոք շարունակել երկխոսությունն այս ձևով և բովանդակությամբ: Խնդիրն առճակատումը չէ, այլ պարզապես գործընթացի լուրջ քաղաքական հեռանկարին ուղղված գործողությունների ձեռնարկումը: Եթե դրանք անիմաստ են դառնում, եթե անիմաստ է իշխանությունից առավել լուրջ վերաբերմունք և քաղաքական գործընթաց ակնկալելը, ուրեմն այդ դեպքում էլ պետք է դուրս գալ երկխոսությունից:
Դուրս գալ չի նշանակում գնալ և ցանկապատներ կոտրել: Դուրս գալ նշանակում է լինել հասարակությանը հասկանալի, որովհետև վայրիվերումներով այս գործընթացը աստիճանաբար վերածվելու է հանրայնորեն անհասկանալի մի պրոցեսի, որից թե ընդդիմությունն է տուժելու, թե ընդհանրապես տուժելու է քաղաքականություն երևույթը, որը հանրության մոտ առաջացնելու է հիասթափության հերթական ալիքը: Խոսքը այն հիասթափության մասին չէ, որ կարող է լինել Կոնգրեսի հանդեպ, որ չի ստացվում իշխանափոխության հասնել: Խնդիրը տվյալ պարագայում դա չէ: Խնդիրն այն է, որ կարող է լինել հիասթափության նոր ալիք քաղաքականություն երևույթի հանդեպ ընդհանրապես, ինչը կբերի դաշտի ամայացման և անապատացման, որը ձեռնտու է միմիայն իշխաությանը: Եվ ըստ էության ակնհայտ է, որ իշխանությունը հենց դրան էլ տանում է երկխոսության գործընթացը: