Կառավարությունը հավանության է արժանացրել օրենքի նախագիծը, ըստ որի ԶՈՒ ԳՇ պետը ստանում է պաշտպանության նախարարի առաջին տեղակալի կարգավիճակ, այդ կերպ փաստացի գտնվելով նախարարի որոշակի ենթակայության ներքո: Միաժամանակ, ԶՈՒ ԳՇ գործունեությունը առնչվում է զուտ զինուժի կառավարմանը, իսկ գնումների, մատակարարումների և այդօրինակ այլ հարցերի «իրավասությունը» անցնում է ՊՆ տիրույթ: Կառուցվածքային այդ փոփոխության մասին հայտնի դարձավ ամիսներ առաջ:
Անկասկած է, որ այստեղ կա թե քաղաքական, թե պարզապես կառավարչական հարց, որն առնչվում է զինուժի կառավարման էֆեկտիվության բարձրացմանը, ռազմական ռեֆորմի համատեքստում: Այդ իմաստով, ի դեպ, շատ կարևոր է, թե տեղի ունեցող փոփոխությունը որքանով է տեղավորված հենց այդ ռեֆորմացիայի երկարաժամկետ և ընդգրկուն ռազմավարության համատեքստում, որքանով է մեծ ռազմավարության դետալ, այլ ոչ լոկ իրադրությունից բխող որոշում, որը դեռ պետք է լինելու հետագայում հարմարեցնել ռազմական ռեֆորմի այլ գործընթացների: Ասել կուզի, տեղի ունեցող փոփոխությունը ավելի մեծ պատկերով պատրաստված փազլի մի կտո՞ր է՝ կարևոր կտոր, որի շուրջ նաև արդեն կա մնացյալ կտորներով հաջորդաբար, հետևողականորեն ամբողջ նոր պատկերը հավաքելու կամ եղածը ռեֆորմացնելու մշակված քաղաքականություն, թե՞ կատարվող քայլն է լինելու առանցք, որի շուրջ նոր միայն գծվելու կամ մշակվելու է ռեֆորմի արդեն ռազմավարական ճանապարհային մնացյալ քարտեզը: Խնդրի քաղաքական կողմը կամ շարժառիթային հիմքը թերևս առավել շոշափելի է և այն հատկապես ընդգծվեց 2021 թվականի փետրվար-մարտին, երբ ԳՇ շուրջ ստեղծված իրավիճակի բերումով ակնառու դարձավ, որ կառավարող նախկին համակարգը որևէ կերպ կանգ չի առնի զինվորական, ռազմական համակարգում ունեցած որևէ ազդեցություն կամ հնարավորություն ներքաղաքական իր նպատակներին ծառայեցնելու մղումների առաջ:
Այդ հանգամանքը, ի դեպ, լոկ քաղաքական ռիսկ չէ կառավարող մեծամասնության համար, այլ նաև կառավարման արդյունավետությունը հարվածի տակ դնող վտանգ: Հանրագումարում թերևս քաղաքական մեծամասնության համար հասունացավ լուծման անհրաժեշտությունը, այսպես ասած երկուսը մեկում տրամաբանությամբ՝ չեզոքացնել բանակում «քաղաքական պարտիզանություն» ունենալու ռիսկերը, միևնույն ժամանակ ապահովել զինուժի առավել արդյունավետ կառավարման միջավայր՝ թե մարտավարական-օպերատիվ, թե ռազմավարական խնդիրների իմաստով: Այն, որ Հայաստանում զինուժը պետք է զերծ պահել քաղաքական ներգործության ռիսկերից, ըստ այդմ ռազմական ոլորտի կառավարման համար ստեղծել ապաքաղաքական միջավայր, կասկածից վեր է: Տվյալ պարագայում սակայն շատ կարևոր է, որպեսզի «քաղաքական պարտիզանությունից» ապահովագրելով զինուժը, կառավարող մեծամասնությունը ապահովի նաև դրա ռեֆորմացիայի հանրության համար իրապես նկատելի գործընթաց, հասկանալի է՝ բացառությամբ ոլորտի առանձնահատկությունից բխող գաղտնիության, փակ ռեժիմի ենթակա հսկայական սեգմենտի: