«Հայաստանը ձեռք է քաշել Արցախից»: Սա վերջին շաբաթներին աշխուժացած «ընդդիմադիր» քարոզչության հիմնական գծերից մեկն է, որ հատկապես առաջ է մղվում Արցախի խորհրդարանի որոշ ներկայացուցիչների շուրթերով, շարունակություն ունենալով հայաստանյան որոշ մամուլի սրահներում, մեդիահարթակներում և այլն: Ընդ որում, այդ միտքը «պաշտոնապես» արձանագրվել է ընդհուպ խորհրդարանական ընդդիմության առաջնորդներից մեկի՝ Ռոբերտ Քոչարյանի մակարդակով, ամիսներ առաջ ունեցած մամուլի ասուլիսի ընթացքում:
Ընդ որում, միտքը առայժմ չունի որևէ լուրջ փաստարկ, իսկ իբրև «փաստարկ» ներկայացվում են դատողություններ, որոնք վկայում են՝ հիմքը ընդամենն այն է, որ չկան ռազմա-հայրենասիրական բնույթի պաշտոնական ճառեր, որոնցում կա Արցախը, բայց գերազանցապես Հայաստանում իշխանության հարցեր լուծելու համար, ինչպես անում էր այն համակարգը, որ ավելի քան քառորդ դար կառավարում էր Հայաստանում: Ի դեպ, այդ իմաստով, հարց է առաջանում, իսկ Արցախի հանդեպ ի՞նչ «դիրքում» են այդ համակարգի ներկայացուցիչների ձեռքերը: Այն ներկայացուցիչների, որոնք Հայաստանում ու Հայաստանի սահմաններից դուրս՝ իշխանություն եղած լինելու ավելի քան երկու տասնամյակի ընթացքում կուտակել են ահռելի հարստություն, նյութական ու ֆինանսական մեծ կարողություններ, որոնց կեսն անգամ Արցախին տրամադրելու դեպքում հնարավոր էր ստանալ որակապես բոլորովին այլ կենսամակարդակ և պաշտպանական մակարդակ ունեցող Արցախ, ինչը հիմնավորապես փոխելու էր Արցախի դեմոգրաֆիական պատկերը, և դա էլ իր հերթին՝ Արցախի և Հայաստանի շուրջ ռազմա-քաղաքական զարգացումների տրամաբանությունը, էապես փոխելու էր ռիսկերի կառավարելիության աստիճանն ու որակը: Օրինակ, Արցախից Հայաստան տեղափոխված քանի՞ նախկին նախագահ և այլ բարձրաստիճան քաղաքական կամ զինվորական պաշտոնյա է Հայաստանում պաշտոնը թողնելուց հետո վերստին վերադարձել Արցախ ու իր և ընտանիքի կյանքը կապել Արցախի հետ՝ բնակություն հաստատելով Արցախում:
Միթե՞ Արցախից «ձեռքերը լվանալը» հենց այն չէ, երբ Արցախի նախկին նախագահները Արցախ են այցելում միայն առիթի դեպքում: Ի դեպ, այդ իմաստով, 2020 թվականի պատերազմից հետո մի հայտարարություն եղավ այսպես կոչված «Լազարևյան ակումբից», որը երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի «օրհնությամբ» հիմնեց ՌԴ Պետդումայի պատգամավոր Զատուլինը՝ քաղաքական թերևս հասկանալի նկատառումներով: Այդ ակումբը տարածեց Արցախին օգնելու համար հանգանակության կոչ, հայտարարելով, թե այդ օգնությունը կտնօրինեն Արցախի և Հայաստանի նախկին նախագահներն ու վարչապետները՝ ուղղելով Արցախի հետպատերազմական վերականգնմանը: Եղա՞վ հանգանակություն: Ո՞վ որքան փող դրեց, և այդ «կոչով» որքա՞ն փող ուղղվեց հետպատերազմյան Արցախ, այն տասնյակ և հարյուրավոր միլիոններից, որ տնօրինում են առավոտից երեկո Արցախի անունով երդվող տարբեր նախկին պաշտոնյաներ: Թե՞ այդ կոչը այն ակնկալիքով էր, որ պատերազմից հետո Հայաստանում ու Արցախում անխուսափելի է լինելու իշխանության փոփոխությունը, որից հետո արդեն սեփական միջոցները կներդրվեն սեփական իշխանության համար: Եթե ոչ, ապա «լվանում ենք ձեռքերը», ոչ թե Արցախին օգնելու համար դրանք տանում գրպանը:
