Թուրքիայի արտգործնախարար Չավուշօղլուն հայտարարել է, որ հայ-թուրքական կարգավորման գործընթացի երկրորդ հանդիպումը Վիեննայում անցկացնելը հայկական կողմի ցանկությունն է: Ինչպես հայտնի է, Ռուբեն Ռուբինյանի և թուրք բանագնաց Սերդար Քըլըչի երկրորդ հանդիպումը տեղի կունենա փետրվարի 24-ին, Ավստրիայի մայրաքաղաքում: Ընդ որում հետաքրքիր է, ինչպես նկատել էինք օրեր առաջ այդ տեղեկության հանրայնացման կապակցությամբ, դրա մասին հայտարարվեց Հայաստան Ավստրիայի արտգործնախարարի այցին զուգահեռ:
Մինչ այդ, Անկարան հայտարարել էր, որ չի տեսնում հանդիպումները երրորդ երկրի տարածքում անցկացնելու անհրաժեշտություն և դրանք պետք է լինեն Հայաստանում և Թուրքիայում: Երևանը փաստորեն չի համաձայնել դրան: Ընդ որում, Վիեննայում հանդիպման մասին հանրայնացումից հետո դիտարկեցինք, որ ըստ ամենայնի երկրորդ հանդիպումն էլ երրորդ երկրում անցկացնելու հանգամանքը գալիս է Երևանի դիրքորոշումից: Ինչու՞ է Հայաստանը նախընտրել «մնալ» երրորդ երկրի տիրույթում, այդքան էլ պարզ չէ:
Հնարավոր է, որ Երևանը զգուշանում է գործընթացը բացարձակապես երկկողմ տիրույթ տեղափոխելուց և փորձում է առայժմ պահպանել այսպես ասած «եռաշերտ» կամ «եռաչափ» ռեժիմը, թեկուզ անուղղակի: Իհարկե ֆորմալ իմաստով խոսքը միայն հանդիպման անցկացման վայրի մասին է, սակայն կասկածից վեր է իհարկե, որ իրական դիվանագիտության ռեժիմում ընդունող կողմերը այդուհանդերձ նվազագույնը ունենում են տեխնիկական ներգրավվածություն, ինչը իհարկե իր հերթին կարող է պարունակել նաև որոշակի «ոչ տեխնիկական» էֆեկտ: Հայաստանն այդպիսով թերևս փորձում է ապահովել որոշակի հավասարակշռություն, այն իմաստով, որ անմիջականորեն Հայաստան-Թուրքիա տիրույթում քաղաքական ներուժն ու կշիռը օբյեկտիվորեն խիստ անհամաչափ է: Ինչպես նկատել էի դեռևս գործընթացի նախնական փուլում, Հայաստանի համար թերևս կարևոր է ներուժի այդ անհամաչափությունը փորձել «փոխհատուցել» հարակից մեխանիզմներով: Ընդ որում, այդ տեսանկյունից ուշադրության է արժանի թերևս մեկ այլ գործոն, որը հայաստանյան քաղաքական օրակարգի սպառման շրջանակում որոշակիորեն աննտեսված է: Խոսքը Ճապոնիայի մասին է, որի դեսպանը նախօրեին այցելել էր կառավարություն և հանդիպում ունեցել վարչապետ Փաշինյանի հետ, քննարկելով երկկողմ գործակցություն և ներդրումային հեռանկարներ:
Ճապոնիան Հայաստանի հետ գործակցության առումով ակտիվ է վաղուց, եղել են բազմաթիվ ծրագրեր, որոնցով Ճապոնիայի կառավարությունն օժանդակություն է ցուցաբբերել Հայաստանի տարբեր ոլորտների, այդ թվում մարդասիրական տիրույթում: Միևնույն ժամանակ, Տոկիոն կարող է որոշակի կարևոր դերակատարում ստանձնել, կամ առնվազն հայկական քաղաքականության համար ֆունկցիոնալ որոշակի հետաքրքրություն ներկայացնել Թուրքիայի հետ իր հարաբերության բերումով: Իսկ թուրք-ճապոնական հարաբերությունը միջազգային կյանքում քիչ բարձրաձայնվող, սակայն լայն իմաստով բավականին սերտ պատմա-քաղաքական խորք ունեցող հարաբերություն է: Այդ իմաստով, Ճապոնիան Հայաստանի համար կարող է դիտվել որպես Հայաստանի և Թուրքիայի միջև քաղաքական կշռի և ներուժի այսպես ասած անհամաչափությունից բխող որոշակի ռիսկերի կառավարման գործընկերներից մեկը, ինչպես դիտարկվել է թերևս Ավստրիան:
