Երևանն ունի նոր քաղաքապետ, որը թավշյա հեղափոխությունից հետո երկրորդ քաղաքապետն է: Չարժե վերստին նկարագրել այն զարգացումները, որ անցնող օրերին ծավալվեցին արդեն նախկին քաղաքապետ Հայկ Մարությանի, քաղաքական իրողությունների շուրջ և հանգեցրին Քաղաքացիական պայմանագիր իշխող կուսակցության քաղաքական որոշմանը՝ անվստահություն Հայկ Մարությանին: Այստեղ դեռևս յուրքանչյուր կողմ արտահայտում է իր «ճշմարտությունը» և հանրությունն էլ արձագանքում ըստ քաղաքական համակրությունների, հիմնական առումով: Մի բան հստակ է, որ տեղական կառավարումը Հայաստանում ևս քաղաքական երևույթ է, այդպես սահմանված է օրենքով, այդպես պետք է լինի նաև քաղաքական արդիական տրամաբանությամբ, քաղաքականության օրգանականությունն ապահովելու մղումով:
Հետևաբար, քաղաքական իշխանությունն ինքն էլ պետք է տեղերում լինի օրգանական, ամբողջական, այլ ոչ թե քաղաքապետը հակադրության մեջ լինի քաղաքային ավագանու մեծամասնության հետ: Այս թեման, երևույթը, անշուշտ պետք է լինի հանրային դիտարկումների առարկա ընդհանրապես ՏԻՄ իշխանության քաղաքական բնույթի կայացման հեռանկարի համար, որը կարևոր է ընդհանրապես համապետական քաղաքականության ներկայացուցչականության և հաշվետվողականության, պատասխանատվության ինստիտուցիոնալ ամբողջության համար:
Այժմ Երևանը քաղաքական որոշման արդյունքում ունի նոր քաղաքապետ, որը մինչ այդ քաղաքապետի առաջին տեղակալն էր: Ինչպես կաշխատի նոր քաղաքապետը, որքանով նա ավելի արդյունավետ կլինի Հայկ Մարությանից: Սա արդեն շատ ավելի առարկայական քաղաքական հարց է, քան Հայկ Մարությանի պաշտոնավարման ընթացքում եղած քաղաքական պատասխանատվությունը, որովհետև Քաղպայմանագիր մեծամասնությունը հանրությանը հենց դրանով է հիմնավորել իր քաղաքական որոշումը՝ կա խզում մեծամասնության և քաղաքապետի միջև, որը ազդում է քաղաքի կառավարման արդյունավետության վրա: Ըստ այդմ, այդ հիմնավորումը ամրապնդելու համար իշխող մեծամասնությունը պետք է ցույց տա քաղաքային ավանագու մեծամասնության ու քաղաքապետի արդեն ներդաշնակ հարաբերության էֆեկտը, այսինքն առավել արդյունավետ աշխատանք, քան կար Հայկ Մարությանի պաշտոնավարման շրջանում: Հակառակ պարագայում, տեղի ունեցածը կազդի Քաղպայմանագրի հանդեպ հանրային վստահության վրա: Հանրության համար գլխավորն իհարկե քաղաքի կառավարման արդյունավետությունն է: Այստեղ սակայն, պետք է նկատել, որ քաղաքապետի գործոնը լինելով որոշիչ, այդուհանդերձ թերևս վճռորոշը չէ:
Բանն այն է, որ Երևանի կառավարման արդյունավետությունը պահանջում է աշխատանքներ, որոնց մի զգալի մասը նաև կառավարության ու խորհրդարանի դաշտում է, որովհետև պահանջում է բազմաշերտ քայլեր, օրենսդրական փոփոխություններ, որոշումներ: Ըստ այդմ, Քաղպայմանագրի մեծամասնության քաղաքական քայլը կամ քաղաքական որոշումը որքան էլ քաղաքագիտորեն հասկանալի, տրամաբանական, այդուհանդերձ կիսատ է, եթե չի ստանալու շարունակություն Երևանի կառավարման հարցում համակարգային փոփոխությունների նախաձեռնողականության տեսքով, որոնք պետք է ենթադրեն նաև օրենսդրական փոփոխություններ: Առանց դրա թերևս անհնար է լինելու ապահովել Երևանի համաչափ զարգացում, ինչպես նաև տարբեր ոլորտներում իրապես ինստիտուցիոնալ ռեֆորմացիա, որը թույլ կտա բարձրացնել հանրապետության կեսից ավելի ներուժ պարունակող քաղաքի արդյունավետ կառավարումը: Անհրաժեշտ է արձանագրել, որ Երևանը գործնականում բոլոր իշխանությունների համար կարևոր քաղաքական «բաստիոն» է և սա օբյեկտիվ իրականությունից բխող վերաբերմունք է, մի շարք հասկանալի պատճառներով: Մյուս կողմից սակայն, հեղափոխությունից հետո ձևավորված քաղաքական իշխանությունը պետք է նախորդ համակարգից տարբերվի թերևս նրանով, որ քաղաքական բաստիոնի հանդեպ վերաբերմունքը լինի ոչ թե ռեակցիոն, այլ ռեֆորմացիոն մտածողության բազայի վրա: Երևանն այդ առումով սպասում է հաջորդ քաղաքական քայլերին:
