Չեմ կարող չանդրադառնալ իմ նախկին գործընկերների միջև ստեղծված իրավիճակին, որը իրականում ավելի խորը արմատներ ունի քան կարծում են մասնակիցները։ Այս պրոցեսը հետաքրքիր է նրանով, որ ցույց է տալիս, թե պետական այլ համակարգերում նույնատիպ ինչ իրադարձություներ են տեղի ունեցել, բայց քանի որ դրանց մասնակիցները չեն եղել օժտված ընտրողների կողմից տրված մանդատներով, չեն հանրայնացվել և այդչափ հետաքրքրություն չեն ներկայացրել հանրության համար։ Որպեսզի հասկանանք ինչու է մի “թիմ” բաժանվել երկու մասի, պետք է հետ նայենք և հիշենք ինչ է տեղի ունեցել 2018-ի իրադարձություններից հետո։
Շատերը շատ բան հիշեցին և պատմեցին, բայց ոչ ոք չցանկացավ հիշել, որ Հայկ Մարությանը ՔՊ վարչության այն նիստին, որտեղ ներկայացվում էին քաղաքապետի թեկնածուները ունեցավ շատ վատ ելույթ և չուներ վարչության աջակցությունը։ Հիմնական պատճառն էր՝ նա դրսից մարդ էր, բնական է, որ ՔՊ վարչության անդամները ուզում էին Երևանի քաղաքապետի պաշտոնում տեսնել իրենց հետ ճանապարհ անցած մարդուն ում վստահում էին, և միայն Նիկոլ Փաշինյանի համառության արդյունքում, երբ ակնհայտ դարձավ, որ Հայկը ֆավորիտ չի և նույնիսկ երկրորդ տեղում չի հետաձգվեց նիստը մեկ շաբաթով, որի ընթացքում ենթադրում եմ տարատեսակ համոզում-ճնշումների արդյունքում վարչության անդամները “մտափոխվել էին” և հաջորդ նիստին քվեարկության արդյունքում ընտրվեց Հայկ Մարությանը։ Եթե հիշողությունս չի դավաճանում միայն 2 հոգի էին մնացել հին կարծիքին և դեմ քվեարկել։
Տեղի ունեցածը հեղափոխությունից հետո ԱՆՁ-ԻՆՍՏԻՏՈՒՏ բախման առաջին դեպքերից էր, երբ անձի (Նիկոլ Փաշինյանի) կարծիքը վեր է դասվում ինստիտուտի կարծիքից(վարչության), չնայած նախկինում էլ նման դեպքեր շատ էին տեղի ունեցել, բայց համաձայնվեք մի բան է երբ նման որոշումները ազդում են փոքրիկ ընդիմադիր կուսակցության վրա, մի այլ բան՝ երբ որոշումները ազդեցություն են ունենում ամբողջ պետության վրա։ Հայկ Մարությանի և ավագանու միջև առաջացած լարվածության հիմքերը ընկած են հենց այդ օրվա որոշման մեջ։ Բնականաբար Հայկ Մարությանը պարտական էր իր պաշտոնի համար բացառապես Նիկոլ Փաշինյանին, իսկ իրենց մինչանձնային հարաբերություների վրա էին հիմնված քաղաքապետարան-կառավարություն կապը։ Հետհայացք գցելով այժմ հասկանալի է դառնում, որ Հայկ Մարությանը չէր կարող ավագանուն հաշվետու լիներ կամ համագործակցեր, նույն էլ կուսակցության հետ, քանի որ որևէ պարտավորվածություն չէր զգում նրանց նկատմամբ։ Քաղաքապետարանում տեղի ունեցող իրադարձությունները փայլուն օրինակ են, թե ինչ է տեղի ունեցել մնացած բոլոր պետական կառույցներում, երբ ԱՆՁԻ կարծիքը ստվերում է ԻՆՍՏԻՏՈՒՏՆԵՐԻ որոշումները կամ ԻՆՍՏԻՏՈՒՏՆԵՐԸ հարմարվում են ԱՆՁԵՐԻ որոշումներին։