Ուկրաինայի նախագահ Զելենսկին հայտարարել է, որ կա Ուկրաինայի և Ռուսաստանի միջև լայնածավալ բախման հավանականություն: Զելենսկին նշել է, որ դա բխում է Կրեմլի ագրեսիվ քաղաքականությունից և հավակնություններից: Հատկանշական է, որ այդօրինակ կերպով խնդիրը Ուկրաինայի նախագահը դիտարկում է ԱՄՆ կատարած այցից և ԱՄՆ նախագահ Բայդենի հետ հանդիպումից հետո: Ըստ այդմ հարց է առաջանում՝ արդյո՞ք այդպիսով նա փորձում է այսպես ասած մղել Ռուսաստանին «հերքելու» այդ լայն կոնֆլիկտի հավանականությունը և այդպիսով որոշակիորեն մտնելու այդ «հերքման» պատասխանատվության տակ, թե՞ Զելենսկին ԱՄՆ-ից ստացել է իսկապես մտահոգիչ տեղեկություններ, կապված ռուսական ագրեսիվ ծրագրերի հետ: Սա իհարկե շատ բարդ է ասել, սակայն Ուկրաինայի նախագահի ձևակերպումը իսկապես արժանի է ուշադրության: Չի բացառվում իհարկե, որ Զելենսկին ներկայումս ունի այլ խնդիր:
Աֆղանական կոնֆլիկտը կլանել է աշխարհաքաղաքականությունը, ինչը կարող է որոշակիորեն ուշադրությունից դուրս թողնել ուկրաինական խնդիրը: Իսկ դա կարող է առաջացնել որոշակի անկանխատեսելիություն, այդ թվում հենց Ռուսաստանի վարքի իմաստով: Ընդ որում, այդ վարքը կարող է արտահայտվել ոչ միայն արտաքին սպառնալիքի տեսքով, այլ նաև ներքին հիբրիդային, խնդիրներ առաջ բերելով Զելենսկու համար ուկրաինական քաղաքականության ներսում: Ինչով է ուշադրության արժանի այդ ամենը Հայաստանի դիտանկյունից:
Բանն այն է, որ ուկրաինական խնդրից մինչև միջինասիական ռեգիոն՝ ամբողջական աշխարհաքաղաքական շղթա է Ռուսաստանի շուրջ, որի մի օղակ է Կովկասը և այդ օղակում է Հայաստանը: Անհնարին է որևէ տատանում կամ ցնցում շղթայի որևէ հատվածում, որը իր հետ չբերի շղթայի մյուս օղակներում շարժի: Ինչպիսին կլինի այդ շարժը, բարդ է ասել, սակայն պետք է լինել դրան պատրաստ: Ըստ այդմ, եթե Կիևից հնչում է բավականին զգայուն արտահայտություն, ապա այն առնվազն հարկ է դիտարկել ամենայն հանգամանալիությամբ: Հատկապես, երբ, կրկնեմ՝ խոսքը ԱՄՆ նախագահի հետ հանդիպումից հետո հնչող արտահայտության մասին է: Միևնույն ժամանակ, թերևս ուշադրության է արժանի և հանգամանքը, որ Ուկրաինայի նախագահը ՌԴ հետ լայնածավալ բախման հավանականության մասին խոսում է այն բանից հետո, երբ ԶԼՄ-ներում հայտնվեցին տեղեկություններ, որ հոկտեմբերին հնարավոր է Բայդեն-Պուտին երկրորդ հանդիպումը: Այդ տեղեկությունը թերևս պետք է լինի նաև Հայաստանի ուշադրության կենտրոնում, այն նկատառումով, թե հնարավո՞ր է արդյոք որևէ կերպ նպաստել այդ հանդիպման օրակարգում հայկական հետաքրքրությունների ներկայացվածությանը, եթե իհարկե հանդիպումը հաստատվի:
