«Առաջին լրատվական»-ի հարցերին պատասխանել է Մարդկային զարգացման միջազգային կենտրոնի նախագահ, ՀՀ նախագահի խորհրդական Թևան Պողոսյանը:
– Տեսակետ կա, որ պատերազմական իրավիճակում դիվանագիտական ճակատում քաղում ես այն, ինչ ցանել ես խաղաղ պայմաններում: Ընդհանրապես, ի՞նչ արտաքին քաղաքականություն է վարել Հայաստանը, հատկապես 1999-ի հոկտեմբերի 27-ից հետո:
– Բնականաբար, Հայաստանը փորձել է ներկայացնել մեր երկրի շահերը: Այն, ինչ ամեն օր տեղի էր ունենում, դրա հետ միասին խնդիր էր դրվել Արցախի ճանաչման հարցը, որը պետք է ավելի շատ առաջ մղվի: Դրա մասին բացահայտ ասվում էր: Բնականաբար, բուն Արցախի հակամարտության բանակցային գործընթացի հետ կապված տեղի էին ունենում հանդիպումներ, որպեսզի էսկալացիան գոնե ինչ-որ չափով մեղմացվի: Բոլորս էլ գիտենք, որ երբ պատերազմ է, պատերազմ է: Դիվանագիտությունը փորձում է քո շահերը ներկայացնել, բայց ամբողջ դիվանագիտական ներուժի հնարավորությունը մարտի դաշտում է: Այսպիսի մի ասացվածք կա. երկու մարդ փողոցում հանդիպում են, մեկը հարվածում է դիմացինի փորին, իսկ նա ասում է՝ վախ, մեջքս: Հարցնում է՝ ես քո փորին եմ հարվածել, ինչո՞ւ ես ասում՝ մեջքս: Նա էլ պատասխանում է. «Եթե մեջքս ամուր լիներ, դու ո՞վ էիր, որ փորիս հարվածեիր»: Այս իմաստով մենք պետք է գիտակցենք, որ այսօրվա դրությամբ ունենք խնդիր՝ ազգովի, բոլորս միասին՝ 10 մլն հայությունով մարտի դաշտում այնպիսի իրավիճակ փոխենք, որ նաև դիվանագիտությունը կարողանա մեր շահերը 100 տոկոսով ապահովված ներկայացնել: Այսօրվա դրությամբ անում են այն մաքսիմալը, ինչքան հնարավոր է անել: Բոլորս պետք է գիտակցենք, որ առանձնացնել ու ասել՝ դիվանագիտությունն ի՞նչ է արել, մյուսն էլ ասի՝ բա զինվորները ի՞նչ արեցին, էն մյուսն էլ շուռ գա ասի՝ բա քաղաքական գործիչներն ի՞նչ արեցին: Հետո մեկն էլ կասի՝ բա լրատվական ու տեղեկատվական դաշտի մեր զինվորներն ի՞նչ արեցին: Մենք պետք է գիտակցենք, որ ոչ թե պետք է հիմա իրար հարց տանք, թե ով ինչ արեց, այլ մտածենք, թե ինչպես 10 միլիոնով, իրար օգնելով ամեն մեկս մեր բաժին մարտադաշտի գծում հաղթանակ ապահովի:
– Իսկ արդյոք դիվանագիտական կորպուսի ներկայացուցիչները, հատկապես արևմտյան ուղղության բանագնացները, այդ տարիներին բավարար չափով կատարե՞լ են իրենց աշխատանքը:
– Ինձ թվում է, որ բոլոր հայ դիվանագետները միշտ էլ իրենց արհեստավարժությունը ցույց են տվել, և այսօրվա դրությամբ որևէ մեկին մեղադրելը համարում եմ սխալ: Դրա համար ևս մեկ անգամ կոչ եմ անում հատկապես լրատվության և տեղեկատվության հետ աշխատողներին, որ հասկանան՝ իրենցից էլ է կախված հայոց միասնականության պահպանումը, բոլորին ոգեշնչել ու օգնել: Արդյոք հիմա պե՞տք է ասել, որ այն չերևացող մասը, որ դիվանագետները չեն կարող ներկայացնել, դա գիտենալու պատճառով լրատվական դաշտն իրավունք ունի նրանց հանդեպ ինչ-որ մեղադրանքներ ներկայացնելու: Իսկ լրատվական դաշտն արդյոք ամեն ինչ լա՞վ է արել, արդյոք ֆանտաստիկ պերֆորմա՞նս է ցույց տվել: Այնպես որ, եկեք այդ ամենը թարգենք: Այսօր շատ կարևոր է միասնության պահպանման համար ամեն մեկիս գիտակցությամբ ու մտածելակերպով աշխատանքը: Այնպես որ, ամեն մեկն իր դաշտում է կռիվը տանում. մամուլն՝ իր դաշտում, դիվանագետներն՝ իրենց: Բոլորի նպատակը միասնական հայոց հաղթանակն է:
– Դուք կարծում եք՝ այդ միասնականությունը խաթարող խմբե՞ր կան:
– Ես տեսնում եմ, որ շատ ժամանակ մենք ոչ թե իրար օգնում ենք, որպեսզի միասնությունն ամրապնդենք, այլ փորձում ենք փորփրել ու մի բան գտնել: Մտեք սոցիալական կայքերը և դա կտեսնեք: Դրանից հետո լրատվական դաշտը փորձում է դա տարածել: Ականատես չենք լինում, որ մամուլն ասի՝ այդ խոսքը ես չեմ տարածելու, չեմ փոխանցելու կամ հարցս այս ձևով եմ փորձելու տալ, որ միասնականության վրա չազդեմ: Միասնականությունն այն գիտակցությունն է, որ ամեն մեկս օգնելու ենք ընդհանուր հաղթանակի գործին: Եվ ոչ միայն այսօր, այլ նաև վաղը չենք անելու քայլեր, որ երբ հաղթանակի հասնենք, փորձենք իրար ինչ-որ բաներ հիշեցնել: Որովհետև հաղթանակից հետո մեզ միասնականությունը 100 անգամ ավելի շատ է պետք լինելու, մենք միասին պետք է կառուցենք Հայաստանը:
