Ադրբեջանի արտգործնախարարությունն արձագանքել է ՄԱԿ-ի մարդու իրավունքների խորհրդի նստաշրջանում Հայաստանի արտաքին գործերի նախարար Զոհրաբ Մնացականյանի ելույթին, որտեղ Հայաստանի նախարարը հայտարարել էր Արցախի ինքնորոշման իրավունքի և անվտանգության առաջնահերթության և անքննելիության մասին: Ադրբեջանի արձագանքը, մեղմ ասած, կանխատեսելի է. Բաքուն դարձյալ հայտարարում է, որ Արցախը Ադրբեջանի մաս է, և դարձյալ խոսում, այսպես կոչված, ադրբեջանական համայնքի մասին:
Իրավիճակի այդ իրարամերժությունն արդեն վաղուց նորություն չէ և հերթական անգամ խոսում է այն մասին, որ արցախյան հարցում Հայաստանի անելիքը և խոսելիքը գործնականում վաղուց արդեն Ադրբեջանը չէ, այլ Մինսկի խմբի համանախագահները, ուժային կենտրոնները: Ադրբեջանի հետ Հայաստանը չունի խոսելու բան, և այդ համատեքստում բանավիճելու բան էլ չունի:
Մյունխենում Ալիևի հետ քննարկումը Նիկոլ Փաշինյանը որակեց շրջադարձային: Այն իսկապես այդպիսին էր՝ մի շարք առումներով, սակայն դրանցից գլխավորը թերևս պետք է լինի այն, որ Մյունխենը Հայաստանի համար ու նաև միջազգային հանրության համար ակնառու դարձրեց մի բան՝ Բաքուն Հայաստանի զրուցակից չէ:
Ամբողջ հարցն այն է, սակայն, որ Երևան-Բաքու այդ ձևաչափը միջազգային հանրության համար բավականին հարմար ձևաչափ է, պատասխանատվությունն ու, այսպես ասած, գլխացավանքը զգալիորեն նվազեցնող ձևաչափ: Այն պետք է փոխի Երևանը, միջազգային հանրությունը չի ցուցաբերի բավարար նախաձեռնողականություն կամ էնտուզիազմ, և դա բարդ է նաև մի շարք այլ առումներով: Երևանը պետք է դնի իրական քաղաքականության ռեժիմում ձևաչափի փոփոխության հասնելու նպատակ: Խոսքը Մինսկի խմբի ձևաչափի մասին չէ, այլ միջազգային հանրության ընկալման, թե Բաքուն ու Երևանը, այսպես ասած, հանդիպակաց սուբյեկտներ են: Երևանն ու Բաքուն այդպիսին չեն ու չեն կարող լինել՝ մի շարք պատճառներով, ընդհուպ քաղաքակրթական:
Մյունխենը շրջադարձային պետք է լինի այն իմաստով, որ Երևանն այլևս իր համար պետք է քաշային կատեգորիայի նվազում դիտի Ադրբեջանի հետ այդօրինակ բանավեճերն ու զրույցները, Ադրբեջանի հետ նույն հարթության վրա դիտարկվելը: Այդ նպատակը պետք է դնել, ընդ որում՝ առավել մոտ հեռանկարի համար, քան 2050 թվականը:
