ԱԱԾ նախկին պետ Գեորգի Կուտոյանի մահվան դեպքի առնչությամբ հնչող ամենատարբեր գնահատականներ կառուցում են կամ շոշափում «շղթայի» գաղափարը, հղում անելով նաև ամիսներ առաջ նախկին ոստիկանապետ Հայկ Հարությունյանի ինքնասպանության կամ սպանության հանգամանքին:
Միաժամանակ, փաստեր, որոնք կվկայեն շղթայի մասին, առկա չեն: Վարկածային գնահատականները, կարող են լինել ամենատարբեր, իսկ այդ դեպքում ԱԱԾ նախկին պետի մահվան հանգամանքը հնարավոր է վարկածային դատողությամբ կապել ընդհուպ խորհրդային Հայաստանի ՊԱԿ նախկին պետ Յուզբաշյանի սպանությանը: Եվ ընդհանրապես, Հայաստանում անկախությունից հետո տեղի ունեցած ցանկացած սպանության, դիտարկելով որևէ «շղթա»: Որովհետև, Հայաստանի անկախության հռչակմանն ու պետականաշինության գործընթացին հաջորդել են ոչ միայն ձեռքբերումներ, այլ նաև այնպիսի արատավոր երևույթներ, ինչպիսին աղմկոտ սպանությունները կամ ինքնասպանությունները՝ ընդ որում սարսափելի կանոնավորությամբ և պարբերականությամբ: Կուտոյանի մահվան մասին տեղեկությունից հետո ֆեյսբուքյան որոշ օգտատերեր գրառումներ էին անում «90-ականներ վերադարձի» մասին: Դա կամ հիշողության խնդիր է, կամ իրականության նենգափոխման, որովհետև Հայաստանում աղմկոտ սպանությունները շարունակվել են նաև այսպես ասած 2000-ականներին, և դժբախտաբար կազմել մեր անկախ պետականության մոտ երեք տասնամյակի ընթացքի «կայուն» մաս:
Հետևաբար, եթե խոսում ենք «շղթայի» ու այն այսպես ասա] բացահայտելու կամ կանգնեցնելու մասին՝ զուտ իրավապահ համակարգի գործողությունների և գործառույթների լիազորությունից դուրս, ապա պետք է այդ շղթա ասվածը դիտարկենք ամբողջությամբ, որի հիմքում կա մի վտանգավոր իրողություն՝ Հայաստանում աղմկոտ սպանությունների ողբերգական ու մտահոգիչ «շղթա» ձևավորվել է այդ երեք տասնամյակի ընթացքում այն պարզ պատճառով, որ ինչ որ մարդիկ կամ խմբեր հիմք են ունեցել մտածելու, որ հնարավոր է մարդ սպանելով կամ մարդուն ինքնասպանության հասցնելով Հայաստանում լուծել որևէ հարց, կամ Հայաստանի հետ որևէ հարց լուծել: Եվ այստեղ խնդիրը լոկ պատժելիության կամ անպատժելիության տիրույթը չէ, որովհետև անգամ ամենակայացած իրավապահ համակարգով և ինստիտուտներով երկրներում անգամ լինում են աղմկոտ սպանություններ, որոնք չեն բացահայտվում կամ որոնց բացահայտման պաշտոնական մեկնությունը չի ներշնչել հանրային շոշափելի վստահություն:
Եվ նաև հենց այդ պատճառով է, որ խնդիրների լուծումը լինելով առավելապես պետական իրավապահ կանխարգելիչ ռեսուրսների և գործառույթների շրջանակում, այդուհանդերձ լոկ այդ տիրույթում չէ, այլ նաև հանրային հարաբերությունների, հասարակական-քաղաքական մտածողության, քաղաքացիական-քաղաքական մշակույթի, երբ կձևավորվի այնպիսի աստիճան, որը որևէ մի խմբի կամ անձանց շրջանակի մոտ կցրի որևէ պատրանք կամ հաշվարկ, թե Հայաստանում հնարավոր է մարդուն կյանքից զրկելու հաշվին հասնել որևէ քաղաքական մեծ կամ փոքր նպատակի կամ լուծել իրավա-քաղաքական որևէ հարց: Այդ առումով, Կուտոյանի մահն ու դրա առնչությամբ հանրային տիրույթում ամենատարբեր, ընդհուպ ծայրահեղությունից ծայրահեղություն գնահատականները ցավալիորեն վկայեցին, որ մենք դրան հասնելու ճանապարհին ունենք անցնելու դեռ շատ տարածություն:
Լուսանկարը՝ armeniasputnik.am-ի