ԱԱԾ նախկին պետ, արդեն նաև Ֆուտբոլի ֆեդերացիայի նախկին նախագահ Արթուր Վանեցյանն ակնհայտորեն պատրաստվում է զբաղվել քաղաքականությամբ, ինչի մասին նա բավականին թափանցիկ ակնարկ է արել նաև իր վերջին հարցազրույցում:
Այն, որ Վանեցյանը հրաժարական ներկայացրեց ֆեդերացիայի նախագահի պաշտոնից, նույնպես վկայում է թերևս այդ մտադրության մասին, քանի որ լինել ֆեդերացիայում և քաղաքականության մեջ միաժամանակ՝ Վանեցյանի համար անկասկած հարմարավետ լինել չէր կարող:
Իսկ նա հայտարարեց, որ առաջիկայում որևէ կապ չի ունենա ֆեդերացիայի հետ:
Քաղաքականությամբ զբաղվելը ցանկացած քաղաքացու իրավունքն է՝ անկախ հանրության այս կամ այն գնահատականից: Ի վերջո՝ հանրային գնահատականի ռիսկը իր վրա է վերցնում քաղաքականությամբ զբաղվող ցանկացած գործիչ: Նաև միջազգային քաղաքականությունն ունի օրինակներ, երբ հատուկ ծառայությունների ղեկավարները կարող են զբաղվել քաղաքական գործունեությամբ և անգամ դառնալ երկրի ղեկավար: Այստեղ էլ չկա արտառոց ոչինչ: Արտառոց է թերևս այն, որ ԱԱԾ նախկին պետը քաղաքականություն իր մուտքը կամ մուտքի մասին ակնարկը ուղեկցում է բավականին մտահոգիչ դիրքավորումներով, որոնք կարող են շոշափել ազգային անվտանգության խնդիրներ:
Մասնավորապես, կա թերևս մի սկզբունք, որ հատուկ ծառայության կարգավիճակից քաղաքականություն անցնող որևէ անձ՝ լինի նախկին ղեկավար կամ բարձրաստիճան պաշտոնյա այդպիսի համակարգում, պետք է որդեգրի մի հստակ սկզբունք՝ նա անցնում է քաղաքականություն, սակայն դրանից դուրս է թողնում հատուկ ծառայության ղեկավարի կամ պաշտոնյայի կարգավիճակում ունեցածը կամ տիրապետածը: Անշուշտ, նա չի կարող դա, այսպես ասած, գլխից դուրս թողնել, սակայն խնդիրը մոռանալը չէ, այլ քաղաքականության մեջ կիրառման բացառումը: Մինչդեռ երբ, օրինակ, Արթուր Վանեցյանը հարցազրույց է տալիս և բազմիմաստ ժպիտ և կիսախոսք պարունակող դիրքավորումով խորհրդավոր քող ստեղծում այնպիսի հարցերի հանդեպ, որոնք էապես առնչվում են տեղեկատվության փակ շրջանակի, դա գործնականում նշանակում է թե՛ «ֆեյր փլեյի»՝ արդար խաղի կանոնի խախտում, թե՛ նաև ազգային անվտանգության ռիսկերի գեներացում, երբ այդօրինակ մեթոդաբանության և մարտավարության միջոցով ԱԱԾ նախկին պետը կարող է պարզապես մանիպուլյացիայի ենթարկել քաղաքական և հանրային ամբողջ համակարգը:
Կայացած քաղաքական համակարգ, կարգավորիչ ինստիտուտներ և մշակույթ ունեցող երկրներում խնդիրը «ինքնակարգավորման» մակարդակում է վաղուց, սակայն քանի որ Հայաստանն այդպիսին չէ, այստեղ շատ կարևոր է դառնում անձի դերը, տվյալ դեպքում՝ ԱԱԾ նախկին պետի պատասխանատվությունն ու քաղաքական և պետական գիտակցությունը: Հակառակ պարագայում պետք է գործեն պետական իրավապահ մեխանիզմները՝ պետական անվտանգությունը քաղաքական հավակնություններից պաշտպանելու համար: Մի՞թե այլ կերպ կվարվեր ինքը՝ Արթուր Վանեցյանը, ԱԱԾ պետի պաշտոնում գտնվելու պարագայում:
