Հայաստանում հանրային ուշադրության է արժանացել արտգործնախարար Զոհրաբ Մնացականյանի հարցազրույցը բրիտանական այցի շրջանակում, որ նա տվել է BBC հեռուստաընկերության «Ծանր զրույց» հաղորդաշարին: Ընդհանուր առմամբ, արտգործնախարարը շարադրել է հայաստանյան մոտեցումները, թավշյա հեղափոխությունից հետո ձևակերպված դրույթները, թեև ոչ ամբողջությամբ: Օրինակ՝ արտգործնախարարը թերևս պետք է շատ ավելի միարժեք և հստակ պատասխան տար հաղորդավար Սթիվեն Սակուրի հարցադրումներին, որոնք վերաբերում էին արցախյան պատերազմում հայկական զինուժի՝ իբրև թե «թույլ տված խախտումներին»՝ ասելով, որ հայկական զինուժը այլ բան չի արել, քան ադրբեջանական ագրեսիայի և պարտադրված պատերազմի արդյունքում կանխարգելել արցախահայության ոչնչացումը և զանգվածային տեղահանումը, կանխել նոր ցեղասպանությունն ու ապահովել անվտանգությունը, այդ թվում՝ ձևավորելով այդ անվտանգության համար նվազագույն անհրաժեշտ ստատուս-քվո:
Միևնույն ժամանակ, Արցախը հայկական տարածք չէ հաղորդավարի պնդմանը, արտաքին գործերի նախարար Մնացականյանը թերևս պետք է միարժեք արձագանքեր և փակեր թեման՝ ասելով, որ Արցախը հայկական տարածք է, պատմական հայկական տարածք է, իրավական հայկական տարածք է, և վերջ: Այդ փաստարկները ձեռք են բերվել թե՛ իրավաքաղաքական, թե՛ ռազմական դաշտում, ըստ այդմ՝ հայկական կողմը ձեռք է բերել դրանք շատ հստակ շարադրելու հիմք: Այդ ամենով հանդերձ, սակայն, տարօրինակ է նախկին իշխանության տեղեկատվա-քարոզչական շրջանակների որոշակի աղմուկը: Տարօրինակ է այն պարզ պատճառով, որ այն հարցերը, որոնք Զոհրաբ Մնացականյանին են ուղղվում հաղորդավարի շուրթերով, ոչ թե որպես հարցեր, այլ գործնականում որպես կարգավորման, լուծման տարբերակներ փաստաթղթավորվել են և ներկայացվել հայկական կողմին տարբեր տարիների, որոնցում մշտապես գերակա է եղել տարածքների հանձնման դրույթը և, խոշոր հաշվով, այդ տարբերակները արժանացել են Հայաստանի իշխանության հավանությանը:
Ի վերջո, Սակուրը ոչ թե հարցեր է տալիս, ըստ էության, այլ շարադրում է այսպես կոչված՝ Մադրիդյան սկզբունքները, որ ընդունել էր Ռոբերտ Քոչարյանը որպես բանակցության հիմք, կամ Կազանյան պլանը, որի ստորագրելուն էր պատրաստ Սերժ Սարգսյանը: Այս իրողությունը, իհարկե, ամենևին չի նշանակում, որ ներկայիս իրավիճակում քաղաքական ղեկավարությունը կարող է հղում անել անընդհատ անցյալին և դրանով իսկ դնել պատասխանատվությունն անցյալի վրա: Ընդ որում, դա չի էլ արվում, և ավելին, ակնառու է, որ Երևանը 2018-ի մայիսի 9-ից սկսած փորձում է փոխել իրերի դրությունն ու գործընթացի տրամաբանությունը, ձևակերպելով հայկական իրավունքների շրջանակ: Այդ գործընթացը գուցե դանդաղ է, գուցե վայրիվերումներով, սակայն դրա մեկնարկն ակնառու է: Եվ սա, իհարկե, հայկական պետականության գլխավոր խնդիրն է, որովհետև խոսքը պետականության ողնաշարի մասին է, որը շտկելու հարցում թավշյա հեղափոխությունը բավարար չի լինի, եթե բավարար մակարդակում չստացվի դրա շնորհիվ ապահովել նաև իրավիճակի փոփոխությունն արցախյան գործընթացի տրամաբանության առումով:
