Ինչ կլինի Ամուլսարի հանքի ճակատագիրը վարչապետի՝ նախօրեին ունեցած ելույթից հետո՝ կբացվե՞ն հանքի ճանապարհները՝ կամովին կամ ուժով, թե՞ այդուհանդերձ ինչ-որ տեղից ի հայտ կգան հանքի վերաբերյալ այն նոր հանգամանքները, որոնց մասին խոսել էր Փաշինյանը՝ դրանցով պայմանավորելով շահագործման վերաբերյալ որոշման վերանայումը: Այդ առումով իրադարձության զարգացումը հարցերին պատասխան կտա թերևս առաջիկա օրերին: Սակայն արդեն իսկ ակնառու է, որ Ամուլսարի հարցը գծեց ներքաղաքական նոր սահմանագիծ հետհեղափոխական Հայաստանում՝ դառնալով ներքին քաղաքական զարգացումների որոշակի նոր մեկնակետ կամ հանգրվան, որտեղից սկսվում է նոր ճանապարհ:
Պետք է նկատել, սակայն, որ այստեղ էլ մեկնակետը կամ գիծը տեսանելի է, անգամ շոշափելի, սակայն մշուշոտ է հետագա ճանապարհը: Այն, որ դա լինելու է նոր ուղղություն, թերևս կասկած չկա, բայց ո՞ւր է տանելու այդ ուղղությունը և ո՞ւմ է տանելու՝ սա է հարցը, որ չունի պատասխան՝ այնպես, ինչպես խնդրի զուտ «թեմատիկ-բնապահպանական» անվտանգության կամ ռիսկերի վերաբերյալ հարցերը: Ներքաղաքական ասպեկտի մասին խոսքը չի վերաբերում, այսպես ասած, հնարավոր քաղաքական ներգրավվածություններին, որ բնապահպանական քողի տակ կարող է ունենալ Ամուլսարի դիմադրությունն իր որոշակի մասով: Այստեղ հարցը, այսպես ասած, օպերատիվ ծառայությունների դաշտում է:
Քաղաքական բաղադրիչը բավականին բաց է, և ակնառու է, որ Ամուլսարի հարցը որոշակի ջրբաժան է անցկացնում հենց հեղափոխական շարժման առաջնորդող շրջանակների միջև՝ ներառյալ «Իմ քայլը» խմբակցության: Այլ կերպ ասած՝ Ամուլսարն առնվազն այս պահին ճաք է առաջացնում հեղափոխության հիմնական «սալի» միջև: Բնականաբար, դրանից օգտվելու տակտիկական ուղիներ են դիտարկելու նաև այն ուժերը, որոնք այդ սալի վրա չէին:
Ամբողջ հարցն այն է, որ քաղաքական մեկնակետը դարձյալ ձևավորվում է, այսպես ասած, մերժման գաղափարի վրա, իսկ հետո արդեն չի նշմարվում որևէ սկզբունքային գիծ, որի շուրջը կարող է ձևավորվել «մերժող» նոր կոնսոլիդացիայի, այսպես ասած, քաղաքական-ծրագրային-գաղափարական բյուրեղացումը: Մինչդեռ Սերժ Սարգսյանի կամ նախորդ համակարգի մերժումը ցույց տվեց, որ ինքնին մերժման երևույթը քաղաքական հետագա արդյունավետության ամուր կամ կայուն հիմք չէ: Անկասկած է, որ այդպիսին չի լինելու նաև այն քաղաքական ճանապարհը կամ նոր հարթությունը, որի ձևավորումը նշմարվում է Ամուլսարի հարցի մոտալուտ հանգուցալուծման առիթով: Եվ այստեղ հարցն Ամուլսարը չէ կամ որևէ այլ կոնկրետ թիրախ, այլ այն, որ մերժման երևույթն ինքնին ճահիճ է որևէ քաղաքական շինարարության համար՝ անկախ այն բանից, թե ով կամ ինչն է մերժվում:
Այդ պարագայում առավելագույն քաղաքական էֆեկտը կարող է լինել, այսպես ասած, զտման կամ զատման որոշակի գործընթացը, ինչը նույնպես կարևոր է՝ հաշվի առնելով այն, որ մերժման սկզբունքով շարժված հեղափոխությամբ ձևավորվել է քաղաքական խառնածին միջավայր: Այն զատման անհրաժեշտության առաջ է: Միայն Ամուլսարի հարցի առիթով այդ խնդիրը չի լուծվելու, պետք կլինեն և կլինեն այլ առիթներ ևս: Խնդրահարույցը, սակայն, կմնա այն, թե ինչ է լինելու այդ զատումից զատ, որովհետև զուգահեռ անհրաժեշտ է գաղափարածրագրային քաղաքական միջավայրերի ձևավորման և բյուրեղացման գործընթաց:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի
