Թերթերից մեկի հարցին, թե ինչու հրաժարական տվեց ԲԴԽ նախագահի պաշտոնից, վեթինգի ենթարկվելու վախից արդյոք, Գագիկ Հարությունյանը պատասխանել է. «Իմ հրաժարականի պատճառները հստակ շարադրված են հրաժարականի տեքստում, իսկ վախենալու մասին խոսելը պարզապես ծիծաղելի է: Գտնում եմ, որ մարդկային ու մասնագիտական արժանապատվություն ունեցող ցանկացած մեկն ինձ պես կվարվեր»:
Գագիկ Հարությունյանի մասնագիտական արժանապատվությունը փաստորեն խոցվել է, երբ Նիկոլ Փաշինյանը դատարանների մուտքերն արգելափակելու նախաձեռնությամբ է հանդես եկել ու այս հարցում իսկապես կարելի է հասկանալ ՍԴ և ԲԴԽ նախկին նախագահին։ Ամբողջ խնդիրն այն է, որ եթե Հարությունյանը ղեկավարեր վստահություն ունեցող դատական համակարգ, ոչ թե կխռովեր ու կհեռանար, այլ արդյունավետ պայքար կծավալեր վարչապետի քայլի դեմ, հանդես կգար քաղաքական և իրավական գնահատականններով։ Այլ խոսքով՝ եթե Հայաստանի դատական համակարգը մասնագիտական ու բարոյական առումներով պրոբլեմներ չունենար, ապա Փաշինյանի քայլը կարող էր դիտվել՝ որպես դատական իշխանությունն ուզուրպացնելու փորձ։
Սակայն այն, ինչ կարող էր առավելագույնն անել Գագիկ Հարությունյանը՝ դեմքը փրկելու համար, հեռանալն էր։ Ի դեպ, այս քայլով Հարությունյանն ավելի շատ դեմարշ արեց ոչ թե իշխանությանը, որովհետև նրա հրաժարականի տեսքտը շատ թույլ էր, այլ՝ սահմանազատվեց կոռումպացված դատական համակարգից։ Նախկին բարձրաստիճան պաշտոնյան շատ լավ հասկանում է, որ դատական այսօրվա համակարգը ոչ միայն բարոյապես չի կարող պայքարել իր իրավունքների համար, այլ հակառակը՝ պատրաստ է ցանկացած մեկին «փուռը» տալ՝ նոր իշխանությանն իր լոյալությունը ցույց տալու համար։ Հարությունյանը հեռացավ, քանի դեռ իր դատավոր գործընկերներն իրեն «փուռը» չեն տվել, մանավանդ, որ նրա հրաժարականից ընդամենն օրեր անց Դատավորների միությունը ԲԴԽ գործունեությունը դատապարտող հայտարարություն ընդունեց։
Սակայն վերադառնանք Գագիկ Հարությունյանի այլ դիտարկման՝ «մարդկային ու մասնագիտական արժանապատվության» թեզին։ Խիստ կասկածում եմ, որ Հարությունյանը նման բան ունեցել է՝ առնվազն Երրրոդ հանրապետության պատմության տարիներին։ Նրա կենսագրությունն ավելի շատ ուրացումների մի ամբողջ շղթա է։ Երիտասարդ տարիներին Հարությունյանը «հավատարմորեն» ծառայել է կոմունիստական իշխանությանը, հետո՝ առաջին իսկ առիթով, նետվել է համազգային շարժման գիրկը՝ դառնալով Լևոն Տեր-Պետրոսյանի թիմի առանցքային անդամը՝ երկրի փոխնախագահի, ՍԴ նախագահի պաշտոններում։ Հետո չասեմ, թե Հարությունյանն ինչպիսի «ջանասիրությամբ» ուրացավ նույն Տեր-Պետրոսյանին էլ, արդարադատությանն էլ, երբ «միլիտարիզացված» Երևանում վավերացրեց 2008-ի խայտառակ ընտրությունների արդյունքները՝ փաստորեն լեգիտիմացնելով նաև Մարտի 1-ի իրադարձությունները։ Նշված որևէ դրվագում, սակայն, Գագիկ Հարությունյանի մոտ «մարդկային ու մասնագիտական արժանապատվությունը» չի խոսել։
Սակայն ավելի լավ կլինի, որպեսզի թոշակի անցած Հարությունյանը գրի հուշեր ու պետական կագավիճակի կաշկանդումներից ազատված մարդու հայացքով հանգամանալից պատմի, թե ինչպես եղավ, որ 1998-ի նախագահական ընտրություններում չառաջադրեց իր թեկնածությունը՝ թեև կոմպրոմիսային թեկնածու էր ու նման խոստում տվել էր Վազգեն Սարգսյանին։ «Մարդկային ու մասնագիտական արժանապատվությո՞ւնը» խանգարեց, թե՞ ուրացման հերթական դրվագը։
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի