Եվ այսպես, ի՞նչ հիմնական եզրահանգումներ կամ միջանկյալ եզրահանգումներ կարելի է անել Հայ ազգային կոնգրեսի հունիսի 30-ի հանրահավաքից: Առաջինն այն, որ Կոնգրեսը թեև մինչև սեպտեմբեր ժամանակ տվեց իշխանությանն արտահերթ ընտրության հարցում կողմնորոշվելու և ընդդիմության հետ բանակցություն սկսելու համար, բայց այդուհանդերձ խուսափեց ժամկետը լրանալու և իշխանության չկողմնորոշվելու դեպքում գործողությունների արմատականություն նախանշելուց:
Կոնգրեսի առաջնորդը հայտարարեց միայն, որ այդ ժամկետի լրանալուց հետո Կոնգրեսին կմնա միայն մեկ պահանջ` Սերժ Սարգսյանի և կոալիցիայի հրաժարականը: Իրականում այս խոսքերի տակ թերևս նկատելի է մեսիջն իշխանությանը, որ Կոնգրեսը թեև հայտարարում է առաջին հերթին նախագահի, հետո խորհրդարանի արտահերթ ընտրության հաջորդական նախապատվության մասին, այնուհանդերձ պատրաստ է իշխանության հետ գնալ փոխզիջման և արտահերթ խորհրդարանական ընտրությունների շուրջ բանակցել` առկախելով Սերժ Սարգսյանի հրաժարականի հարցը:
Արմատականությունից խուսափելու հանգամանքը հետաքրքրական է նաև այն վստահությամբ, որով Լևոն Տեր-Պետրոսյանը խոսում էր այն մասին, որ Սերժ Սարգսյանի կամուկացը ժամանակավոր է, և նա վաղ թե ուշ նստելու է բանակցության սեղանին` հաղթահարելով իր շրջապատի դիմադրությունը: Կոնգրեսը թերևս Սերժ Սարգսյանին մեսիջ է ուղղում այն առումով, որ պատրաստ է շրջապատի դիմադրությունը հաղթահարելու հարցում օժանդակել Սարգսյանին: Եվ հենց այդ տեսանկյունից էլ հետաքրքրական է հանրահավաքի մյուս մեսիջը, որ բացահայտ հնչեցրեց Լևոն Տեր-Պետրոսյանը Մարտի 1-ի գործի վերաբերյալ: Նա հայտարարեց, որ ընդդիմությունն առաջիկայում կենտրոնացնելու է ջանքերը Մարտի 1-ի տասը սպանությունների բացահայտմանը հասնելու համար: Իսկ ի՞նչ է դա նշանակում:
Դա նշանակում է առաջին հերթին ճնշում իշխանական համակարգի և մասնավորապես Ռոբերտ Քոչարյանի վրա: Եվ միգուցե Լևոն Տեր-Պետրոսյանը Սերժ Սարգսյանի շրջապատի դիմադրության մասին խոսելիս նկատի ուներ հենց քոչարյանական գործոնը, որի ուղղությամբ էլ Կոնգրեսը թերևս փորձում է ճնշում բանեցնել Մարտի 1-ի գործով` այդպիսով Սերժ Սարգսյանից պահանջելով պատասխան քայլ երկխոսության տիրույթում: Ամառվա ընթացքն իհարկե ցույց կտա, թե ինչքանով է Կոնգրեսը հաջողում այդ գործում: Սա նաև կարևոր ուղղություն է այն իմաստով, որ ամառային շրջանն անկասկած թուլացնելու է հասարակության ակտիվությունը, ինչը արդեն իսկ նկատելի էր երեկվա հանրահավաքի համեմատական սակավամարդությունից: Եվ Կոնգրեսը, բնականաբար, պետք է միջոցներ որոնի իշխանությանն ուղղված հանրային ճնշմանը այլ մեխանիզմներով փոխարինելու համար, ինչի դերում անկասկած բավական ռեսուրսային և նաև հրատապ խնդիր է մարտի 1-ը:
Ընդդիմությունն այդպիսով հավանաբար փորձում է լուծել մինչև քաղաքական ակտիվության շրջան ժամանակ շահելու և իշխանության հետ փոխհարաբերության գործում տեմպ պահելու խնդիրը` ակնկալելով երևի թե, որ ինչ-ինչ գործողությունների շնորհիվ հնարավոր կլինի սեպտեմբերին ակտիվացնել հասարակությանը և նաև քայլերի մղել իշխանությանը: Այն, որ Կոնգրեսը վերջապես կոնկրետ ժամկետ է նշում երկխոսության, այսպես կոչված, երկրորդ փուլի համար` վկայում է, որ Կոնգրեսը գիտակցում է հասարակության իներտության վտանգը և փորձում է այն կանխել` թույլ չտալով, որ իրավիճակը կրիտիկական դառնա հանրային պասիվության տեսանկյունից: