Լիբանանում բնակվող արվեստաբան, հրապարակախոս Մովսես Հերկելյանն «Առաջին լրատվականի» հետ զրույցում նշում է, որ Հայաստանում սփյուռքի դերը գնահատել կարողանալու համար պետք է գոյություն ունենա սփյուռքի կարծիքը պետական որոշումների կայացման մեջ ընդգրկելու հստակ սահմանված մեխանիզմ։ «Մենք այստեղ մեր տներում նստած՝ ԱՄՆ-ում, Լիբանանում, Ֆրանսիայում և այլուր չենք կարող մեր մասնակցությունն ունենալ այս կամ այն հարցի լուծմանը, եթե չկա մեխանիզմ, որի միջոցով կլսվեն նաև մեր առաջարկությունները»,- ասում է Մովսես Հերկելյանը։
Մշակութաբանն, այնուամենայնիվ, շահագրգռված լինելով, հայրենիքի զարգացման մի քանի առաջարկություններ արել է Հայաստանի իշխանական գերատեսչություններին, որոնք ոչ միևնույն կերպ են դրանց արձագանքել։ Այսինքն՝ իշխանությունը ընդունում է սփյուռքի կարծիքը, եթե միայն համակարծիք է։
«Ես առաջարկել եմ, օրինակ, միջազգային Artexpo անցկացնել Հայաստանում։ Այս առաջարկը ողջունել են Սփյուռքի և Մշակույթի նախարարությունները»,- նշում է Մովսես Հերկելյանը՝ որպես դրական օրինակ։ Արվեստաբանը միևնույն ժամանակ հիշեցնում է, որ օտարալեզու դպրոցների վերաբացման հարցում նույն պատրաստակամությամբ չընդունվեց սփյուռքի մտավորականության կարծիքը։ «Լիբանանում օտարալեզու դպրոցների օրինակը, չգիտես ինչու, բերվում էր դրական իմաստով, սակայն դա ճիշտ հակառակն է։ Օտարալեզու դպրոցները դարձել են պատուհաս Լիբանանի համար»,- ասում է Մովսես Հերկելյանը։
