«Առաջին լրատվական»–ի զրուցակիցն է ԱԺ նախկին փոխնախագահ, հասարակական– քաղաքական գործիչ Կարապետ Ռուբինյանը:
– Պարոն Ռուբինյան, Դուք գրառում էիք կատարել Սիրիա հումանիտար առաքելության խումբ ուղարկելու հետ կապված։ Ի՞նչ եք կարծում՝ այդ որոշումն ի՞նչ վտանգ է ներկայացնում Հայաստանի համար։
– Թող այդ հումանիտար բառը ոչ մեկին թյուրիմացության մեջ չգցի, այն օգտագործվում է բուն փաստը մեղմելու, ստվերելու համար։ Իսկ փաստն այն է, որ Հայաստանը դրանով կներքաշվի Սիրիայում ընթացող քաղաքացիական, միջկրոնական պատերազմի մեջ ու միանշանակ կներքաշվի որպես շահագրգիռ տարածաշրջանային գերտերություններից մեկի՝ Ռուսաստանի զինակից։ Իսկ Ռուսաստանի՝ որպես Ասադի աջակցի, ներկայությանը և գործողություններին թշնամաբար են վերաբերվում ոչ միայն տեղի սուննիները՝ Սիրիայի ամենամեծ կրոնական համայնքի ներկայացուցիչները, այլև միացյալ Եվրոպան և Նահանգները։ Համաձայնեք, որ իրավիճակը նման է մատը մեղվի փեթակի մեջ մտցնելուն։
– Հայաստանի ՊՆ-ն տեղեկացնում է, որ նրանք ռազմական որևէ առաքելություն չեն իրականացնելու և հանդես են գալու բացառապես ՀՀ դրոշի ներքո, դա շատ ավելի մտահոգիչ չէ՞ արդյոք, այդպիսով Հայաստանը որպես ինքնուրույն սուբյեկտ չի՞ հայտնվում այլ պետությունների հակամարտության կիզակետում։
– Ցավն էլ այն է, որ որպես ինքնուրույն սուբյեկտ չենք ընկալվելու հակամարտող ու շահագրգիռ ոչ մի կողմի համար։ Բացառապես հայկական եռագույնի ներքո են գործել և այժմ էլ գործում են մեր խաղաղապահները տարբեր երկրների նույնատիպ ուժերի կազմում, բայց ընկալվում են որպես Հյուսիսատլանտյան դաշինքի կամ ՄԱԿ-ի կողմից գործող ազգային ստորաբաժանումներ։ Շատ ավելի բնական կլիներ, եթե Հայաստանը, պայմանավորվելով Սիրիայի իշխանությունների հետ, բանակցելով ներգրավված շահագրգիռ պետությունների հետ, որոշեր ու զինված ուժեր մտցներ Սիրիայի որոշակի շրջաններ՝ իր հայրենակիցների անվտանգությունը կամ ներգաղթը Հայաստան ապահովելու համար։ Տեսականորեն եմ ասում, էլի հարյուր անգամ ծանրութեթև անելու խնդիրներ կան, բայց սա է ինքնիշխան պետության գործելաոճը։ Իսկ Ռուսաստանից վերադառնալով ուրախություն հայտնելը, որ զուտ հումանիտար առաքելություն ենք ստանձնում, այլ ոճի վկայություն է։
Մեկ հանգամանք ևս. հասկանալի է, չէ՞, որ Կրեմլի համար մեր այնտեղ գնալը շատ չնչին կիրառական նշանակություն ունի, իրենց համար շատ կարևոր է հենց խորհրդանշական բաղադրիչը։ Նրանք փորձում են ներքաշել մեզ իրենց խաղի մեջ, որպեսզի թե՛ իրենց հասարակությանը, թե՛ արտաքին աշխարհին ցույց տան, որ լիակատար շրջափակման մեջ չեն, դաշնակիցներ ունեն։
– Այս որոշումը կապ ունի՞ հայ–ռուսական հարաբերությունների ներկայիս բնույթի հետ, և արդյոք արվում է Ռուսաստանից ինչ–որ բան կորզելո՞ւ համար, դա կարո՞ղ է լինել մեր ներքին իրադարձություններին չմիջամտելու գինը։
– Անմիջական կապ ունի հարաբերությունների և՛ ներկայիս, և՛ անցյալի բնույթի հետ, որովհետև, չնայած մեր իշխանությունների՝ իրավիճակը հավասարակշռելու բուռն ցանկությանը, Ռուսաստանի համառ ջանքերի արդյունքում դրանք դեռ մնում են վասալային։ Մենք տեսնում ենք, թե ինչ մեծ ու հետևողական ճնշում կա մեր հետհեղափոխական իշխանությունների վրա. ներքին գործերին միջամտություններ, սադրանքներ, տեղեկատվական գրոհներ, հանցագործ-մարդասպանների նկատմամբ ընկերական սիրո պոռթկումներ։ Սա պատահական դեպքերի շղթա չէ՝ նպատակասլաց քաղաքականություն է։ Սրան պետք է դիմանալ։ Դիմանալ ոչ թե չնկատելու տալով, ձևացնելով, թե հարաբերությունները փայլուն են, այլ սեփական երկրի շահը պաշտպանելու հաստատակամություն ցուցադրելով։
– Արևմուտքից ի՞նչ հնարավոր արձագանքներ կարող ենք սպասել։
– Արձագանքներ կարող են և չլինել, բայց հետևություններ կարվեն։ Կամրապնդվի Հայաստանի՝ որպես համաշխարհայն չարիքներից մեկի՝ Ռուսաստանի խամաճիկի ընկալումը՝ դրանից բխող բոլոր հետևանքներով։