Եթե հիմք ընդունենք Հետազոտական ռեսուրսների կովկասյան կենտրոն (ՀՌԿԿ)-Հայաստանի «Կովկասյան բարոմետր 2017» զեկույցը, ապա Հայաստանում պետական և հասարակական ինստիտուտներից հանրության վստահությունը վայելում են միայն բանակն ու եկեղեցին` համապատասխանաբար 78 և 74%:
Բանակի պարագան, թերևս, պետք է դիտարկել իշխանության մյուս ինստիտուտների համատեքստից դուրս և դա են վկայում նաև այս հարցման ցուցանիշները: Մեր հասարակության գիտակցության մեջ բանակն ասոցացվում է հաղթանակի հետ, ըստ էության` պետական միակ կառույցն է, որը նույնիսկ հասարակ մարդկանց ընկալման մակարդակում ֆունկցիոնալ առումով կայացել, հաջողել է: Մյուս կողմից` բանակը Հայաստանի ինքնիշխանության վերջին ամրոցն է` հատկապես հայ-ռուսական ձևախեղված հարաբերությունների համատեքստում, նաև այն բացառիկ ռեսուրսը, որի միջոցով հնարավոր է հասնել Հայաստանի արտաքին քաղաքականության, անվտանգության դիվերսիֆիկացմանը:
Հանրային գիտակցության մեջ բանակը շարունակում է ասոցացվել զինվորի, նրա ընտանիքի, ժողովրդի հետ: Այս համատեքստում խիստ էական են դառնում բարեփոխումները, որոնք թույլ կտան բանակում հնարավորինս նվազեցնել հայաստանյան համակարգի քրեաօլիգարխիկ սեգմենտի ազդեցությունը:
Իրավիճակն արմատապես փոխվում է, երբ հարցումն անդրադառնում է պետական մյուս ինստիտուտների վստահության ռեսուրսին:
Իշխանության նկատմամբ առկա է տոտալ անվստահություն. չկա իշխանության որևէ ճյուղ, որի հետ հասարակությունը հույսեր է կապում: Հարցվածների ճնշող մեծամասնությունը չի վստահում նախագահին, կառավարությանը, Ազգային ժողովին, ընդ որում` վերջինի վստահության ռեսուրսն ամենացածրն է` 12%, ինչը կասկածի տակ է դնում իշխանության ներկայացուցիչների պնդումները խորհրդարանական վերջին ընտրությունների լեգիտիմության մասին: Պատահական չէ, որ հարցված հայաստանցիների 41%-ի կարծիքով՝ 2017թ․ ապրիլի 2-ի խորհրդարանական ընտրությունները «բոլորովին արդար» չեն եղել։ Սա նշանակում է, որ իշխանության և հասարակության ապրիլի 2-ի, այսպես կոչված, կոնսենսուսը շատ փխրուն է և կարող է ի չիք դառնալ, եթե երկրում ձևավորվի իրական այլընտրանք:
Ողբերգությունը հենց այն է, որ հասարակությունը չի տեսնում այդ այլընտրանքը, չի պատկերացնում երկրի վաղվա օրը, որովհետև հարցման արդյունքները բացահայտում են, որ կուսակցություններին ժողովուրդը վստահում է ավելի քիչ, քան նույնիսկ պետական մարմիններին: Երբ քաղաքական ուժերին հավատում է հասարակության ընդամենը 9%-ը, ըստ էության` բացահայտվում է այն պատճառը, թե ինչու ապրիլի 2-ի ընտրություններում հիմնական դերակատար, գործոն դարձավ տաս հազար դրամը:
Հայաստանը կորցրել է իր ամենակարևոր ռեսուրսը` հասարակության սուբյեկտությունը, հասարակության և իշխանությունների դիսկուրսի տարածությունը, ինչի հետևանքով ժողովուրդն իրեն օտարված է համարում պետական կառավարումից, պետությունից: Պատահական չէ, որ հարցված հայաստանցիների 21 %-ը կարծում է, որ երկիրը հիմնականում զարգանում է սխալ ուղղությամբ։
Հայաստանը երկիր է, որի հասարակությունը չի տեսնում քաղաքական հեռանկար: Նման իրավիճակում հայտնված երկրներում մեծանում են, մի կողմից, իշխանության ավտորիտարիզմի և միլիտարիզացիայի, մյուս կողմից` զինված ապստամբության, ահաբեկչության ռիսկերը:
Այս տխուր համատեքսի դրսևորումն է, որ հասարակությունը ենթագիտակցորեն հույսեր է կապում «Սասնա ծռեր» խմբավորման հետ, որի անցած տարվա գործողություններն արդարացնում է հարցվածների 36 %-ը, որը գերազանցում է իշխանության որևէ ինստիտուտի, կուսակցության վարկանիշ: Երկրում առկա անորակ կառավարումը, կոռուպցիան, թալանը, աղքատությունը մարդկանց հակել են այն վտանգավոր մտքին, որ այդ հոռի երևույթների խորհրդանիշ իշխանությունից անհրաժեշտ է ազատվել ցանկացած գնով: Կասկած չկա, որ եթե երկրում կառավարման որակի շեշտակի բարելավում տեղի չունենա, ապա Հայաստանում ահաբեկչության դրսևորումներն այնքան տարածված ու խոր կլինեն, որ գործնականում անհնար կլինի դրանց կանխումը: Հարկ է հստակ արձանագրել, որ «Սասնա ծռեր»-ի նկատմամբ հանրային բարյացակամության հիմքում ոչ թե նրանց վարքագծի հանրային աջակցությունն է, այլ իշխանության հանդեպ տոտալ անվստահությունը:
