Խոսրովի արգելոցում հրդեհն առանց վարանելու հնարավոր է համարել Հայաստանի համար բնապահպանական աղետ: Անկասկած, պատասխանի է սպասում հարցը, թե ի՞նչն է եղել հդեհի պատճառը, բավարար եղե՞լ են արդյոք այդօրինակ վտանգների կանխարգելման աշխատանքին ուղղված քայլերը՝ ակնհայտորեն մեծ ռիսկեր պարունակող եղանակային իրավիճակի պայմաններում, բավարար եղե՞լ է արդյոք հրդեհի մարման արձագանքի համարժեքությունը, իրավիճակի գնահատման իրատեսականությունը, արտերկրից օգնություն խնդրելու, այսպես ասած, օպերատիվությունը և այլն: Կան պատասխանի կարիք ունեցող բազմաթիվ հարցեր: Եթե տեղի ունեցածը չի հանգեցրել, ասենք, մարդկային ողբերգական կորստի կամ տարածքային այնպիսի կորստի, ինչպես Ապրիլյան պատերազմում, դա դեռ չի նշանակում, որ խնդրի լրջությունը պակաս է, իսկ հետևությունների անհրաժեշտությունը՝ նվազ:
Այդ ամենին զուգահեռ, կասկածից վեր է, որ խնդիրն ունի նաև քաղաքական ենթատեքստ: Եվ թերևս չէր էլ կարող չունենալ, հաշվի առնելով մի շարք հանգամանքներ: Օրինակ՝ որպես իրողություն, դրա ծավալներն ու հետևանքները, հետևաբար նաև պատասխանատվության հարցը, որը կարող է շոշափել նաև մի շարք այլ հարցեր, այդ թվում՝ կոռուպցիոն ռիսկերի հետ: Իսկ որտեղ կոռուպցիա, այնտեղ, անկասկած, քաղաքականություն: Ինչպես նաև Հայաստանի իշխանության ներկայիս վիճակի գերզգայունությունը, երբ համակարգը գործնականում կանգնած է մեծ կողմնորոշման կամ վերակողմնորոշման շեմին:
Այդ իրավիճակում էլ Սերժ Սարգսյանը, այսպես ասած, քողի տակ է պահում իր քաղաքական պլաններն ու կարգավիճակի հեռանկարը, տալով ընդամենը թույլ ենթադրությունների կամ կանխատեսումների հնարավորություն, ինչը շատ մեծացնում է սխալվելու հավանականությունը: Ըստ այդմ, որպես ինքնապաշտպանական ռեակցիա, համակարգի ներսում մեծանում է «ուրիշի սխալների» վրա խաղալու թե՛ գայթակղությունը, թե՛ նպատակահարմարությունը: Այդպես ավելի ապահով է, քանի որ անարդյունավետության դեպքում հնարավորինս նվազ է սխալի համար ուղիղ պատասխանատվությունը: Այդ իրավիճակում ցանկացած, նույնիսկ փոքր առիթ կարող է դառնալ «ուրիշի սխալի» վրա խաղալու մարտավարության գործադրման հնարավորություն: Ավելորդ է ասել, թե ինչպիսի պատեհություն է դիտվում մեծ առիթը, և այն էլ այնպիսի, որն առաջացրել է հանրության մեծ զայրույթ իշխանության հասցեին: Դա ուղղակի «դրախտ» է «ուրիշի սխալի» վրա խաղացողների համար: Իսկ այս դեպքում, խոսքը Խոսրովի արգելոցի հրդեհի մասին է, դիապազոնը չափազանց լայն է. արտակարգ իրավիճակների նախարարություն, որը ղեկավարում է Դավիթ Տոնոյանը:
Պաշտպանության նախարարի նախկին առաջին տեղակալ, որը ԱԻ նախարարի պաշտոնը զբաղեցրեց նախկին նախարար Արմեն Երիցյանի մահվանից հետո: Դավիթ Տոնոյանը ՊՆ առանցքային պաշտոնյաներից էր և դժվար է ասել, նրան տեղափոխելով ԱԻՆ, Սերժ Սարգսյանը ՊՆ-ն թուլացրեց, Վիգեն Սարգսյանին ազատե՞ց Տոնոյանի ներկայությունից բարդույթավորվելու վտանգից, թե՞ պարզապես Տոնոյանին ներգրավելով նախարարական պաշտոնի, փաստացի քայլ կատարեց իր նոր քաղաքական շրջանակի կամ թիմի ձևավորման ուղղությամբ, իր համար կարևոր և կարող կադրին տալով իսկապես առանցքային ոլորտ: Միևնույն ժամանակ ակնհայտ է, որ Խոսրովի հրդեհն այդ կադրին դնում է հարվածի տակ, որքան էլ նա նոր նախարար է և հասկանալիորեն ավելի շուտ ժառանգության բեռի տակ է, գոնե առայժմ:
Այդուհանդերձ անկասկած է, որ բաց չի թողնվելու հարվածի ոչ մի առիթ. բնապահպանության նախարարություն, որը Դաշնակցության քվոտան է, անտառների վերահսկողության ոլորտ, իրավապահ համակարգ, նաև Խոսրովի արգելոցում «դղյակային տնտեսություն» ունեցող տարբեր պաշտոնյաներ և օլիգարխներ, որոնք, թվում է, հեռու են ու պաշտպանված հրդեհից, սակայն հրդեհն իր ֆիզիկական ծավալներից բացի, ունի նաև քաղաքական ծավալներ, որոնք անհամեմատ ավելի մեծ տարածքներ են ընդգրկում: Ակնհայտ է, որ Խոսրովի արգելոցում վառվում է մի կողմից անտառը, մյուս կողմից ուղղակի թեժանում են ներքաղաքական կրքերը և պատկերացնել կարելի է, թե միմյանց վրա տակառ գլորելու ինչպիսի աշխույժ գործընթաց է սկսվելու, երբ հրդեհը կմարվի ամբողջությամբ և արտակարգ իրավիճակը կլինի ավարտված:
Այդ տեսանկյունից ուշադրության էր արժանի Սերժ Սարգսյանի մոտ հրավիրված խորհրդակցությունը, որում Սարգսյանը, ըստ ամենայնի, առկախել է ներքին պարզաբանումների հարցը: Բանն այն է, որ խորհրդակցության մասին պաշտոնական հաղորդագրության մեջ Սերժ Սարգսյանի «տեքստային մասնաբաժինը» բավականին քիչ է: Փոխարենը նա ընդհանուր շնորհակալություն է հայտնում արտակարգ իրավիճակի հանգուցալուծմանը ներգրավված բոլոր կողմերին, և առանձնահատուկ՝ օգնության կոչին արձագանքած Ռուսաստանին: Այսինքն՝ Սերժ Սարգսյանն առայժմ ձեռնպահ է մնում պատասխանատվության հարցը դնելուց, և այսպես ասած զարգացումների վեկտորի համար պատասխանատվություն ստանձնելուց: Նա պահում է օդում կախված հարվածը, հետևաբար նաև դրա ուղղության ինտրիգը: Իսկ որպես կանոն, այդօրինակ զարգացումներում Հայաստանում գործում է ոչ այնքան իրավական, որքան կուլիսային քաղաքական կամ ներիշխանական պատասխանատվության մեխանիզմը: Հետևաբար հարց է առաջանում, թե իշխանության ո՞ր թևն է պատասխան տալու հրդեհի համար:
