«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է հրապարակախոս Արծրուն Պեպանյանը:
– Պարոն Պեպանյան, «Սասնա ծռերի»՝ ՊՊԾ գունդը գրավելուց մեկ տարի անց ի՞նչ ունենք: Ինչպե՞ս եք գնահատում ներքաղաքական կյանքը:
– Օրերս մի միջավայրում էի, որտեղ քաղաքագետներ ու քաղաքական գործիչներ էին: Բոլորի մոտ վհատություն էր և անհուսություն: Իրավիճակի փոփոխության ուղի չէր երևում ոչ մեկին:
– Առհասարակ ի՞նչ փոխեց տեղի ունեցածը, արդյոք ինչ–որ փոփոխություն այդ քայլը մտցրե՞ց:
– Մի քանի նկատելի փոփոխության անդրադառնամ: Մինչ «Սասնա ծռերի» քայլը, ամեն կողմից հեղափոխական կոչեր էին հնչում՝ մոտիկից, միջնամասից, հեռվից: Հեղափոխականների հերթ էր, անգամ սկսել էին միմյանց դեմ պայքարել առաջնայնության համար: Հիմա նրանք բոլորը լռել են, ու դա լավ է, քանի որ այդ անիմաստ աղմուկը վերացել է:
Հաջորդ փոփոխությունն այն է, որ ակնհայտ դարձավ՝ քաղաքականությունը շախմատ է, և հաջողության հասնելու համար հարկավոր է ունենալ քայլերի համախումբ, կոմբինացիա: Մեկքայլանի մոտեցումով, որքան էլ այդ քայլը հնչեղ լինի, քիչ հավանական է նշանակալի հաջողության հասնելը:
– Դատարանում Ժիրայր Սեֆիլյանը դիմել է քաղաքացիներին՝ ասելով. «Խոսքս ուղղում եմ այն մարդկանց, որոնք ունեն առաքելություն ոտքի կանգնեցնելու մեր ժողովրդին և տապալելու թրքաբոլշևիկյան, ենիչերական առկա ռեժիմի համակարգը։ Ի՞նչ եք սպասում, ինչի՞ եք սպասում։ Սպասում եք ռազմագերիների կացնահարմա՞նը»։ Ինչպե՞ս եք գնահատում այս հայտարարությունը:
– Խորապես ցավում եմ, շատ եմ ցավում, որ Ժիրայր Սեֆիլյանը և «Սասնա ծռերը» չունեցան մեր ժողովրդի հոգեվիճակի իրական պատկերն ու առաջնորդվեցին անհամբերությամբ: Երբ «Սասնա ծռերը» նոր էին գրավել ՊՊԾ-ն, կոչով դիմեցին ժողովրդին՝ քաղաքներում և գյուղերում հիմնել հեղափոխական խմբեր և հեռացնել տեղի իշխանություններին: Այդ օրերին ես գյուղերից մեկում էի ու զննում էի նույն այն գյուղացիներին, ում հետ հույս էին կապում և սպասում ունեին «Սասնա ծռերը»: Ցերեկն այդ մարդիկ ստվերոտ տեղ էին որոնում՝ բլոտ խաղալու համար, իսկ գիշերը մտածում էին, թե ինչպես ուրիշի գոմից իրեր թռցնեն, ուրիշի ոռոգման ջրից ինչպես երակ մտնեն ու ձրի ջուր հաջողացնեն, ուրիշի խոտհարքից ինչպես խոտ գողանան:
Իսկ «Սասնա ծռերը» գյուղերից հեղափոխական նորությունների էին սպասում…
– Հայաստանում առհասարակ ինչպե՞ս է հնարավոր հասնել արագ փոփոխությունների։ Հնարավոր համարո՞ւմ եք, որ ընդդիմությունը համախմբվի և թույլ չտա 2018-ին Սերժ Սարգսյանին զբաղեցնել վարչապետի պաշտոնը, թե՞ այդ խնդիրը չի կարող դառնալ օրակարգային:
– Քաղաքական դաշտում մնացել է միայն իշխանությունը, և առաջիկա տարիներին նա կանի այն, ինչ ցանկանում է: Արագ փոփոխությունների ձգտում իշխանությունների մոտ ինչ-որ չի նկատվում: Թեպետ իրենց մոտ նշմարելի է որոշակի մտահոգության առկայություն:
– Նախորդ տարվանից սկսած խորացող քաղաքացիական ստագնացիան ինչպե՞ս կարող է հաղթահարվել, ինչպե՞ս է հնարավոր հասնել փոփոխությունների,
ինչպե՞ս է հնարավոր փոխել Հայաստանի ներքաղաքական ստատուս քվոն:
– Իրականությունը փոխել կարողանալու համար պարտադիր պայման է նույն այդ իրականությունը ճանաչել կարողանալը, իրականությունը որոշող խորքային երևույթները պարզելը: Մեր քաղաքական դաշտը լուրջ խնդիրներ ունի այդ առումով և գտնվում է մակերեսային մտածողության տիրույթներում: Նման քաղաքական դաշտը դրական փոփոխությունների հանգեցնել չի կարող: Բոլոր նրանց, ովքեր իսկապես մտահոգ են երկրի վիճակով և ցանկանում են ունենալ վերափոխված իրականություն, նախևառաջ խորհուրդ կտայի պարտադիր կերպով ընթերցել Հայկ Ասատրյանի (1900-1956թթ.) եզրահանգումները: Նա ներկայացրել է մեր՝ որպես ժողովրդի, հիմնախնդիրը, օտարի տիրապետության հետևանքով ձեռք բերած խեղումները և դրանցից ազատվելու ուղին: Մեր այժմյան քաղաքական դաշտն անտեղյակ է այդ ամենից, այդ պատճառով միմիայն հուսալքություն է բերում իր գործունեությամբ:
